به گزارش خبرنگار
حوزه موسیقی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «تهمورس و ما» در دومین شب اجرای خود با هواداران خود دیدار کردند. ابتدای اجرا پورناظری با نواختن پیانو در صحنه‌ای که بر گرفته از نمای منزل یک هنرمند قرار داشت و در گوشه‌ای دیگر کمی دورتر پیانویی از یک پنجره قرار داده شده بود که به نوعی انتظار را معنا می‌کرد.
پورناظری در نهایت آرامش برگرفته از تسلطش شروع به نواختن سه‌تار خود کرد. فضای صحنه به گونه طراحی شده بود که با موسیقی امشب سنخیت مناسبی داشت و فضا به صورت ابهام آلود و گاهی با ترس همراه بود.
قطعات شب، وقتی تو در خوابی، در آستانه و طلوع در پرده اول اجرا شد و در همان صحنه پرده دوم که ثمر قندهار نام داشت با جابجایی‌های کوچکی در صحنه اجرا شد. اما در پرده سوم ارس تا هامون، رخس باران با آوازخوانی گروه شروع شد.
نکته‌ی قابل توجه برتری و چیره دستی پورناظری و رهبری وی در گروه بو، همچنین هماهنگی سایر اعضا با وی توجه مخاطب را بیش از سایرین به وی جلب می‌کرد. پس از پایین آمدن پرده و تمام شدن قسمت اول اجرا دقایقی پس از استراحت پورناظری با تعویض لباس خود روی صحنه نشسته بود و اعضای گروه کمی دورتر در کنار ماکتی شبیه حافظیه شروع به نواختن کردند.
اما در این قسمت پورناظری با تک نوازی خود و رقص سماء که بر عهده امیر‌حسین حسنی‌نیا بود. تمام توجه حضار را برانگیخت و چرخش طولانی مدت سماعگر باعث تحسین وی از سوی مخاطبان حاضر در سالن شد. سپس پرده پایین رفت و قطعه مطرب خوشنوا به پایان رسید.
در فاصله بسته شدن پرده و جابجایی افراد گروه و تغییرات صحنه آرشاک ساهاکیان که نوازندگی دودوک، کلارینت، سرنا را بر عهده داشت برای لحظاتی به تک نوازی پرداخت و با بالا رفتن پرده، گروه با لباس‌های یک دست سفید بر روی سن ایستادند و در مقابلشان فانوس‌ها به حرکت درآمدند به گونه‌ای که با جلو رفتن قطعه «مردی که نه می‌گفت» آنها به سمت بالا هدایت می‌شدند.
در نهایت قطعه پایانی «بال در بال» که سایه‌های نوازندگان از پشت پرده‌ای که قرار داده شده بود دیده می‌شد و با تغییر زوایای نور پردازی سایه‌ها کوچک و بزرگ می‌شدند. این ایده نو و خلاقانه تمام توجه مخاطبان را به خود جلب کرده بود و سکوت حاکم شده در سالن نشانگر لذت مخاطب از این نو‌آوری بود.
در پایان اجرا و روشن شدن سالن، گروه قطعه زیبا و شنیدنی کردی را شروع به نواختن کردند و حال و هوای مخاطبان حاضر را از فضای ابهام آلود برخی قطعات پیشین دور کرد.
نقطه ضعف این مراسم صدابرداری ضعیفی بود که گاه همین مطلب گوش مخاطب را آزار می‌داد و نکته دوم وقفه‌های طولانی بین اجرا برای تغییر دکور همهمه‌ای در سالن ایجاد می‌کرد که حضار را از فضای ترسیمی گروه نوازندگان دور می‌کرد.
نواگران: حسین رضایی‌نیا (سازهای کوبه‌ای)، تینا جامه‌گرمی (ویلن، پیانو)، نگار نوراد (ساز ویلن‌سل)، آتنا اشتیاقی (ویلن‌سل، کنترباس)، آرین کشیشی (گیتارباس، کنترباس)، آرشاک ساهاکیان (دودوک، کلاریت، سرنا) و تهمورس پورناظری (تار، سه‌تار، تنبور، دوتار) بودند و اشعار برگرفته از آثار ابوسعید ابوالخیر، مولانا و سیاوش کسرایی و محلی بودند.
کارگردان هنری رضا موسوی و صحنه گردانی بر عهده توماج دانش‌بهزادی بود.
انتهای پیام/