به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از ديلي تلگراف، "جان كامپفنر" نويسنده اين مقاله در ادامه با اذعان به شكست غرب در عراق پس از صدام حسين مي افزايد "پس از تجاوز نيروهاي غربي عليه عراق توازن قوا در منطقه خاورميانه برهم خورد. در اين ميان ايران برنده ميدان بود. اين مسئله باعث شد تا آسيبي جدي بر اعتماد به نفس آمريكائي ها وارد شود. همچنين آنان با مشاهده برگشت معادله به نفع ايرانيان تمايل خود به وارد شدن در مناقشه را از دست دادند. جنگ عراق باعث خدشه دار شدن اعتبار سازمان ملل متحد نيز شد. عراق به محلي براي جنگ هاي فرقه اي تبديل شد." 

نويسنده به دوران غم انگيز عراق تحت حكومت "صدام حسين" ديكتاتور پيشين آن كشور اشاره مي كند و اذعان مي كند كه در آن دوران نيز غربي ها عليه منافع ملت عراق اقدام مي كردند و در اين باره مي افزايد "اما اسكاي يكي از تحليلگران مسائل عراق به خوبي اشاره كرده است كه عراقي ها حتي پيش از آغاز جنگ تحميلي عليه ايران نيز براي دهه ها تحت تحريم كشورهاي غربي قرار داشتند. اين مسئله در دوره جنگ آن كشور عليه كويت نيز جريان داشت و آنان در فقر فزاينده و ناآرامي زندگي مي كردند. سربازان آمريكائي گمان مي كردند كه با تجاوز خود عليه آن كشور مي توانند يك شبه عراق را به كشوري ثروتمند و پيشرفته تبديل كنند." 

نويسنده به تبعات منفي حمله نيروهاي آمريكائي عليه عراق اشاره مي كند مي افزايد "در اثر تجاوز نيروهاي آمريكائي و انگليسي عليه عراق ناامني در آن كشور افزايش يافت. عراق پس از اين تجاوز شاهد حوادث بمبگذاري متعددي بود. تنش هاي فرقه اي و قومي نيز افزايش يافت و همه اينها در حالي بود كه هيچ گونه سلاح كشتار جمعي اي در عراق يافت نشد و بي پايه بودن ادعاي كشورهاي غربي را نشان داد. در واقع، مشكل آنجا بود كه يك اشتباه آنان سبب ايجاد اشتباهات و مشكلات بسيار ديگري شد. نكته حيرت انگيز براي من آنست كه "توني بلر" نخست وزير وقت انگليس با حمايت از تجاوز عليه عراق مدعي شد كه اين حمله نيز مانند مداخله در كوزوو و سيرالئون بوده و از ديد وي امري ضروري بوده است. اما اكنون بلر معترف است كه وي و همراهانش در مورد آسيب ها و تبعات جنگ در عراق برآوردهاي كمي را انجام داده بودند. بزرگترين درسي كه از مداخله نيروهاي آمريكائي و انگليسي در آمريكا و انگليس مي تواند آموخت آنست كه آنان رژيم هاي سركوبگر را سرنگون ساختند اما در عوض تنش هاي و درگيري هاي قومي و قبيله در آن كشورها افزايش يافت." 

وي با اذعان به شكست نيروهاي آمريكائي و انگليسي در جنگ عراق مي نويسد "واقعيت آنست كه پروژه "ملت سازي" و به اصطلاح "دموكراسي سازي" غربي ها در عراق اجرا نشد. آنان نتوانستند به اهداف خود در عراق و در خاورميانه دست يابند." 

نويسنده در ادامه با اذعان به پيروزي كشورمان در زمان پس از پايان تجاوز غرب عليه عراق مي افزايد "در اين ميان پيروز واقعي ميدان ايران بود. اين مسئله اي اجتناب ناپذير بود. عراق كشوري است با اكثريت شيعه و از طريق انتخاباتي دموكراتيك به نمايندگان خود راي داد." 

نويسنده در بخش پاياني مقاله خود به انتقاد از حملات نظامي انجام شده از طريق "پهپاد"هاي آمريكائي پرداخته و مي افزايد "امروز دولت آمريكا به طور روز افزوني از پهپادهاي نظامي در عمليات خود استفاده مي كند. اين پهپادها تنها باعث كشته شدن مردم بيگناه شده اند و هرگز نتوانسته اند به روند ملت سازي و يا ايجاد نظام حكومتي كارآمدتر كمكي نمايند. در مورد عراق بايستي گفت كه ارتش انگليس شكست خورده و عقب نشيني كرده است. سربازان آمريكائي نيز ديگر نمي توانند چكمه هاي خود بر روي خاك مناطق ديگري قرار دهند."