به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران، اندیشکده "فارن پالیسی این فوکس" در مقاله‌ای به قلم "آنی کاستلانی" می‌نویسد: ‌به راستی اوباما در مخمصه خط قرمزی که برای سوریه ترسیم کرده بود، گیر افتاده است. درحالی که شواهدی حاکی از استفاده از سلاح شیمیایی در هفته گذشته در سوریه به چشم می‌خورد، به نظر می‌رسد که به احتمال زیاد، آمریکا حملات مشخصی را علیه دولت سوریه صورت دهد. سوال اینجاست که در این حمله چه کسانی به آمریکا خواهند پیوست.

در هفته جاری، رئیس‌جمهور آمریکا بارها دولت سوریه را به نقض قوانین بین المللی که استفاده از سلاح شیمیایی را ممنوع می‌کند، متهم کرده است اما تاکنون موفق به ارائه شواهد کافی و قانع کننده برای توجیه مداخله نظامی آمریکا درسوریه نشده است. برای نمونه، جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در سخنرانی روز جمعه خود خطاب به مردم آمریکا، نتوانست شرح زنده‌ای از قتل عام مردم سوریه را برای جلب حمایت مردم از مداخله نظامی آمریکا به این کشور ارائه دهد و برای توجیه حمله پیشگیرانه با بهانه دفاع از خود، از بزرگترین ترس آمریکا در مورد ریسک های امنیتی آمریکا و متحدانش چیزی نگفت. سوال اینجاست که یک حمله هوایی هرچند محدود، چطور می‌تواند در جهت منافع آمریکا که اوباما دائما در لفاظی‌های خود به آن اشاره می‌کند، باشد؟

مدت‌ها پیش از ادعای استفاده از سلاح‌های شیمیایی در سوریه، بسیاری از کارشناسان خواستار مداخله انسان دوستانه آمریکا برای محافظت از غیرنظامیان شده بودند. بسیاری همانند دوران کلینتون و بمباران ناتو در کوزوو در سال 1999، خواستار مداخله ناتو هستند. اما با این همه، «آندرس فوگ راسموسن»، دبیر کل ناتو در روز جمعه اعلام کرد که ناتو برنامه‌ای برای مداخله نظامی در سوریه ندارد.

دولت آمریکا حتی پیش از به بن‌بست رسیدن با ناتو، به نوعی اعلام کرده بود که حفاظت از منافع آمریکا  مداخله در سوریه را توجیه می‌کند. در روزهای اخیر، رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه آمریکا با بیان اینکه شرایط سوریه برای امنیت آمریکا و متحدانش دارای اهمیت است، این عقیده را منعکس کرده‌اند. این لفاظی‌ها به طرز خطرناکی به دکترین ناقص بوش شباهت دارند که جنگ پیشگیرانه را  وسیله‌ای برای دفاع از خود تلقی می‌کرد.

به علاوه، این استدلال توضیح می‌دهد که چرا رئیس‌جمهور آمریکا تصمیم گرفت به جای آنکه خیلی زودتر از اینکه خواستار مداخله انسان دوستانه شود، برای سلاح‌های شیمیایی و میکروبی خط قرمز ترسیم کند. 

جنگ داخلی سوریه بیش از 2 سال طول کشیده که نتیجه آن، حدود 100000 نفر کشته و 2 میلیون آواره بوده است؛ تنها کافیست به اخبار دو سال گذشته مراجعه کنیم، آن وقت متوجه می‌شویم که حتی از خیلی پیش‌ از حملات به اصطلاح شیمیایی، مردم سوریه با ترس و وحشت تمام، تحت شرایط سختی که حاصل جنگ داخلی این کشور است، زندگی می‌کنند.

متاسفانه اوباما به جای آنکه عاملان اصلی این جنایات در سوریه را بازخواست کند، برای استفاده از ابزار قابل قبول انجام این جنایات حد و مرز تعیین می‌کند. او توانسته بود پیش از وقوع حوادث تکان دهنده هفته گذشته در سوریه، برمبنای اصل قانونی مجمع عمومی سازمان ملل (R2P) در خصوص مسئولیت جامعه بین الملل در حمایت [از مردم سوریه]، احساسات عمومی را به صدا درآورد. با وجود بحث برانگیز بودن (R2P) در مراحل اولیه، در طول جنگ داخلی سوریه، در محافل بین المللی، اشاره فراوانی به این اصل شده است.

در حقیقت، اصل ((R2P به توجیه مداخله ناتو در لیبی که در نهایت منجر به سرنگونی رژیم معمر قذافی شد، کمک می کند. فرض می‌کنیم که مداخله ناتو در لیبی، از سوی مجمع عمومی سازمان ملل حمایت شده باشد. حتی در غیاب چنین حمایتی، بمباران کوزوو به دست نیروهای ناتو می‌توانست مبنایی برای دور زدن بن بست شورای امنیت سازمان ملل ارائه دهد. 

شاید اوباما در نتیجه میراثی که بوش  بر اثر مداخله‌های  نظامی در دیگر کشورها بر جای گذاشته، فلج شده باشد؛ اما او به خاطر منافع امنیتی آمریکا و ترسیم خط قرمز در مورد سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، (یا به قول دولت بوش، سلاح‌های کشتار جمعی) و به بهانه امنیت ملی، آمریکا را در مسیر حملات پیشگیرانه علیه دولت سوریه قرار داده است.

در اصل، موضع گیری اوباما حتی به خاطر جنگ داخلی سوریه و یا جنایات گسترده‌ای که رخ می‌دهند، نیست. رئیس‌جمهور آمریکا، روز چهارشنبه در مصاحبه با شبکه تلویزیونی پی بی اس گفت، احتمال دارد که این نوع سلاح‌ها به دست افراد نامناسب بیافتد. خنده دار اینجاست که گروه‌های جهادی و دشمنان آمریکا که آمریکا در تلاش است تا در این جنگ به آنها کمک کند، می‌توانند همان‌هایی باشند که آمریکا نگران است این سلاح‌ها به دستشان بیفتد. در کنار این مسئله، موضع بیش از پیش یک جانبه اوباما و اصرار او حتی در اوایل جنگ داخلی سوریه، مبنی بر لزوم کناره‌گیری اسد از قدرت، ما را به یاد دکترین بوش می‌اندازد.