محمدرضا سلمانی عبیات پژوهشگر تاریخ اسلام در گفت‌وگو با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، با اشاره به اینکه از سال ۳۷ تا پایان سال ۴۰ هجری قمری، سال‌های سختی از نظر حکومتی برای امام علی (ع) و سرزمین‌های اسلامی بود، گفت: پس از جنگ صفین یاران بزرگوار امام شماری مى‌میرند و گروهى دیگرشان در میدان نبرد شهید مى‌شوند و دسته‌اى دیگر با ترور از پاى در مى‌آیند و در واقع باید گفت روزى سپرى نمى‌شود مگر آنکه اخبارى تأسف بار به آن‌حضرت مى‌رسید.
او با بیان اینکه یکی از مشکلاتی که معاویه همواره ایجاد می‌کرد و در مدت زمان پس از صفین نیز شدت گرفت، حملات غارت گونه به سرزمین‌های تحت نظر امام علی (ع) است، افزود: این حملات به گونه‌ای طراحی شده بود که پراکنده و ناگهانی باشد و حتی عکس‌العمل سریع سپاهیان امام علی (ع) نیز کارساز نباشد.
سلمانی عبیات بیان داشت: برخی از محققان هدف از غارت را تخریب، تهدید و ایجاد هراس در میان هواداران امام علی (ع) و همچنین تحکیم پایه‌های حاکمیت دمشق دانسته‌اند و برخی نیز هدف معاویه از انجام غارات را نشان دادن ضعف حکومت مرکزی در دفاع از مرز‌های خود دانسته‌اند تا از این طریق آن‌ها را از فکر تسخیر شام باز دارند.
این پژوهشگر تاریخ شیعه با اشاره اینکه درست در زمانی که امام علی (ع) در حال آماده سازی لشکری برای پاسخ محکم به معاویه و حملات بی امان او به سرزمین‌های تحت حکومت امام بود، تصریح کرد: شخصیتی رذل همچون ابن ملجم بازمانده حقیر جنگ پیروزمندانه نهروان با اقدامی از پیش برنامه ریزی شده اقدام به ترور ناجوانمردانه مولی الموحدین (ع) می‌کند.
او اظهار داشت: در جنگ نهروان تنها ۱۰ نفر از خوارج توانستند جان سالم به در ببرند که ۳ تن از آنان در موسم حج گرد هم آمدند و قرار گذاشتند هر یک از آنان یکى از این ۳ تن را، یعنی معاویه و عمرو بن عاص و على (ع) را، از پاى در آورند، اگرچه ۲ نفر از هم‌پیمانان عبدالرحمن ابن ملجم در ترور خود موفق نبوده و کشته شدند، اما ابن ملجم با یاری نفوذی‌ها و جوارج ساکن کوفه در شب ۱۹ ماه مبارک رمضان در مسجد کوفه با ضربه شمشیر بر سر امام علی (ع) به شکلی غافلگیرانه ایشان را ترور کرد.
محمدرضا سلمانی عبیات ادامه داد: یکى از پزشکان کوفه موسوم به اثیر بن عمر بن هانى بر بالین امام حاضر شد و پس از معاینه به آن‌حضرت گفت: اى امیرمؤمنان! وصیّت کن که دشمن خدا ضربتش را تا مغزت رسانده است!
او بیان کرد: امام ۳ روز پس از این ضربه زنده ماند، امّا حالش روز به روز بدتر مى‌شد به شکلی که اصبغ بن نباته می‌گوید امام علی (ع) عمامه زردی بر سر داشت، ولی آنقدر چهره اش زرد شده بود که فرقی بین رنگ عمامه و چهره اش دیده نمی‌شد.
عبیات گفت: امام علی (ع) از نظر شرایط جسمی ضعیف و ضعیف‌تر می‌شد تا آن که شب ۲۱ فرا رسید و آن حضرت به امام حسن علیه السلام وصیّت کرد و به دیگر فرزندش امام حسین علیه السلام آخرین وصایاى خود را گفت، آنگاه با خانواده خود وداع کرد و با اطمینان و آرامش فرشتگان پروردگارش را استقبال کرد و روح پاک آن حضرت از کالبدش بیرون رفت.
انتهای پیام/گ