کم کم سیاهى حرمت جمع مى شود

سفره‌ی اشک و روضه‌ی ما جمع مى شود

در هیئتت براى گریه ى تو جمع مى شدیم

دیگر بساط جمع شدنمان ، جمع مى شود

با دیدن عکس حرمت محظوظ مى شدیم

پرچم سیاه روى گنبدت هم ، جمع مى شود

چه زود دختر خود را فراخواندى

بابا جدا ز نازدانه اش؟؟ اصلا مى شود

کعب نى و تشت طلا و سه ساله ات

هرشب غصه ى زینب تو جمع می شود

با سینه زدن گرد شما پروانه میشدیم

پروانه مگر به قبر مادرت شمع مى شود؟؟

جانم فداى سقاى حرم ، ولى دلم

گوید که سقا ، تشنه و بى دست نمى شود!!!

روزىـ کربلای خودت را عنایتى فرما

ارباب مگر از لطف و کرمت کــــــم مى شود

شاعر نبوده ام به بزرگواریت ببخش

اینها براى زخم تو مرهم نمى شود

پ.ن 1 : خیلی دوس دارم بازم این شعرو ادامه بدم ...

پ.ن 2 : اولین شعر دوران زندگیم بود از تمامی شاعرا عذر خواهی میکنم

خوشحال میشم ایرادات شعر رو تو نظرا بگید

پ.ن 3 : این عکسو خیلی دوست دارم ...