امام حسن مجتبی(ع)، سرچشمه نور نبوت و امامت

محمدرضا سلمانی عبیات پژوهشگر تاریخ اسلام در گفت‌وگو با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، با اشاره به اینکه امام حسن مجتبی علیه السلام در ۱۵ رمضان سال سوم هجری قمری در شهر مدینه دیده به جهان گشود، گفت: امام حسن (ع) نخستین نواده پیامبر اکرم (ص) و نخستین شخصیتی است که نور نبوت و امامت در ایشان جمع شده است.

او با بیان اینکه رسول خدا ص شخصا اذان و اقامه را در دو گوش امام حسن علیه السلام تلاوت کرد، افزود: حضرت محمد ص همواره بر جایگاه و فضیلت امام حسن علیه السلام تاکید داشته و می‌فرمود این فرزند من سید و آقاست و همچنین می‌فرمود هر که حسن و حسین را دوست بدارد مرا دوست داشته است و هر که با آن‌ها دشمنی کند با من دشمنی کرده است.

سلمانی عبیات اظهار داشت: پیامبر صلى الله علیه و آله، امام على (ع) و حضرت زهرا (س) تربیّت حسن مجتبى را بر عهده داشتند و با تربیّت صالح و اسلامى خود، ایشان را براى رهبرى امّت در آینده آماده مى‌کردند. در واقع خانه رسالت با آگاهى از منزلتى که حسن در آینده در جامعه اسلامى به خود اختصاص مى‌داد، به تربیّت وى اهتمام مى‌ورزیدند.

این پژوهشگر تاریخ اسلام بیان کرد: تنها ۸ بهار از عمر امام حسن (ع) مى‌گذشت که رسول اسلام به ملکوت پیوست و این حادثه جانگداز در قلب ایشان تأثیر بسیارى گذارد و آتش غم و اندوه را در دل او شعله ور ساخت.

زندگی امام حسن (ع) گره خورده با رویدادهای مهم

او ماجرای‌های رخداده پس از وفات پیامبر اکرم (ص) را پیچیده و در عین حال بسیار اثر گذار در طول تاریخ دانست و ادامه داد: غصب خلافت و در عین حال شهادت مظلومانه حضرت زهرا (س) به عنوان ۲ رخداد مهم تاریخی در زمانی اتفاق افتاد که حضرت امام مجتبی (ع) در دوران نوجوانی به سر می‌برد و این وقایع را دید و رنج‌های آن را تحمل کرد.

محمدرضا سلمانی عبیات دوران ۳ خلیفه نخست را دوران خانه نشینی و دوری از فعالیت سیاسی اهل بیت (ع) از جمله امام حسن (ع) توصیف کرد و اذعان داشت: پس از آنکه ردای خلافت به امام علی علیه‌السلام رسید و مردم با او بیعت کردند، شاهد حضور سیاسی، اجتماعی و نظامی پررنگ تری از امام حسن مجتبی (ع)  در تاریخ هستیم.

این پژوهشگر تاریخ اسلام با اشاره به این موضوع که پس از شهادت مظلومانه امیر مؤمنان در ۲۱ رمضان سال ۴۰ هجری، خلافت به امام حسن (ع) با بیعت گروه‌های مختلف مردمی رسید؛ اظهار کرد: بیعت امام حسن علیه السلام در سوّمین دهه از ماه مبارک رمضان سال ۴۰ هجرى انجام پذیرفت. هرگاه گروهى براى بیعت به نزد حضرتش مى‌آمدند، مى‌فرمود: «با من بر اینکه کاملًا گوش به فرمانم باشید و با کسانى که من مى‌جنگم، بجنگید و با کسانى که دوستى مى‌ورزم دوستى کنید، بیعت نمایید» در واقع شرایط حاکم بر آن روزگار وجود مردى را اقتضا مى‌کرد که بتواند با معاویه و باند نیرنگ‌باز وى مقابله کند. کسى که شایسته رهبرى بوده و از بینشى خردمندانه و محبوبیت در دل مسلمانان بهره‌مند باشد.

او با اشاره به نیرنگ‌های معاویه در دوران کوتاه خلافت ظاهری امام حسن (ع) بیان داشت: رویارویی ایشان و معاویه گرچه که در نخست و از نظر آمار و آمادگی نظامی به سود لشکریان آن امام بود، اما شکل گیری سپاه کوفه از چند گروه مختلف که تنها یکی از این گروه‌ها شیعیان مخلص و راستین بودند باعث شد که نیرنگ‌های معاویه کارساز بیفتد و بسیاری از این لشکریان به سپاه شام بپیوندند.

سلمانی عبیات افزود: معاویه تنها در یکی از نیرنگ‌های خود به عبیدالله بن عباس فرمانده کل سپاه کوفه، بیش از یک میلیون درهم پیشنهاد پاداش، همکاری و تسلیم داده بود؛ که همین موضوع باعث شد سپاه کوفیان از هم پاشیده و برخی برای به شهادت رساندن امام حسن (ع) در منطقه ساباط مدائن دست به کار شدند.

این پژوهشگر صلح امام حسن (ع) را در شرایط بحرانی آن زمان، مدبرانه، هوشمندانه و برای حفظ جان مسلمین توصیف کرده و گفت: گرچه که این صلح داری مفادی بسیار خوب و اطمینان بخش بود، اما بار دیگر همچون ماجرای حکمیت معاویه هیچ گاه به مفاد آن پایبند نبوده و آن را زیر پا گذاشت.

انتهای پیام/گ