به گزارش باشگاه خبرنگاران؛جیمز گندولفینی، هنر پیشه آمریکایی که با ایفای نقش تونی سوپرانو در سریال پرطرفدار خانواده سوپرانو به شهرت رسید، 19 ژوئن 2013 بر اثر حلمه ی قلبی در سن 51 سالگی درگذشت.
 
این اتفاق وقتی رخ داد که گندولفینی برای تعطیلات در شهر رم پایتخت ایتالیا به سر می برد. با اینکه او متولد نیوجرسی بود اما پدر و مادرش ایتالیایی تبار بودند.

گندولفینی بازیگری را از  بازی روی صحنه در نیویورک شروع کرد. اولین نمایش او در برادوی اجرای تازه ی اتوبوسی به نام هوس بود که در آن با جسیکا لنگ و آلک بالدوین همبازی بود. بازی در نقش آدمکشی به نام ویرژیل در رومانس واقعی( تونی اسکات، 1993) باعث شد در دنیای سینما هم به چهره ای شناخته شده تبدیل شود.

اما نقشی که باعث به شهرت رسیدن او شد نقش تونی سوپرانو بود. گندولفینی در فاصله ی ساله ها 1999 تا 2007 در سریال شش فصلی خانواده سوپرانو نقش سردسته خانوده ای مافیایی در نیوجرسی آمریکا را بازی کرد و از بین شش نامزد ی جایزه ی امی موفق به دریاف سه جایزه ی بهترین بازیگر شد. گندولفینی پس ازآنکه سوزان فیتزجرالد بازیگردان سریال خانواده ی سوپرانو بازی اورا در رومانس واقعی دید برای تست نقش تونی سوپرانو دعوت شد.

او در فیلم هایی مثل شورتی رابگیرید( 1995) گروگانگیری در پلهام123( 2009) به خانواده رایلی خوش آمدی(2010) با ملایمت آنها را بکش( 2012) و سی دقیقه پس از نیمه شب( 2012) همبازی کرده است. درسال 2013 هم فیلم برت و اندرستون شگفت انگیز از او به نمایش در آمد.
او در سال 2009 هم برای ایفای نقش در نمایش خدای کشتار در کنار جف دانیلز ، هوپ دیویس ومارسیا گی ها ردن نامزد جایزه ی تونی شد.

گندولفینی با وجود اندام درشت و چهره ی جدی اش به گفته ی اعضای خانواده ، دوستان و همکاران اش مرد بامزه و مهربانی بوده و شوخی طبعی اش در نقل قول هایی که در ادامه از او می آید مشهود است: من آدم مزخرف روان پریشی هستم. در واقع درست مثل وودی آلنی 118 کیلو گرمی هستم.

در مدرسه به عنوان خوش چهره ترین دانش آموز انتخاب شدم اما همان طور که می بینید حالا وضع فرق کرده. قبلا می گفتم من وودی آلنی 118 کیلوگرمی هستم. حالا می توانید وزن ام را 134 کیلو گرم ذکر کنید.

من هنرپیشه ام.کارم را انجام میدهم و به خانه می روم. چرا به من علاقمند هستید؟ شماهیچ وقت از هیچ راننده ی کامیونی درباره شغل اش نمی پرسید.

فکر می کنم آدم جالبی نیستم. نظرم این است که حرف هایی هم که برای گفتن دارم جالب نباشند.

همیشه گفته ام من روی شانه هایم پدر ومادرم ایستاده  اند. آنها بودند که به من اجازه دادند وارد این کار احمقانه شوم.
در مدرسه کمی سراغ بازیگری رفتم و بعد آن را به طور کلی رها کردم. در بیست و پنج سالگی بود که دوباره به کلاس بازیگری رفتم. البه فکر میکنم در خانواده ام هیچ کسی فکر نمی کرد که تصمیم عاقلانه ای گرفته باشم.

فکر نمی کنم کسی هم تصور می کرد که در این کار موفق شوم که البته این مسئله قابل درک است. فکر میکنم اعضای خانواده ام همین که می دیدند سرگرم کاری هستم خوشحال و راضی بودند./ص

منبع: ماهنامه دنياي بيست و چهار