به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، بخشی از یک خطبه طولانی در نهج البلاغه به این شرح است که از شگفت ترین شگفتیها، طاووس است که خداوند به او نیکوترین تناسب را بخشید و به زیباترین رنگها بسیار است.

پرهایی که نایچه هایی آنها را به هم پیوند داده و دمی کشیده که چون با طاووس ماده رویاروی گردد، آن را چون چتری بگشاید و بر فراز سر خود سایبان سازد.

علیرضا مهدوی کارشناس محیط زیست در این خصوص گفت: این پرنده از خانواده قرقاولها بوده و از راسته ماکیان سانان است.

بنابراین دارای اجداد نزدیکی با مرغهای خانگی نیز هست. طاووس هندی که بومی هند، پاکستان و سری لانکا است و پرنده ملی هند به شمار می رود، شناخته شده تر از گونه سبز است و طاووس سبز که پرنده ای در معرض انقراض است بومی شرق میانمار تا جاوه است.

وی ادامه داد: طول این پرنده به 230 سانتی متر می رسد. معمولا پرهایش را برای زیبایی خود می گستراند تا در مقابل ماده خود که فاقد این گونه پرهاست خودنمایی کند.

وی افزود: بسیاری از مردم تصور می کنند که پرهای زیبای طاووس نر بر روی دم این پرنده قرار گرفته اند ولی چنین تصوری درست نیست و پرها در نقطه ای قبل از دم طاووس نر در می آیند و دم این جانور به منزله، یک تکیه گاه برای پرهای اوست. در واقع آن چیزی که ما می بینیم چتر طاووس است و دم واقعی طاووس از ساقه های تو خالی کوتاه و سیخ مانندی تشکیل شده است که پرهای رنگارنگ چتر را به کمک آن بلند می کند.

مهدوی با اشاره به اینکه طاووس ها در آسیا زندگی می کردند، تصریح کرد: این پروندگان به خاطر پرهای رنگیشان از هزاران سال پیش تا کنون در پارک ها و باغ های سراسر جهان نگهداری می شوند.

این کارشناس محیط زیست خاطر نشان کرد: طاووس ها همیشه از نظر علم زیست شناسی و تکامل مورد توجه بوده اند، به طوری که حتی چارلز داروین معتقد است: منظره ی یک پر در دم طاووس، هر آن گاه که در برابر دیدگانم قرار می گیرد، مرا بیمار می کند./ز