وَ قَالَ [علیه السلام] طُوبَی لِمَنْ ذَلَّ فِی نَفْسِهِ وَ طَابَ کسْبُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ وَ حَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَک الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ وَ لَمْ ینْسَبْ إلَی الْبِدْعَةِ.
قال الرضی أقول و من الناس من ینسب هذا الکلام إلی رسول الله ص و کذلک الذی قبله.
درود خدا بر او، فرمود: خوشا به حال آن کس که خود را کوچک می شمارد، و کسب و کار او پاکیزه است، و جانش پاک، و اخلاقش نیکوست، مازاد بر مصرف زندگی را در راه خدا بخشش می کند، و زبان را از زیاده گویی باز می دارد و آزار او به مردم نمی رسد و سنّت پیامبر (ص) او را کفایت کرده، بدعتی در دین خدا نمی گذارد. (برخی حکمت 123 و 122 را از پیامبر (ص) نقل کرده اند.)
حکمت 123