از سیاق سخن بر می آید که برادران به موقع می رسند و خبر می شوند و دعوی مالکیت می کنند که این غلام ما بوده است و اگر خواهید او را به شما می فروشیم.

آنها یوسف را به چند درهم ناچیز و معدود می فروشند و عجبا که خداوند در کار یوسف ایشان را به زاهدان که ترک دنیا می کنند تشبیه کرده است.

زهدی سخت ناپسند و دور از هر خیر و برکت که دامن آن زهد و پرهیز که در سخن عارفان آمده است اشاره به چنین زاهدی است که آدمی یوسف نازنین را که مقصود و معشوق جهان است به بهای اندکی که آن متاع دنیاست بفروشد و از آن چشم بپوشد و زهد ورزد:

فدای پیرهنِ چاکِ ماهرویان باد       هزار جامۀ تقوی و خرقۀ پرهیز

حافظ

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد     آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

حافظ

در شهر ما نک احمقی خوش می فروشد یوسفی

باور نمیداری ز من بازار شو بازار شو

دیوان شمس

بیت زیر از بدایع مولاناست که در شعر پارسی در صنعت مراعات النظیر بی نظیر است:

آنکه چون شیر نجَست از صفتِ گرگیِ خویش        چشم آهو فکنِ یوسفِ کنعان چه کند

دیوان شمس

مولانا در مثنوی یوسف را به روح آدمیان و چاه را به دنیا و آن سقا را به مرگ تشبیه کرده است و گوید خوشتر است وقتی ما را از چاه عالم بر می کشند فرشتگان و ملائکه به شگفت آیند و زبان به ستایش بگشایند که: «یا بشری لنا غلام» و چنان نباشیم که اگر ما را از چاه برآورند بار دیگر با سر به قعر همین چاه پرتاب کنند.