به گزارش
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، علی مهدی یار در وبلاگ
عشق جاودان اشعار و مناجت به مناسبت ماه رمضان نوشته است:
(شعرماه رمضان+اشعار مناجات به مناسبت ماه مبارک رمضان)
(ماه استغفار)
سلامم بر تو ای ماه شریف و ماه بی همتا
درودم بر تو ای ماه عزیز خالق یکتا
سلامم بر تو ای ماه دعا ای ماه آمرزش
درودم بر تو ای ماه ثنا ای ماه آمرزش
سلامم بر تو ای ماه ورع ای ماه استغفار
درودم بر تو ای ماه نماز و ماه استغفار
سلامم بر تو ای ماه فضیلت ماه آزادی
درودم بر تو ای ماه عزیمت ای مه شادی
سلام بر تو ای ماه هدایت ای مه ایمان
درودم برتو ای ماه عنایت ای مه سبحان
سلامم بر تو ای ماه تلاوت ای مه فرقان
درودم بر تو ماه شهادت ای مه قرآن
سلامم بر تو ای ماه مبارک ماه وعظ و پند
درودم بر تو ای ماه سالک ای مه پیوند
سلامم بر تو ای ماه ولایت ای مه والا
درودم بر تو ای ماه سعادت ای مه رعنا
(آب توبه)
سحر بخیز تجدید وضو کن
به آب توبه خود را شستشو کن
اگر خواهی شوی پاک از پلیدی
به درگاه خدای خویش رو کن
به شکر نعمتش تا می توانی
لبت را آشنا با ذکر او کن
در رحمت به رویت کرده حق باز
به او رو آور و دفع عدو کن
گدای درگه حق شو به عالم
گدایی گر کنی با آبرو کن
هرآنچه درد دل داری به عالم
سحر با حقتعالی گفتگو کن
اگر خواهی تو فیض از محضرحق
از او توفیق طاعت آرزو کن
(گناه)
با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام
آه اي خدا ، خودم كمرم را شكسته ام
نه راه پيش مانده برايم نه راه پس
پلهاي امن پشت سرم را شكسته ام
من دانه دانه اشك خودم را فروختم
نرخ طلايي گهرم را شكسته ام
ديگر مرا نشان خودم هم نمي دهند
آيينه هاي دور و برم را شكسته ام
دنيا شكست خورده تر از من نديده است
حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام
آرام كن مرا و در آغوش خود بگير
حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام
راهم بده به باغهاي شجرهاي طيبه
من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام
حالا ببين كه به غير از گدا شدن
در پيشگاه تو هنرم را شكسته ام
(سحر)
سحر هنگامه راز و نياز است
سحر ميخانه دلدار باز است
سحر جود و كرم بسيار دارد
سحر بوي خوش دلدار دارد
سحر مهماني خاص الهي است
سحر وقت گذار از روسياهي است
سحر آمد دلم فرياد دارد
كريمي كو كه ما را ياد آرد
كريمي كو كه دست ما بگيرد
گدا را با همه جرمش پذيرد
كريمي كو كه گردد ميزبانم
كه من مرغ شب بي آشيانم
كريمي غير تو يا رب نباشد
به جز نام توأم بر لب نباشد
بزرگي كن كرم بنما به حالم
ببين افسرده و بشكسته بالم
بيا جاني بده بر قلب خسته
بنه مرهم بر اين بال شكسته
مرا آماده پرواز بنما
مرا با دلبرم همراز بنما
كرم بر مضطري كن يا الهي
بيا و دلبري كن يا الهي
پناهي بر گدا جز اين حرم نيست
تو كه رسمت به جز لطف و كرم نيست
مرا امشب دگر كن ميهمانت
مرا ساكن نما در آستانت
مرا ديگر زغير خود جدا كن
خدايا دير شد ما را صدا كن
(دعا)
آمـده ام بـه درگـهت تـضـرع و دعـا کـنـم
ز سوز دل بخوانمت شور و نوا به پا کنم
هزار بار و بيشتر توبه اگر شکسته ام
آمده ام بـار دگـر بـه تـوبـه ام وفـا کـنم
يـک شـب اگـر نيامـدم به درگـهت بـهر نياز
کنون به گريه خوانمت به مثل ني، نوا کنم
خشم اگر نموده اي ز کرده هاي زشت من
بـه آه و نـالـه آمـدم تـا کـه تـو را رضـا کـنـم
فقير و زار و خسته ام حقير و دلشکسته ام
تـو هـم اگـر بـرانيـم، کـجـا روم چـه هـا کـنم
(گر نگذری از گناهم چه کنم)
يارب ار نگذري از جرم و گناهم چه كنم ؟
ندهي گر به در خويش پناهم ، چه كنم ؟
گر براني و نخواني و كني نوميدم
به كه روي آرم و حاجت ز كه خواهم ، چه كنم ؟
گر ببخشي گنهم ، شرم مرا آب كند
ور نبخشي تو بدين روي سياهم ، چه كنم ؟
نتوانم كنم انكار گنه ، يك ز هزار
كه تو بودي به همه حال گواهم ، چه كنم ؟
بارالها كرمي ، مرحمتي ، امدادي
كاروان رفته و من مانده به راهم ، چه كنم ؟
دوش مي گفت « شفق » بار خدايا كرمي
كه من آشفته دل و نامه سياهم ، چه كنم ؟
محمد حسين بهجتي « شفق »
(کسی مسیر خدا را به من نشان بدهد)
کسی مسیر خدا را به من نشان بدهد
دل سیاه مرا دست آسمان بدهد
درون پیله سر در گمی اسیرم ، آه
کسی برای پریدن به من توان بدهد
به دشت خیره شدم تا مگر که قاصدکی
نشانه ای به من از یار مهربان بدهد
و کاش رنگ غزلهای نا سروده من
بهار شعر مرا شور ناگهان بدهد
هزار بیت به وصفش قصیده میخوانم
اگر که بغض گلوگیر من امان بدهد
من از حکایت آشفتگی پرم اما
کجاست او که مرا جرات بیان بدهد ؟
همیشه منتظرم تا عزیز خوش خبری
خبر ز آمدن او دوان دوان بدهد
چه سرد مرده ام اینجا ، کجاست دستی که
به بند بند وجودم دوباره جان بدهد ؟
