به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، سفر ما این بار در خطه جنوبی کشور است. هدف، دیدار از مقبره شوش دانیال و آثار باستانی شهرستان شوش است. اگر قصد سفر زمینی به این نقطه را دارید، راه آهن گزینه مناسبی است. از ایستگاه راه آهن تا خود شهر هم کمتر از 5 کیلومتر فاصله است.

البته ما بنا به اقتضای سفرمان شب را در دزفول می‌گذرانیم و صبح خیلی زود از مسیر صفی آباد به سمت شوش می‌رویم. از صفی آباد و رود دز که بگذریم کم کم آثار تاریخی و باستانی شوش خودشان را نمایان می‌سازند. تپه‌های باستانی این منطقه هر کدام دنیایی از رمز و راز هستند.

در نزدیکی شهر شوش به یک محوطه بسیار وسیع بر می‌خوریم که توسط سازمان میراث فرهنگی حصار کشیده شده و احتمالاً شهری بزرگ است که در زیر زمین مدفون شده و بزودی عملیات کاوش آن شروع می‌شود.

این روزها با نزدیک شدن به فصل پاییز و خنک تر شدن هوا به شما توصیه می کنیم از این نقطه بازدید کنید. از موارد دیگری که در مورد آب و هوا باید به آن توجه شود، گرد و غبار است. در سال‌های اخیر شهر شوش نیز از غبار‌های صادره از کشور همسایه بی‌نصیب نمانده است و اطلاع از وضع گرد و غبار قبل از سفر به این شهر، می‌تواند کمک مناسبی باشد.

قبل از هر چیز به زیارت دانیال نبی می‌رویم. راننده بومی تاکسی با شور و اشتیاق خاصی از اهمیت شهر و تاریخ آن می‌گوید و از کم توجهی به این شهر کهن می‌نالد و ما را در نزدیک‌ترین محل به حرم دانیال نبی پیاده می‌کند. خیابانی که بیشتر شبیه یک بازار بزرگ است. بازاری پر از دستفروش، فلافل، گیاهان دارویی و البته اجناس و البسه.


نکته قابل توجه در این بازار تنوع نژاد و فرهنگ‌های متفاوت است، به خوبی می‌توانید مسافرانی که از راه‌های دور جهت زیارت و سیاحت به این محل سفر کرده‌اند را تشخیص بدهید. داخل محوطه آرامگاه دانیال نبی همیشه شلوغ و از زائران و مسافران شهر‌های دیگر پر است.

در حیاط پشتی نیز معمولاً نمایشگاه‌های صنایع دستی و لباس و مواد غذایی برگزار می‌شود. داخل مسجد و زیر بارگاهی که مقبره دانیال نبی است، آینه کاری و کاشی کاری ایرانی به زیبایی دیده می‌شود. یک در بزرگ چوبی در ابتدای صحن حرم نشانگر قدمت این بنای کریمه است. از داخل حیاط آرامگاه دانیال نبی، قلعه شوش که بر آکروپل بنا شده، خود نمایی می‌کند.

قلعه شوش شاید نخستین پایگاه باستان‌شناسی ایران باشد. این قلعه در سال ۱۸۹۷ میلادی و در شمال تپه آکروپل و شبیه قلعه‌های اروپایی ساخته شده است و در پشت تپه آکروپل، تپه شاهی و کاخ شوش واقع شده که تقریباً هر کسی اجازه ورود به آن را ندارد. در زمانی که پاسارگاد همچنان آبادان بود، داریوش هخامنشی تصمیم گرفت شوش را پایتخت خود قرار دهد.

با در نظر گرفتن اقلیم این منطقه بیشتر مصالح ساختمانی آن از خشت و آجر تهیه شده است و همچنین در ساخت کاخ‌های داریوش هنرمندانی از دیگر ملل دخالت داشته‌اند. به طوری که داریوش خود در لوحی که در شوش کشف شده می‌گوید: در بنای قصر او صنعتگران بابلی، مادی، لیدی و مصری خدمت می‌کرده‌اند و مصالح ساختمان‌ها را از فواصل دوردست به شوش می آورده اند.


در عملیات حفاری که توسط مارسل دیولافوآی فرانسوی و همسرش در شوش انجام شد مقدار زیادی آجر‌های لعابدار کشف شد که بیشتر آنها مربوط به کاخ آپادانای شوش هستند. با این آجر‌های لعابدار رنگین به صورت پانل دیوار‌ها را تزئین می‌کردند.

نقوش حاصله از این آجر‌های لعابدار یا کاشی‌ها عبارتند از سربازان جاویدان یا نگهبانان شوش در لباس‌های رنگین و درخشان و مجموعه‌ای از حیوانات مانند شیرها، گاوها، اسب و حیوانات تلفیقی که از تالار آپادانا به دست آمده‌اند.

 بعد از بازدید از آرامگاه دانیال نبی در طول بازار سنتی شوش به سمت موزه و کاخ آپادانای داریوش می‌رویم. تماشای ابهت و عظمت تاریخی این شهر، یک لحظه به ذهنم می‌آورد که کجای دنیا تا این حد از نظر تاریخ و فرهنگ قوی است و به همان اندازه مظلوم. واقعاً که هیچ کجا. کاخ آپادانا به کاخ بارعام شاهان هخامنشی معروف است و مخصوص پذیرایی مهمانان شاهنشاه بوده است،قبل از کاخ عظیم آپادانا موزه زیبای شوش واقع است.

 اگر به تاریخ و آثار تاریخی علاقه‌مندید، پیشنهاد می‌کنم حتماً از این موزه کم نظیر بازدید کنید. موزه در باغی که با سنگ‌های کشف شده از کاخ‌های مجاور تزئین شده، واقع شده است.