همانا که خداوند بر مؤمنان لطف کرد و منت نهاد که در میان ایشان پیام آوری از خود ایشان برانگیخت. تا برایشان آیات الهی را تلاوت کند و ایشان را از هر آلودگی پاک گرداند و احکام شریعت و لطایف حکمت بیاموزد هرچند که پیش از آن در گمراهی آشکار بودند

*خداوند در سراسر قرآن در هر گوشه و کنار نعمت‌هایی را برای بندگان خلق کرده و به ایشان عطا نموده یاد کرده است، نعمت‌هایی چون چشم و گوش و عقل و هوش و نعمتهایی چون باغ و بوستانو میوه‌ها و گلهای الوان و نعمت‌هایی چون دوستی و محبت و انس و الفت با همسر و فرزندان، که هر یک آدمی را زیر بار منت می‌برد و هر یک جداگانه اقتضای شکر و سپاس دارد.
 
*خداوند در ذکر هیچ یک از نعمت‌ها کلمه منت را در کار نیاورده و تنها اشاره فرموده است که به این نعمت‌ها بنگرید و قدر دانید و پروردگار خویش را بشناسید. اما در بعثت رسولان، عظمت نعمت چنان است که خداوند به سبب آن بر مومنان منت نهاده است تا بدانند چه عطیه بزرگی است که خداوند در میان مردم یکی را به حکمت برگزیند تا آیات الهی را بر ایشان فروخواند و نفس ایشان را از بدی‌ها پاک گرداند و دلشان را به نور کتاب و حکمت روشن کند که اگر این نعمت نباشد مردمان همه نعمت‌های دیگر را ضایع می‌کنند و از آن هیچ بهره جز خیالی و خاطره ای نمی‌برند.

*برترین گوهر هستی همان گوهر نفس انسانی است که به هدایت انبیا به کمال می‌رسد و به سبب آن از همه برکت‌های مادی و معنوی بهره می‌گیرد. آن‌ها که گوهر انسانی خود را در نیافتند یا در حجاب پنهان کردند و روی در بدکاری و دیو صفتی نهادند از جهان چه بهره برده‌اند؟

*آن‌ها هم دنیا را آشوب کردند و هم خود در میان آتشی که برافروختند سوختند و ای کاش بدکاران نگاهی به تاریخ بیفکنند تا ایشان را یقین شود که هیچ بدکاری برگ و باری از این عالم نبرده است.

*ادبیات جهان که جوهر تعلیمات انبیا را در بر دارد خود نیز در شمار همان نعمت‌هایی است که می‌توان به عطای آن منت نهاد و به دریافت آن منت پذیرفت. سقراط از وجود فرشته چراغ به دستی در درون خود خبر داده است و سرچشمه حکمت و معرفت سقراط همین فرشته بوده است