وی افزود: هیئت آمریکایی وقتی پس از توافق موقت با ایران به کشورش بازگشت، با مخالفت کنگره روبرو شد. تلاش کنگره در واقع در این راستا است که دولت اوباما را وادار کند منافع کنگره را در مذاکرات مد نظر قرار دهد. منافع مورد نظر کنگره نابودی کامل توانایی هسته‌ای ایران است. آنها معتقد هستند که ایران به هیچ وجه قابل اعتماد نیست و اگر ما توانمندی هسته‌ای ایران را به صفر نرسانیم، این کشور هر زمان اراده کرد می تواند به سلاح اتمی دست پیدا کند. ازاینرو، اصل خواسته آنها این است که یا همه چیز یا هیچ چیز. دولت در این زمینه با کنگره مبارزه می‌کند و موضع گیری اوباما کاملا واضح است: اگر شما این لایحه را برای من بفرستید، آن را وتو خواهم کرد. بنابراین کنگره نمی‌تواند اوباما را تحت فشار قرار دهد. از سوی دیگر، اوباما نمی‌خواهد آنها را از خود خشمگین کند، زیرا او در سایر مسائل به همراهی آنها نیاز دارد.
"گری سیک" در ادامه مدعی شد: عامل اصلی در پانزده سال اول سیاست گذاری آمریکا در مواجهه با ایران اسراییل نبود. اما بعد ها، اسراییل موفق شد به فاکتور اصلی تبدیل شود. همانطور که پیشتر نیز اشاره کردم، اوباما حاضر بود با نظر اسراییل به طور کلی مخالفت کند، زیرا سناتورهایی که این طرح را مطرح کردند، در واقع منعکس کننده موضع گیری دولت اسراییل بودند، اما اوباما اعلام کرد که این طرح را در صورت تصویب نخواهد پذیرفت. در مورد نقش اعراب در این معادله باید بگویم که به نظر من، وجود این عامل تغییر چندانی در آن ایجاد نمی کند. می توان آن را به عنوان فاکتوری جانبی تلقی کرد اما نه فاکتوری مهم. همان توضیحی که اوباما به اسراییل ارائه می‌کند تا آنها را توجیه کند که چرا پیشبرد مذاکرات با ایران به نفع امنیت اسراییل است، برای اعراب نیز کاربرد خواهد داشت.
وی ادامه داد: آنچه اعراب و اسراییل نگران آن هستند افزایش نفوذ سیاسی ایران در منطقه است.
سیک افزود: در صورتی که بتوانیم درباره موضوع هسته‌ای به توافقی رسیده و آن را حل کنیم، باز هم مسائل بسیاری برای بحث گفتگو باقی می ماند. در بعضی مسائل ایران و آمریکا منافع مشترک دارند، مانند افغانستان، ایجاد ثبات در سوریه و غیره، اما اختلاف نظرهایی هم وجود دارد، مثل حمایت ایران از حزب الله، نقش ایران در سوریه و همینطور بحث حقوق بشر. بنابراین حتی اگر بزرگترین مشکل که موضوع هسته‌ای است حل شود، همچنان تفاوت هایی باقی می ماند. به عقیده من، ایرانی ها و اعراب قادر هستند راهی برای همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگر پیدا کنند، راهی که بدون حضور چشمگیر آمریکایی ها در منطقه به مراتب بهتر و رضایت بخش تر خواهد بود.