میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر در گفتگو با خبرنگار
حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص سال 94 و اتفات پیرامون این سال گفت: با وجود اینکه چهار نمایش را تولید کردم و با اقبال هم روبرو شد ولی در بهترین شرایط در هر اجرا می توانستیم تنها را 50 تماشاگر پذیرایی کنیم.
وی افزود: به طور متوسط و با هزینه‌هایی که هر نمایش بر دوشم اعم از صحنه و لباس، گریم و هزینه‌های جانبی دیگر می‌گذاشت، اما حتی یک ریال هم از طرف مسئولان پشتیبانی نمی‌شدم. ظرفیت سالن‌ها هم مزید بر علت بود و مرا در تنگنا قرار می‌داد.
شهرستانی با اشاره به فعالیت در آموزش بازیگری ،بیان کرد: چون معلم بازیگری هم هستم، باید به امثال من با احترام امکانات داد، دعوت کرد و از نظر سخت افزاری و یا نرم افزاری نتیجه خواست. زیراکه به هیچ وجه وقت آن را ندارم که دم به ساعت پشت در اتاق مدیران بنشینم و به وعده های پوچ و بی احساس شان گوش کنم و ببینم عمرم به عبث در حال کاستن است.
وی ادامه داد:من هنرمندم. به معنای اخص کلمه و در این سرزمین "هرچه اسمش را بنامیم" مطلقا نه خریدار دارد و نه احترام. اصولا هنر هیچ محسوب می شود. خنده دار است و اتفاق غیر ضروری که بود و نبودش چندان فرقی نمی کند.
کارگردان نمایش «پدر» عنوان کرد: مسئولان تماشاخانه انتظامی به من وعده داده‌اند اما هر بار مرا می‌بینند تنها اظهار شرمندگی می کنند، در حالیکه شاگردان من سالی دو نمایش در آن مجموعه به صحنه می برند. نه من حقم را تکدی نمیکنم .
وی در خصوص دیدن اکبر عالمی از نمایش خود به نقل از وی تصریح کرد: وقتی پای نمایش «ارباب پونتیلا و نوکرش ماتی» در سالنی کوچک در شمال شهر تهران که توسط شاگردانم به صحنه برده بودم نشست و پس از اظهار لطف و محبت نسبت به کار بنده با چشمانی خیس طول و عرض سالن را نشان دادن و بیان کردن که تو باید اینجا اجرا کنی و دیگران در سالن های تئاتر شهر!
وی افزود :نمایش هایی که در این مدت هرکس با احترام یاد کرد و همین مرا بس بود اما تحمل و طاقت هرکسی هم آستانه ای دارد که هنوز لبریز نشده ام.
وی در خصوص آثار بعدی خود گفت: مثل سال قبل در حال آماده سازی چند کار هستم، شاید اگر بتوانم سالنی اختیار کنم خودم هم در نمایشی بازی کنم اما تا جدی نشده ترجیح می دهم راجع به آن حرفی نزنم.
شهرستانی با بیان اینکه سال 94 برایم خوب نبود اظهار داشت: متاسفانه سال خوبی بعلت اتفاق های عدیده ای که برایم رخ داد، نبود. کسالت همسر، از دست دادن مادر و کشمکش‌هایی که بر سر مطالبات یکی از کارهایم که هنوز فیلم برداریش به پایان نرسیده بسیار روزگار را برایم دشوار کرد.
وی درباره اتفاقات خوب سال 94 افزود: تنها شاید از سرگیری فعالیت های رادیویی‌ام و انجام کارهایی که همواره آرزوی ضبط شان را داشتم که این شرایط به یمن وجود مدیریت لایق فعلی شبکه نمایش مهیا گشت و همکاری با کارگردان شایسته سینمای ایران در کاری سخت و دشوار محمد علی سجادی را هم می‌توانم نام ببرم. صحبت از فیلم سینمایی «تمرین برای اجرا» است که امیدوارم هنگام اکران عمومی شایسته‌گی‌اش دیده و پسندیده شود.
شهرستانی با اشاره به اینکه ازهیچ مسئولی هیچ عیدی نمیخواهم، بیان کرد: هیچ عیدی از آنها نمی خواهم، مسئولان فقط مانع کارمان نشوند، همین کافی است.
وی درباره معرفی کتاب عیدانه عنوان کرد: «شازده کوچولو» کتابی است که با هر بار خواندن و مرور کردنش پند و نکته تازه‌ای از آن می‌آموزی و در می‌یابی. نویسنده‌ای که حتی هنگام جنگ دشمنانش وقتی خبر مرگش شنیده شد برایش اشک ریختند و این معجزه هنر است.
شهرستانی در راستای آرزوی سال 95 خود عنوان کرد: اینکه این انزوا اعم از سیاسی ،اقتصادی و فرهنگی از سرزمینمان دور شود و آنچه ایران و ایرانی لیاقتش را دارد با عزت و احترام بدو پرداخت شود.
انتهای پیام/