جلال مقامی، دوبلور، گوینده، مجری و بازیگر رادیو و تلویزیون در خصوص علایق خود به سینما و موسیقی و چگونگی دوبله این آثار در گفتگو با
خبرنگار رادیو تلویزیون باشگاه خبرنگاران گفت: به آثار کارگردانانی چون حاتمی‌کیا، تبریزی و میرکریمی علاقمندم. آخرین فیلم‌هایی که دیده‌ام «شیار 143» و «چ» بوده است به عقیده من به لحاظ کیفیت و داستان این دو فیلم، از درجه قابل قبولی برخوردار بوده‌اند. به طور خاص جلوه‌های ویژه در فیلم «چ» بسیار مطلوب بود، همین طور بسیار خوب به نقش‌هایی که در فیلم می‌بینیم پرداخته شده است.
وی ادامه داد: من بالای 50 سال است که بیننده فیلم هستم و به صورت تفریح و سرگرمی به تماشای فیلم می‌نشینم. در این بین به فیلم‌هایی که ساخت جوانان بوده و کسانی که اولین تجربه‌‌های فعالیت در عرصه فیلمسازی را دارند، علاقمندم. چرا که ممکن است، این آثار بسیار خوش‌ساخت باشند واینکه اولین تجربه کارگردان باشد. من در ابتدا فیلم را می‌بینم، سپس در مورد آن قضاوت می‌کنم. معتقدم جوان‌ها فیلم‌های درست و بافکری می‌سازند و در حال معرفی خود به عرصه هنر هستند.
گوینده برنامه "دیدنی‌ها" راجع به صدابرداری سر صحنه در فیلم‌ها عنوان کرد: با توجه به اینکه مدت‌هاست در فیلم‌ها صدا سرصحنه ضبط می‌شود، این امر یک تمرین برای بازیگران است و باعث پخته شدن صدای بازیگران می‌شود. صدای جوان‌ها در حسی که انتقال می‌دهند کمی اشکال دارد که البته قابل تصحیح است و این به معنی زیبا بودن صدا به طور حتمی نیست، بلکه صدا باید با حس درست به شنونده منتقل شود.
وی افزود: از بین بازیگرانی که دارای صدای قابل قبول هستند می‌توان به پرویز پرستویی اشاره کرد که در صدا و بازی، هنرمند توانمندی است. بازیگران دیگری چون عزت‌الله انتظامی، مرحوم خسرو شکیبایی و امین حیایی نیز جزء هنرمندانی هستند که نقش‌های خوبی را به نمایش گذاشته‌اند. به عنوان نمونه می‌توانم به امین حیایی در فیلم "اخراجی‌ها" که به خوبی صدایش را تغییر داده اشاره کنم.
مقامی در رابطه با تفاوت ماندگاری صدا و چهره بیان کرد: چهره، صد در صد ماندگارتر است. وقتی چهرهای دیده می‌شود، تصویر آن در ذهن ثابت می‌ماند. صدا باید از راه گوش شنیده شود اما چهرهای که در ذهن مانده، بلافاصله با دیدن دوباره در ذهن تداعی می‌شود. به عنوان مثال تندیسی که از فردوسی مشاهده می‌کنیم، تنها تصویری از این شاعر است که دیده می‌شود و صدایی از او در اذهان وجود ندارد، اما به محض بردن نام فردوسی در تمام افکار تصویری از آن مجسمه نقش می‌بندد. به این دلیل که تصویر دیده شده بلافاصله بعد از مشاهده به ذهن می‌‌آید.
وی اظهار داشت: بازیگران، خوانندگان و افرادی که مردم با چهره آنان آشنا هستند ماندگارترند، در صورتی که صدا باید به شکل حضوری شنیده شود تا به نظر آشنا بیاید. صدا و تصویر برای شناخته شدن به یکدیگر کمک می‌کنند.
مقامی در مورد انتخاب‌های ماندگار در دوبله این چنین گفت: این موضوع به انتخاب اولیه صدا بستگی دارد نقش‌هایی که به جای آن صحبت کردم و ماندگار شد به انتخاب مدیر دوبلاژ برمی‌گردد. مدیر دوبلاژی که از صدای من شناخت داشته و با توجه به نقشی که در تصویر رؤیت کرده، صدا را انتخاب نموده است. اگر گوینده سعی کند با توجه به بازی و نقش بازیگر، به جای او صحبت کند، این صدا از نقش جدایی‌ناپذیر شده و جایگاه خود را پیدا می‌کند.
وی در ادامه عنوان کرد: حضور در رادیو با چندین برنامه تجربه کرده‌ام. در برنامه‌هایی چون "کتیبه"، "گفته‌ها و ناگفته‌ها" و "رنگین‌کمان" حضور داشته‌ام. همچنین در سال‌‌های اولیه افتتاح شبکه دو در سریال "شبهای آندلس" به طور زنده به ایفای نقش پرداختم. به علاوه در رادیو پیام نیز کار کرده‌ام.
مقامی در رابطه با علاقه‌ی خود به موسیقی گفت: سال‌هایی که در تهران زندگی می‌کردم، اگر فرصت بود به کنسرت می‌رفتم. علاقه بسیار زیادی به شنیدن موسیقی بی‌کلام ملل دارم. از بین موسیقی‌های داخل کشور نیز بیشتر به کارهای سنتی علاقمندم و به آثار هنرمندانی چون محمدرضا شجریان، حسام‌الدین سراج، علیرضا قربانی و دیگران گوش می‌کنم. از بین خوانندگان قدیمی نیز استاد بنان را بسیار دوست دارم. گوش سپردن به قطعه "الهه ناز" استاد بنان برایم بسیار لذت‌بخش است به علاوه در دوره جوانی رفاقت صمیمانه‌ای با نادر گلچین داشتم و کارهای بجا مانده از او را بسیار می‌پسندم.
وی در مورد تفاوت گویندگی در کارهای مستند و دوبله در فیلم‌ها بیان کرد: به طور حتم این دو با هم تفاوت دارند. هنگامی که در فیلم داستانی به جای بازیگر حرف می‌زنیم بایستی احساس داشته باشیم. بازیگر در فیلم و سینما در حال نمود دادن شخصیت است. حالت دوبلور با حالت‌های بازیگر، باید تغییر کند. به عنوان مثال: دوبلور همراه بازیگر باید متأثر گردد، خشن و گاهی عاشق شود. اما یک نریتور در حال تعریف کردن قصه است و در این صورت احتیاج نیست که احساس زیادی را خرج کار کند مانند گزارش ورزشی که در عین اینکه دارای فراز و فرود است احتیاج به حس بسیار زیاد در گویندگی ندارد. گوینده و دوبلور یک بازیگر صداست، کسی که بازی می‌کند، اما حرکاتش ضبط نمی‌شود. ممکن نیست کسی به جای نقشی در فیلم که حس دارد، بازی کند و نتواند آن حس را انتقال دهد.
مقامی افزود: از تمام نقش‌هایی که دوبله آنها به من واگذار شده رضایت دارم، به دلیل اینکه انتخاب آنها درست بوده است و هیچگاه برای نقشی حسرت نخورده‌ام که چرا به جای آن حرف نزده‌ام.
مقامی در پایان از آرزوی خود گفت: امیدوارم همه جوانان که چشم امید مملکت به آنهاست، همیشه سلامت و موفق باشند. توصیه می‌کنم حتی یک ساعت از عمرشان را بی‌هدف و بیهوده سپری نکنند. به تفریحات سالم بپردازند تا هرگز تأسف گذشته را نخورند.
انتهای پیام/