به گزارش خبرنگار
گروه ورزش باشگاه خبرنگاران؛ بر اساس نظر کنفدراسیون جهانی ام اس، در هر سال آخرین چهارشنبه ماه می به عنوان روز جهانی ام اس نام گذاری شده است . به این بهانه نقش ورزش را در پیشگیری و بهبود این بیماری مورد بررسی قرار می دهیم. در گزارش قبلی به توضیح مختصری در خصوص این بیماری وبه طور مفصل به نقش ورزش در کاهش و کنترل ام اس و نکات مهم در هنگام انجام دادن تمرینات ورزشی برای این بیماران پرداختیم .در ادامه مبحث ورزش های مناسب برای این بیماران و سایر موارد در این رابطه را مورد بررسی قرارداده ایم.
با توجه به اهمیت ویتامین (د) در پیشگیری از بسیاری از بیماری ها بخصوص ام اس ابتدا به نقش این ویتامین در بیماری ام اس می پردازیم و در ادامه ورزش های مناسب برای این بیماران را مورد بررسی قرار می دهیم.
*نقش ویتامین ( د) در پیشگیری از بروز ام اس متخصصین مغز و اعصاب با تاکید بر نقش ویتامین د در بیماری ام اس ، به عموم مردم به ویژه مبتلایان به ام اس توصیه می کنند که روزانه 10 دقیقه در معرض نور مستقیم خورشید قرار گیرند. آفتاب پشت شیشه نیز این نیاز را رفع نمی کند.
کمبود ویتامین D در در بروز و تشدید بسیاری از بیماری ها مانند بیماری های قلبی عروقی ، پارکینسون و ام اس نقش مهمی دارد.
ویتامین D در اعتدال سیستم ایمنی و ضد التهابی در بدن نقش دارد و بسیاری از بیماری ها در ارتباط با سیستم ایمنی بدن بروز می کنند.
البته دقت کنید مصرف بیش از اندازه ویتامین D نیز باعث مسمومیت در افراد می شود برخی به اشتباه ویتامین D زیادی را از طریق مکمل های قوی دریافت می کنند که بدون تجویز پزشک و تعیین میزان استفاده از دارو باعث ایجاد مسمومیت و دردهای استخوانی و انواع اختلالات در کلیه می شود.
*ورزش های مناسب برای بیماران ام اسبرای بسیاری ورزش به معنی تحت فشار قرار دادن بدن تا حد درد تعریف شده است که تعریف نادرستی است، چراکه ثابت شده است که اگر فرد مبتلا به ام اس تا حد ایجاد درد ورزش کند خستگی وضعف در آنها افزایش می یابد، برخی بیماران MS با توجه به این دیدگاه، از پرداختن به ورزش خودداری می کنند. اما باید توجه کنند که تمرینات ورزشی را که بدون فشار است و همانطور که پیش از این توصیه شد با مشورت پزشک انتخاب کنند تا از فواید ورزش در بهبود عملکرد روزانه شان و همچنین کنترل علائم بیماری بهره مند شوند.
ورزش نقشی حیاتی در درمان MS دارد. ولی برنامه ورزشی می بایست با اختلال نورولوژیک بیمار تنظیم گردد. افزایش انقباض عضله بسته به درجه آسیب سیستم عصبی مرکزی بر روی اختلالات حرکتی تأثیر می گذارد.
به طور کلی ورزشهاي ايروبيك آبي، شنا، تاي چي و يوگا ورزشهايي هستند كه براي بيماران مبتلا به MS مناسب هستند. اما برای اطلاع این بیماران به بررسی انواع تمرینات ورزشی پرداخته ایم.
-تمرینات استقامتی (هوازی): در بیمار مبتلا به ام اس، آگاهی از توان هوازی می تواند در تهیه برنامه ای برای تمرین های ورزشی مرتب و از افزایش فعالیت فیزیکی موثر باشد. هدف اولیه، در نظر گرفتن تمرین های استقامتی برای مبتلایان به ام اس، افزایش عملکرد فیزیکی و بهبود وضعیت سلامت است. کار با دوچرخه ثابت، راه رفتن، تمرین های هوازی با شدت کم روی صندلی یا در آب، انتخاب هایی خوب هستند که با توجه به علاقه شخصی فرد و نوع و میزان مشکلات فیزیکی او انتخاب می شوند. بهترین ورزش برای بیمارانی که سن بالایی دارند و دچار نقایص حسی پا هستند، تمرین های هوازی در آب است. بهتر است این تمرین ها با شدت کم شروع و از یک صندلی برای حفظ تعادل هنگام ورزش استفاده شود. زیرا با توجه به اینکه یکی از علایم بیماری مشکلات تعادلی است؛ با وجود صندلی و یک تکیه گاه در کنار فرد بیمار احساس امنیت بیشتری دارد.
*ورزش در آببا وجودیکه به ورزش در آب در قسمت تمرینات استقامتی اشاره شد ، اما با توجه به اهمیت آن برای بیماران ام اس بصورت جداگانه به آن می پردازیم.
اگرچه ورزش در آب آنچه را که تخریب شده و از دست رفته باز نمی گرداند ولی به علت خصوصیات درمانی آب، قدرت استقامت و هم آهنگی فرد مبتلا را بهبود می بخشد. ورزش در آب یک محیط شناور و بی خطر برای این دسته از افراد ایجاد می کند. آب گرم 80تا 84 درجه فارنهایت (30 تا 31 درجه سانتی گراد) از سفتی عضلات می کاهد و این اجازه حرکت آسان تر را به بیمار می دهد. کار کردن در محیطی که آب تا سینه باشد باعث می شود که به علت شناوری بدن وزن کمتری را متحمل شود و این موضوع باعث کاهش سفتی در ساق پاها گردیده و به راه رفتن کمک می کند. عدم فعالیت سریع منجر به از دست دادن تناسب بدن می گردد که با تکرار تمرین ها در آب، آمادگی جسمانی و هم آهنگی حرکات بدن بهبود می یابد.
-تمرینات قدرتی: ضعف عضلانی، از شایع ترین علایم بیماری ام اس است و معمولا جزو علایم اولیه ذکر می شود. حداقل نیمی از افراد مبتلا، خستگی عضلانی را که «پدیده خستگی حرکتی» است، تجربه کرد ه اند. این ضعف عملکرد بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد. به طور معمول پس از گذشت مدت زمانی، فرد به دلیل اینکه میزان خستگی بعد از انجام د ادن کارها افزایش می یابد، در انجام فعالیت هایی مانند راه رفتن، بلندشدن از صندلی یا بالارفتن از پله ها دچار مشکل می شود. گرچه افزایش قدرت به خودی خود در تغییر فرایند بیماری تاثیری ندارد اما تمرین های قدرتی می تواند از آتروفی عضلانی جلوگیری کند و ضعف حرکتی آنها را کاهش دهد. به طور کلی تمرین های قدرتی در گروه های بزرگ عضلانی در ۲ یا ۳ روز غیرمتوالی در ۳ ست با تکرارهای ۱۰ تا ۱۵، می توانند موثر باشند.
-تمرین های انعطاف پذیری: بهتر است حداکثر زمان حرکت های کششی در این گروه بیماران ۳۰ تا ۶۰ ثانیه باشد و ۳ تا ۵ بار تکرار شود. البته گاهی انجام دادن حرکت های کششی در بیماران دچار گرفتگی عضلانی، به زمان بیشتری نیاز دارد. در چنین شرایطی یک حرکت کششی باید به مدت ۲۰ دقیقه تا یک ساعت اما با شدت کم انجام شود.
در پایان نكته‌ي مهم اين است كه بيش از حد به ورزش نپردازید ، فعاليتهاي ورزشي در بيماران مبتلا به MS بايد با احتياط انجام گيرد و حركات كششي موجب آسيب نشود. اگر در ورزش افراط كنيد ممكن است موجب كشيدگي عضلات و آسيب به سيستم عضلاني شويد. افزايش درد در عضلات منجر به خستگي بيش از حد و وارد شدن استرس به بدن و ذهن مي‌شود. باز هم تاکید می شود قبل از آغاز برنامه‌ي ورزشي با پزشك خود مشورت كنيد.
(طیبه خزاعلی)
انتهای پیام/