روزشمار عاشقی؛
نهم محرم سال ۶۱ هجری؛ حضرت عباس، سقای دشت کربلا
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران در نظر دارد در ایام سوگواری اباعبدالله الحسین (ع) روزشماری از وقایع محرم الحرام سال ۶۱ هجری را تقدیم کاربران عزیز نماید.
به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛ وقایع مهم روز نهم محرم سال ۶۱ هجری قمری به قرار زیر است:
در روز نهم محرم (تاسوعای حسینی) شمر بن ذی
الجوشن با نامه‌ای که از عبیداللّه داشت از «نُخیله» ـ که لشکرگاه و پادگان کوفه
بود ـ با شتاب بیرون آمد و پیش از ظهر روز پنجشنبه نهم محرم وارد کربلا شد و نامه عبیداللّه
را برای عمر بن سعد قرائت کرد. ابن سعد به شمر گفت: وای بر تو! خدا خانه‌ات
را خراب کند، چه پیام زشت و ننگینی برای من آورده‌ای. به خدا قسم! تو عبیداللّه را
از قبول آنچه من برای او نوشته بودم بازداشتی و کار را خراب کردی....
شمر که با قصد جنگ وارد کربلا شده بود، از عبیداللّه بن زیاد امان نامه‌ای برای خواهرزادگان خود و از جمله حضرت عباس علیه‌السلام گرفته بود که در این روز امان نامه را بر آن حضرت عرضه کرد و ایشان نپذیرفت.
در این روز اعلان جنگ شد که حضرت عباس علیه‌السلام امام علیه‌السلام
را باخبر کرد. امام حسین علیه‌السلام فرمود:ای عباس! جانم فدای تو باد، بر اسب خود
سوار شو و از آنان بپرس که چه قصدی دارند؟
حضرت عباس علیه‌السلام رفت و خبر آورد که اینان می‌گویند: یا حکم امیر را بپذیرید یا آماده جنگ شوید.
امام حسین علیه‌السلام به عباس فرمودند: اگر می‌توانی آنها را متقاعد کن که جنگ را تا فردا به تأخیر بیندازند و امشب را مهلت دهند تا ما با خدای خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگذاریم. خدای متعال می‌داند که من بخاطر او نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم.
عرب ها در جنگ هایشان علم و پرچم را می دادند دست کسی که معرفت داشته
باشد، وفا داشته باشد، شجاعت داشته باشد، همت جان بازی داشته باشد و حتی
شرف سقایت داشته باشد. علم باید دست کسی می بود که بتواند ستون سپاه باشد و
عباس (ع) نه فقط ستون سپاه که تکیه گاه امام بود. علم دار باید علم را
افراشته نگه می داشت در جنگ به هر قیمتی و عباس هر چیز قیمتی ای که داشت،
داد؛ دستانش را، چشمانش را و جانش را. علم افراشته بود تا عباس (ع) بود.
علم نیفتاد مگر با عباس (ع)، علم نیفتاد مگر بعد از عباس (ع).
عقیل، برادر امام علی (ع)، علم انساب را خیلی خوب بلد بود. قبایل عرب را خوب می شناخت، همین طور بزرگان شان را. حتی برادرش علی (ع). یک روز علی (ع) رفت پیشش و گفت: « زنی پاکدامن می خواهم که برایم پسرهای شجاعی به دنیا بیاورد. » عقیل هم با این که پیر و نابینا بود ولی گشت و فاطمه کلابیه را پیدا کرد برای برادرش. این زن بعدها چهار پسر به دنیا آورد که یکی شان عباس بود. بعد از آن چهار پسر صدایش می زدند ام – البنین.
فاطمه دختر حزام پسر خالد از قبیله بنی کلاب خواب دید درهای آسمان باز شد.
صدای فرشته ها همهمه ای ساخته بود. خورشید کنارش نشست و مهتاب در دامنش
افتاد و ستاره ها اطرافش چرخیدند. بیدار که شد صورتش عرق کرده بود. به
مادرش گفت خوابی را که دیده بود. مادرش گفت آینده عجیبی دارد. تعبیر خوابش
را وقتی فهمید که عقیل آمد به قبیله شان برای خواستگاری. خواستگاری کردند
فاطمه را برای خورشید؛ برای علی (ع) و لابد وقتی تعبیر خوابش کامل شد که
عباس (ع) به دنیا آمد و ماه در دامنش نشست.
فاطمه دختر حزام که همسر علی (ع) شد و آمد خانه اش، جلوی در ایستاد و چهار چوب در خانه زهرا (س) را بوسید.
داخل که شد گریه اش گرفت از دیدن خانه زهرا (س). از دیدن مشک و دستاس و دلو و هاون و...
بچه های زهرا (س) را که دید گفت: « من نیامده ام جای مادرتان باشم. من آمده ام کنیز علی باشم و خدمتکار شما. »
سوم شعبان بود. ام البنین به هلال باریک ماه نگاه کرد. هلال درشت تر شد.
درشت تر و درشت تر تا بدر کامل شد نزدیک شد و نزدیک تر. پایین آمد و پایین
تر بدر ماه آمد توی دامن ام البنین او هم بغلش کرد و بوسید. یک دفعه از
خواب پرید. می دانست این خوابی که می بیند مربوط است به بچه ای که توی شکم
دارد.
دردش که شروع شد، خوب نفهمید چطور نور آمد و سفید پوشی بلند بالا. زهرا (س) دختر رسول خدا (ص) بود.
زهرا گفت: « فاطمه مبارک باشد این ماهی که به تو می دهند، این ماه یار و یاور خورشید من است.» ام البنین دیگر نفهمید چه شد. چشمش را که باز کرد دید ماه پاره ای توی بغل علی (ع) است.
وقتی به دنیا آمد، پیچیدندش توی قنداقه ای و دادند دست پدرش علی (ع). علی
(ع) توی گوش راستش اذان گفت و توی گوش چپ اقامه. به مادرش ام البنین گفت: «
اسمش را چه گذاشتی ؟ » ام البنین گفت « در هیچ کاری از شما جلوتر نرفتم .
هرچه شما بپسندید همان. » علی (ع) گفت: « اسمش را می گذاریم عباس (ع)، هم
اسم عمویم. »
عباس (ع) یعنی خیلی عبوس، به شیر عصبانی هم می گویند. عباس (ع) اسم خوبی بود برای کسی که قرار بود « اشداء علی الکفار » باشد.
علی (ع) پسرش را بغل کرده بود و می بوسید. گاهی دست هایش را و گاهی پیشانی اش را.
ام البنین پرسید: « آقا مگر توی دست ها و چشم و صورت عباس (ع) چه می بینید که می بوسید. نکند عباس (ع) مشکلی دارد ؟ » علی (ع) کمی سکوت کرد و گفت: « می گویم به شرطی که صبور باشی. » و بعد گفت: « دست های عباس در راه خدا قطع می شود و چشم هایش ... چشم هایش تیر می خورد. »
علی خودش به عباس (ع) درس می داد. معلم اولش علی (ع) بود. می نشاندش روی
زانو و یادش می داد قرآن بخواند، یادش می داد آنچه را باید. درست مثل پرنده
هایی که توی دهان جوجه هایشان غذا می گذارند.
عرب ها بچه هایی که صورت خیلی زیبایی داشتند و قد و بالای رشید، «ماه» صدا
می زدند. مثل عبد مناف که جد سوم پیامبر بود که صدایش می زدند « قمر حرم».
هر چند همه بنی هاشم خوش چهره بودند ولی عباس (ع) از همان بچگی چیز دیگری
بود. این شد که صدایش می زدند « قمر بنی هاشم ». « قمر بی هاشم » اسم خیلی
خوبی بود برای کسی که قرار بود « رحماء بینهم » باشد برای خانواده پیامبر
خدا.
هر وقت پدر یا برادرهایش حسن و حسین (ع) یا خواهرانش را می دید می ایستاد،
تمام قد. قبل آنها حرف نمی زد، حرف شان را قطع نمی کرد، جلوتر از آنها راه
نمی رفت، مثل سایه همیشه دنبال شان بود. عباس توی هفت سالگی هم خدای ادب
بود.
علی (ع) که خودش جنگیدن را یاد عباس (ع) داده بود، اولین بار توی جنگ صفین
فرستادش به یک میدان واقعی. صورتش را هم پوشاند که کسی نشناسدش و چشمش
نزند.
بعد از ابوشعثا، قهرمان دیگری از سپاه دشمن آمد میدان به اسم کریب. رجز
خواند و مبارز طلبید. سه نفر را هم شهید کرد از سپاه امام علی (ع). سرمست
شده بود و خود امام را دعوت می کرد به مبارزه.
امام علی (ع) هم لباس های عباس را گرفت و پوشید. شمشیرش را هم دست گرفت و صورتش را پوشاند تا کریب فکر کند با کسی که می جنگند که هشت نفر قبلی را کشته. اول نصیحتش کرد، نصیحت که کارگر نشد، مجبور شد با زبان شمشیر با او حرف بزند. کریب هم یک ضربه بیشتر نخورد!
دشمن هنوز نمی دانست علی (ع) در لباس آن نقاب دار آمده به جنگ. چه فرقی هم می کرد البته.
علی (ع) بر گشت و به پسرش محمد حنفیه گفت: « برو میدان و کنار جسد کریب بایست که خوانخواه او می آید. » این بار لباس های عباس (ع) را محمد حنفیه پوشید و شمشیری که نه نفر را فرستاده بود جهنم توی دستش گرفت. محمد هم یکی از پسر عموهای کریب که که آمده بود انتقام بگیرد، کشت.
بعد از او هم هفت نفر دیگر را. شانزده نفر از سپاه دشمن کشته شدند. آنها فکر می کردند همه را همان جوان اول کشته. علی (ع) می خواست ترس عباس را بدواند توی پوست و گوشت دشمن ها.
مالک اشتر نخعی فرمانده لشکر امام علی (ع) در صفین، درباره شجاعتش می گوید
اگر در بیابانی تاریک یک دفعه شیری کنار من غرش کند، من نمی ترسم. اما
برای او در جنگ صفین، اتفاقی افتاد که ترس را تجربه کرد. در صفین، امام علی
(ع) پسرش عباس را فرستاد میدان. عباس (ع) جنگید و چند نفر را کشت و برگشت.
علی (ع) او را در خیمه نگه داشت و نگذاشت برود. عباس (ع) می رفت و می آمد و
به پدرش اصرار می کرد که برود میدان جنگ و بجنگد. مالک به عباس (ع) گفت
آقازاده شما راحت باشید ما مواظب همه چیز هستیم. عباس که سیزده، چهارده
سالش بیشتر بنود، نگاه خشمناکی به مالک کرد و رفت. مالک اشتر می گفت از آن
نگاه عباس (ع) چهار ستون بدنم لرزید.
دیگر نگذاشت عباس (ع) آن روز برود بجنگد می گفت چشمش می زنند اصرارهای عباس هم بی فایده بود. علی (ع) نگه ش داشته بود برای یک روز دیگر انگار، یک روز بزرگ.
بعضی ها گفتند امام ترسید، خلافت را سپرد به نا اهل، معامله کرد... عباس
اما امام شناس بود و مطیع امام زمانش. هیچ مخالفتی نکرد. نه توی صلح امام
حسن (ع) نه در قیام امام حسین. بی جهت نبود که امام صادق (ع) گفت: « عموی
ما عباس پسر علی بینشی دقیق و عمیق و ایمانی محکم داشت. »
شب عاشورا عباس (ع)، بنی هاشم را جمع کرد و برایشان صحبت کرد. آخر صحبت ها
پرسید: « فردا چه کار می کنید ؟ » گفتند: « با شماست. ما گوش به فرمان تو
هستیم » عباس (ع) گفت: « اصحاب امام غریبه هستند و بار سنگین را صاحبش بر
می دارد. حفاظت از امام حسین به عهده ماست که فامیلش هستیم. فردا صبح اولین
کسانی که می روند میدان جنگ باید از بین ما باشند تا مردم نگویند بنی هاشم
یارانشان را جلوتر از خودشان به کشتن دادند . »
آن طرف تر هم توی خیمه ای حبیب پسر مظاهر یاران امام را جمع کرده بود و می گفت: « فردا اول ما باید برویم برای جنگ، تا نبض ما می زند کسی از بنی هاشم نباید کشته شود که مردم بگویند: اینها بزرگان خودشان را برای جنگ فرستادند و جان خودشان را فدای آنها نکردند. »
زینب (س) که رفته بود به امام حسین (ع) سری بزند همه این حرف ها را شنیده بود و خندیده بود. از مدینه تا شب عاشورا این اولین لبخند زیبب بود. از معرفت حبیب و عباس (ع) !
شب عاشورا امام اصحاب و فامیلش را جمع کرد. و به شان حرف آخر را زد: «...
اما بعد، من یاران و اصحابی وفادارتر و بهتر از یارانم نمی شناسم و خانواده
ای مهربان تر از خانواده ام. خدا خیرتان بدهد. بیعت را از همه تان
برداشتم. این ها مرا می خواهند. اگر دست شان به من برسد با شما کاری
ندارند. از تاریکی شب استفاده کنید و بروید... »
حسین (ع) گفت و اصحابش و یارانش به خودشان پیچیدند. همه منتظر بودند یک نفر؛ یک نفر که از همه بهتر است به حسین (ع) حرفی بزند. همه منتظر بودند عباس جوابی به حسین بدهد ... و عباس (ع) بلند شد و گفت: « آقا و سرور من! خدا نیاورد روزی را که ما باشیم و تو نباشی. مرگ بر ما اگر تنها بگذاریمت. بی تو کجا برویم که ننگ و ذلت نباشد ؟ کجا برویم که بتوانیم سرمان را بالا بگیریم ؟... بدن هامان پاره پاره بشود اگر تنهایت بگذاریم. بی تو روز، شب است و خوشی ها، ناخوشی و بهشت، جهنم... »
عباس که گفت گفتنی ها را، زبان بقیه هم باز شد و گفتند حرف دلشان را با امامشان.
چه ادب و معرفتی دارد عباس (ع) ! هیچ ادعایی نکرد که چنین می کنم و چنان می کنم. فقط گفت نباشم اگر نباشی ! فقط فکر و ذکرش حسین بود (ع) بود؛ امامش !
در روز نهم محرم (تاسوعای حسینی) شمر بن ذی
الجوشن با نامه‌ای که از عبیداللّه داشت از «نُخیله» ـ که لشکرگاه و پادگان کوفه
بود ـ با شتاب بیرون آمد و پیش از ظهر روز پنجشنبه نهم محرم وارد کربلا شد و نامه عبیداللّه
را برای عمر بن سعد قرائت کرد. ابن سعد به شمر گفت: وای بر تو! خدا خانه‌ات
را خراب کند، چه پیام زشت و ننگینی برای من آورده‌ای. به خدا قسم! تو عبیداللّه را
از قبول آنچه من برای او نوشته بودم بازداشتی و کار را خراب کردی.... شمر که با قصد جنگ وارد کربلا شده بود، از عبیداللّه بن زیاد امان نامه‌ای برای خواهرزادگان خود و از جمله حضرت عباس علیه‌السلام گرفته بود که در این روز امان نامه را بر آن حضرت عرضه کرد و ایشان نپذیرفت.
شمر نزدیک خیام امام حسین علیه‌السلام آمد و عباس، عبداللّه، جعفر و
عثمان )فرزندان امام علی علیه‌السلام که مادرشان ام‌البنین علیهاالسلام بود)
را طلبید. آنها بیرون آمدند، شمر گفت: از عبیداللّه برایتان امان گرفته‌ام. آنها همگی گفتند: خدا تو را و امان تو را لعنت کند، ما امان داشته
باشیم و پسر دختر پیامبر امان نداشته باشد؟
در این روز اعلان جنگ شد که حضرت عباس علیه‌السلام امام علیه‌السلام
را باخبر کرد. امام حسین علیه‌السلام فرمود:ای عباس! جانم فدای تو باد، بر اسب خود
سوار شو و از آنان بپرس که چه قصدی دارند؟ حضرت عباس علیه‌السلام رفت و خبر آورد که اینان می‌گویند: یا حکم امیر را بپذیرید یا آماده جنگ شوید.
امام حسین علیه‌السلام به عباس فرمودند: اگر می‌توانی آنها را متقاعد کن که جنگ را تا فردا به تأخیر بیندازند و امشب را مهلت دهند تا ما با خدای خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگذاریم. خدای متعال می‌داند که من بخاطر او نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم.
حضرت عباس علیه‌السلام نزد سپاهیان دشمن بازگشت و از آنان مهلت خواست.
عمر بن سعد در موافقت با این درخواست تردید داشت، سرانجام از لشکریان خود پرسید که
چه باید کرد؟ «عمرو بن حجاج» گفت: سبحان اللّه! اگر اهل دیلم و کفار از تو چنین
تقاضایی می‌کردند سزاوار بود که با آنها موافقت کنی.
عاقبت فرستاده عمر بن سعد نزد عباس علیه‌السلام
آمد و گفت: ما به شما تا فردا مهلت می‌دهیم، اگر تسلیم شدید شما را به عبیداللّه می‌سپاریم
وگرنه دست از شما برنخواهیم داشت.
گروهی از لشکر عمر بن سعد به سپاه امام می پیوندند.
سخن امام(ع) خطاب به دشمن:
«وای بر شما! چه زیانی می برید اگر سخن مرا بشنوید؟! من شما را به راه راست می خوانم، اما شما از همه ی فرامین من سر باز می زنید و سخن مرا گوش نمی دهید، چرا که شکمهای شما از مال حرام پر شده و بر دلهای شما مهر شقاوت زده شده است.
مروری بر ماجراهای زندگی حضرت عباس از ولایت تا شب شهادت
عرب ها در جنگ هایشان علم و پرچم را می دادند دست کسی که معرفت داشته
باشد، وفا داشته باشد، شجاعت داشته باشد، همت جان بازی داشته باشد و حتی
شرف سقایت داشته باشد. علم باید دست کسی می بود که بتواند ستون سپاه باشد و
عباس (ع) نه فقط ستون سپاه که تکیه گاه امام بود. علم دار باید علم را
افراشته نگه می داشت در جنگ به هر قیمتی و عباس هر چیز قیمتی ای که داشت،
داد؛ دستانش را، چشمانش را و جانش را. علم افراشته بود تا عباس (ع) بود.
علم نیفتاد مگر با عباس (ع)، علم نیفتاد مگر بعد از عباس (ع).عقیل، برادر امام علی (ع)، علم انساب را خیلی خوب بلد بود. قبایل عرب را خوب می شناخت، همین طور بزرگان شان را. حتی برادرش علی (ع). یک روز علی (ع) رفت پیشش و گفت: « زنی پاکدامن می خواهم که برایم پسرهای شجاعی به دنیا بیاورد. » عقیل هم با این که پیر و نابینا بود ولی گشت و فاطمه کلابیه را پیدا کرد برای برادرش. این زن بعدها چهار پسر به دنیا آورد که یکی شان عباس بود. بعد از آن چهار پسر صدایش می زدند ام – البنین.
************
فاطمه دختر حزام پسر خالد از قبیله بنی کلاب خواب دید درهای آسمان باز شد.
صدای فرشته ها همهمه ای ساخته بود. خورشید کنارش نشست و مهتاب در دامنش
افتاد و ستاره ها اطرافش چرخیدند. بیدار که شد صورتش عرق کرده بود. به
مادرش گفت خوابی را که دیده بود. مادرش گفت آینده عجیبی دارد. تعبیر خوابش
را وقتی فهمید که عقیل آمد به قبیله شان برای خواستگاری. خواستگاری کردند
فاطمه را برای خورشید؛ برای علی (ع) و لابد وقتی تعبیر خوابش کامل شد که
عباس (ع) به دنیا آمد و ماه در دامنش نشست.فاطمه دختر حزام که همسر علی (ع) شد و آمد خانه اش، جلوی در ایستاد و چهار چوب در خانه زهرا (س) را بوسید.
داخل که شد گریه اش گرفت از دیدن خانه زهرا (س). از دیدن مشک و دستاس و دلو و هاون و...
بچه های زهرا (س) را که دید گفت: « من نیامده ام جای مادرتان باشم. من آمده ام کنیز علی باشم و خدمتکار شما. »
************
سوم شعبان بود. ام البنین به هلال باریک ماه نگاه کرد. هلال درشت تر شد.
درشت تر و درشت تر تا بدر کامل شد نزدیک شد و نزدیک تر. پایین آمد و پایین
تر بدر ماه آمد توی دامن ام البنین او هم بغلش کرد و بوسید. یک دفعه از
خواب پرید. می دانست این خوابی که می بیند مربوط است به بچه ای که توی شکم
دارد.دردش که شروع شد، خوب نفهمید چطور نور آمد و سفید پوشی بلند بالا. زهرا (س) دختر رسول خدا (ص) بود.
زهرا گفت: « فاطمه مبارک باشد این ماهی که به تو می دهند، این ماه یار و یاور خورشید من است.» ام البنین دیگر نفهمید چه شد. چشمش را که باز کرد دید ماه پاره ای توی بغل علی (ع) است.
*************
وقتی به دنیا آمد، پیچیدندش توی قنداقه ای و دادند دست پدرش علی (ع). علی
(ع) توی گوش راستش اذان گفت و توی گوش چپ اقامه. به مادرش ام البنین گفت: «
اسمش را چه گذاشتی ؟ » ام البنین گفت « در هیچ کاری از شما جلوتر نرفتم .
هرچه شما بپسندید همان. » علی (ع) گفت: « اسمش را می گذاریم عباس (ع)، هم
اسم عمویم. »عباس (ع) یعنی خیلی عبوس، به شیر عصبانی هم می گویند. عباس (ع) اسم خوبی بود برای کسی که قرار بود « اشداء علی الکفار » باشد.
*************
علی (ع) پسرش را بغل کرده بود و می بوسید. گاهی دست هایش را و گاهی پیشانی اش را.ام البنین پرسید: « آقا مگر توی دست ها و چشم و صورت عباس (ع) چه می بینید که می بوسید. نکند عباس (ع) مشکلی دارد ؟ » علی (ع) کمی سکوت کرد و گفت: « می گویم به شرطی که صبور باشی. » و بعد گفت: « دست های عباس در راه خدا قطع می شود و چشم هایش ... چشم هایش تیر می خورد. »
علی خودش به عباس (ع) درس می داد. معلم اولش علی (ع) بود. می نشاندش روی
زانو و یادش می داد قرآن بخواند، یادش می داد آنچه را باید. درست مثل پرنده
هایی که توی دهان جوجه هایشان غذا می گذارند.*************
عرب ها بچه هایی که صورت خیلی زیبایی داشتند و قد و بالای رشید، «ماه» صدا
می زدند. مثل عبد مناف که جد سوم پیامبر بود که صدایش می زدند « قمر حرم».
هر چند همه بنی هاشم خوش چهره بودند ولی عباس (ع) از همان بچگی چیز دیگری
بود. این شد که صدایش می زدند « قمر بنی هاشم ». « قمر بی هاشم » اسم خیلی
خوبی بود برای کسی که قرار بود « رحماء بینهم » باشد برای خانواده پیامبر
خدا.*************
هر وقت پدر یا برادرهایش حسن و حسین (ع) یا خواهرانش را می دید می ایستاد،
تمام قد. قبل آنها حرف نمی زد، حرف شان را قطع نمی کرد، جلوتر از آنها راه
نمی رفت، مثل سایه همیشه دنبال شان بود. عباس توی هفت سالگی هم خدای ادب
بود.*************
علی (ع) که خودش جنگیدن را یاد عباس (ع) داده بود، اولین بار توی جنگ صفین
فرستادش به یک میدان واقعی. صورتش را هم پوشاند که کسی نشناسدش و چشمش
نزند.
عباس (ع) یکی از قهرمان های دشمن را به اسم معاویه ابو شعثا به مبارزه
دعوت کرد. او اما مغرور و متکبر گفت: « من را همه می شناسند. من با هزار
نفر می جنگم ولی برای تو یکی از هفت پسرم را می فرستم » پسرش آمد. هنوز
چرخی توی میدان نزده بود که عباس (ع) کلاه خود و فرقش را تا نصفه شکافت.
پسر دومش آمد او هم همین طور. سومی و چهارمی و پنجمی و ششمی و هفتمی. عباس
(ع) چالاک و چابک همه شان را فرستاد جهنم. ترس افتاد توی جان لشگر معاویه.
همه می خواستند بدانند این مبارز نقاب دار کیست. ابوشعثا خودش آمد که
انتقام پسرهایش را بگیرد اما انگار شمشیر عباس (ع) همزاد مرگ بود. ابوشعثا
یک ضربه خورد و رفت پیش پسرهایش. دیگر کسی جرأت نداشت بیاید میدان.
علی (ع) پسرش را صدا زد که برگردد. صورتش را باز کرد و بین دو چشمش را
بوسید. دشمن تازه جوان نقاب دار را شناخت، هر چند می شد حس کرد جنگیدن او
نشان از دلاوری علی دارد.************
بعد از ابوشعثا، قهرمان دیگری از سپاه دشمن آمد میدان به اسم کریب. رجز
خواند و مبارز طلبید. سه نفر را هم شهید کرد از سپاه امام علی (ع). سرمست
شده بود و خود امام را دعوت می کرد به مبارزه.امام علی (ع) هم لباس های عباس را گرفت و پوشید. شمشیرش را هم دست گرفت و صورتش را پوشاند تا کریب فکر کند با کسی که می جنگند که هشت نفر قبلی را کشته. اول نصیحتش کرد، نصیحت که کارگر نشد، مجبور شد با زبان شمشیر با او حرف بزند. کریب هم یک ضربه بیشتر نخورد!
دشمن هنوز نمی دانست علی (ع) در لباس آن نقاب دار آمده به جنگ. چه فرقی هم می کرد البته.
علی (ع) بر گشت و به پسرش محمد حنفیه گفت: « برو میدان و کنار جسد کریب بایست که خوانخواه او می آید. » این بار لباس های عباس (ع) را محمد حنفیه پوشید و شمشیری که نه نفر را فرستاده بود جهنم توی دستش گرفت. محمد هم یکی از پسر عموهای کریب که که آمده بود انتقام بگیرد، کشت.
بعد از او هم هفت نفر دیگر را. شانزده نفر از سپاه دشمن کشته شدند. آنها فکر می کردند همه را همان جوان اول کشته. علی (ع) می خواست ترس عباس را بدواند توی پوست و گوشت دشمن ها.
************
مالک اشتر نخعی فرمانده لشکر امام علی (ع) در صفین، درباره شجاعتش می گوید
اگر در بیابانی تاریک یک دفعه شیری کنار من غرش کند، من نمی ترسم. اما
برای او در جنگ صفین، اتفاقی افتاد که ترس را تجربه کرد. در صفین، امام علی
(ع) پسرش عباس را فرستاد میدان. عباس (ع) جنگید و چند نفر را کشت و برگشت.
علی (ع) او را در خیمه نگه داشت و نگذاشت برود. عباس (ع) می رفت و می آمد و
به پدرش اصرار می کرد که برود میدان جنگ و بجنگد. مالک به عباس (ع) گفت
آقازاده شما راحت باشید ما مواظب همه چیز هستیم. عباس که سیزده، چهارده
سالش بیشتر بنود، نگاه خشمناکی به مالک کرد و رفت. مالک اشتر می گفت از آن
نگاه عباس (ع) چهار ستون بدنم لرزید.دیگر نگذاشت عباس (ع) آن روز برود بجنگد می گفت چشمش می زنند اصرارهای عباس هم بی فایده بود. علی (ع) نگه ش داشته بود برای یک روز دیگر انگار، یک روز بزرگ.
************
بعضی ها گفتند امام ترسید، خلافت را سپرد به نا اهل، معامله کرد... عباس
اما امام شناس بود و مطیع امام زمانش. هیچ مخالفتی نکرد. نه توی صلح امام
حسن (ع) نه در قیام امام حسین. بی جهت نبود که امام صادق (ع) گفت: « عموی
ما عباس پسر علی بینشی دقیق و عمیق و ایمانی محکم داشت. »************
شب عاشورا عباس (ع)، بنی هاشم را جمع کرد و برایشان صحبت کرد. آخر صحبت ها
پرسید: « فردا چه کار می کنید ؟ » گفتند: « با شماست. ما گوش به فرمان تو
هستیم » عباس (ع) گفت: « اصحاب امام غریبه هستند و بار سنگین را صاحبش بر
می دارد. حفاظت از امام حسین به عهده ماست که فامیلش هستیم. فردا صبح اولین
کسانی که می روند میدان جنگ باید از بین ما باشند تا مردم نگویند بنی هاشم
یارانشان را جلوتر از خودشان به کشتن دادند . »آن طرف تر هم توی خیمه ای حبیب پسر مظاهر یاران امام را جمع کرده بود و می گفت: « فردا اول ما باید برویم برای جنگ، تا نبض ما می زند کسی از بنی هاشم نباید کشته شود که مردم بگویند: اینها بزرگان خودشان را برای جنگ فرستادند و جان خودشان را فدای آنها نکردند. »
زینب (س) که رفته بود به امام حسین (ع) سری بزند همه این حرف ها را شنیده بود و خندیده بود. از مدینه تا شب عاشورا این اولین لبخند زیبب بود. از معرفت حبیب و عباس (ع) !
************
شب عاشورا امام اصحاب و فامیلش را جمع کرد. و به شان حرف آخر را زد: «...
اما بعد، من یاران و اصحابی وفادارتر و بهتر از یارانم نمی شناسم و خانواده
ای مهربان تر از خانواده ام. خدا خیرتان بدهد. بیعت را از همه تان
برداشتم. این ها مرا می خواهند. اگر دست شان به من برسد با شما کاری
ندارند. از تاریکی شب استفاده کنید و بروید... »حسین (ع) گفت و اصحابش و یارانش به خودشان پیچیدند. همه منتظر بودند یک نفر؛ یک نفر که از همه بهتر است به حسین (ع) حرفی بزند. همه منتظر بودند عباس جوابی به حسین بدهد ... و عباس (ع) بلند شد و گفت: « آقا و سرور من! خدا نیاورد روزی را که ما باشیم و تو نباشی. مرگ بر ما اگر تنها بگذاریمت. بی تو کجا برویم که ننگ و ذلت نباشد ؟ کجا برویم که بتوانیم سرمان را بالا بگیریم ؟... بدن هامان پاره پاره بشود اگر تنهایت بگذاریم. بی تو روز، شب است و خوشی ها، ناخوشی و بهشت، جهنم... »
عباس که گفت گفتنی ها را، زبان بقیه هم باز شد و گفتند حرف دلشان را با امامشان.
چه ادب و معرفتی دارد عباس (ع) ! هیچ ادعایی نکرد که چنین می کنم و چنان می کنم. فقط گفت نباشم اگر نباشی ! فقط فکر و ذکرش حسین بود (ع) بود؛ امامش !
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید
