به گزارش گروه وبگردي باشگاه خبرنگاران؛ عليرضا بازارگان در وبلاگ شخصي خود در بخش تجربه هاي سفرش نوشت:جمعه دست جمعی به نماز رفتیم. قبلا هم نوشته بودم که مردم اندونزی خیلی ملایم و شنگول هستند. در نماز جمعه هم این ماجرا مشهود بود. جمعیت بسیار زیاد بود (چون شرکت در نماز جمعه برای اهل تسنن واجب است) و اکثر مسلمان های اندونزی اهل تسنن هستند.

این جمعیت انبوه وقتی به کفشداری می رسیدند و میدیدند پر شده است، کفش هایشان را همانطور در می آوردند و به امان خدا روی زمین رها می کردند و با پای برهنه به سمت وضو خانه می رفتند. این کشف ها هم همان وسط رها بود دیگران از روی آن ها عبور می کردند. انگار نه انگار که دارند کشف ها را له می کنند. دوستمان که اهل اندونزی بود با لبخند گفت: "دفعه ی قبل وقتی برگشتم کفشم نبود و آخر پیدایش نکردم. احتمالا کسی دزدیده بود." بعد انگار نه انگار به مکالمه های دیگر ادامه داد؛ این را هم به حساب همان بیخیال بودن این مردم می گذارم.

خلاصه ما هم مثل بقیه کفش هایمان را در آوردیم و در گوشه ای گذاشتیم و به وضو خانه رفتیم (البته مراقب بودم که تا جای ممکن روی کفش هیچ فرد دیگری پا نگذارم). وقتی وارد وضوخانه شدیم دیدیم بلی (!) این جمعیت با پای برهمه نه تنها وضو می گیرند بلکه به درون دستشویی هم می روند. پژمان (دوست و همسفر ایرانی ام که اهل تسنن است) با تعجب گفت: "صد رحمت به کشور خودمون. این ها چرا این طوراند؟ وضوخانه های ما خیلی تمیزتر است. چه سنی چه شیعه."

البته خوب است که همین جا بگویم که مردم اندونزی روی هم رفته مردم تمیزی هستند و به دلیل این که آب و بارندگی زیادی در کشورشان دارند هر روز حداقل یک بار حمام می روند (حتی شاید بیشتر از یک بار).

خطبه ها را به زبان اندونزی شنیدیم و نماز را برپا کردیم. در این میان برایم سوال پیش آمد که امام های مساجد در اندوزی چه طور انتخاب می شوند؟ از همراهان اندونزیاییمان سوال کردم و گفتند که بر خلاف کشورهایی مثل سنگاپور و ترکیه، مساجد اندونزی از دولت مستقل عمل می کنند و امام هایشان را خودشان انتخاب می کنند. پرسیدم آیا در خطبه ها حرف سیاسی هم می زنند؟ گفتند نه، خطبه هایشان هیچوقت ربطی به سیاست روز ندارد.

پ.ن.1: جالب است بدانید که مستحب است امام جماعت موقع خواندن خطبه ها یک اسلحه به دستش بگیرد و یا به اسلحه تکیه کند که نشان دهد؛ به نشانه ی جان بر کف بودن و آمادگی در دفاع از دین. مکتب شیعه مکتبی نیست که سرش را بکند زیر برف.

پ.ن.2: یکی از دختران چینی که همسفرمان است، از ما سوال کرد: "شما که در خیلی از روزهای دیگر تنهایی در خانه نماز می خوانید، چرا جمعه به مسجد می روید؟"

در جواب به او گفتم: به طور کلی نماز جماعت خواندن در دین ما مهم است و بهتر از دست جمعی نماز بخوانیم. یکی از دلایلش این است که یک مسلمان باید نسبت به دستورات شرعی و مسائل اجتماعی آگاهی پیدا کند و نمی شود نسبت به اتفاقات خوب و بد دنیای پیرامون بی تفاوت عمل کند. هر کدام از ما یک عضو از اجتماع مسلمانان هستیم و این گونه نیست که مسائل هر کداممان فقط به خودمان مربوط باشد. ما اعضای یک مجموعه هستیم که آموزش های دینمان سعی می کند با روش های مختلف -مانند عبادت همگانی در نماز جمعه- این مجموعه را هماهنگ و متحد کند.