به گزارش خبرنگار سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، روایتی از رزمندگانی که در یک میدان نبردند، میدانی که البته راهش، ابزار جنگی اش و جنس تقابلش با آن صحنه‌های جنگی که در ذهن ماست تفاوت دارد، راه این پیشرفت دانش و ابزار جنگی‌اش ذهن رزمندگانش است؛ فناوری هسته ای؛ دانشی که چون دشمن چشم دیدن توانمند شدن ایران را در آن ندارد، به یک عرصه نبرد تبدیل شده است. اینکه چه کسی در این جنگ پیروز شده است را با مرور تاریخ می‌توان به راحتی فهمید؛ برای پیروزی ایران در این نبرد دانشمندان زیادی جان خودشان را فدا کرده اند. حالا در ادامه گزارش به مرور زندگینامه برخی دانشمندانی می‌پردازیم که دشمنان برای توقف پیشرفت ایران در علم هسته‌ای دست به ترور آن‌ها زدند.

اولین شهید دانشمند هسته‌ای

مسعود علی محمدی ۳ شهریور ۱۳۳۸ در تهران متولد شد، بر حسب علاقه اش تخصص در علم فیزیک را دنبال کرد و توانست در این حوزه ید طولایی داشته باشد، مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه شیراز، مدرک کارشناسی ارشد و دکترای فیزیک با گرایش ذرات بنیادی را از دانشگاه صنعتی شریف در سال ۱۳۷۱ دریافت کرد. او از دانشجویان نخستین دوره دکترای فیزیک در داخل ایران بود و اولین فردی است که در کشور دکترای خود را در فیزیک دریافت کرده است. بعد از درخشش در حوزه هسته‌ای توجه دشمن را به خود جلب کرد تا اینکه در بامداد ۲۲ دی ماه ۱۳۸۸ هنگام بیرون آمدن از منزلش بر اثر انفجار یک بمب کنترل از راه دور ترور شد.

شهید شهریاری، مرد غیرممکن‌ها

شهید مجید شهریاری، حکایت مردی که غیر ممکن برایش معنا نداشت به تعبیر نزدیکانش، عالم با ایمان؛ فردی که روحیه‌های خاصش از او دانشمندی کم نظیر در حرفه اش ساخت. او دانش آموخته‌ مهندسی هسته‌ای در دانشگاه‌های شریف و امیر کبیر بود که با اقدامات محاسباتی اش سد بزرگی را از سر راه دستیابی ایران به غنی سازی ۲۰ درصدی اورانیوم برداشت. او با انجام اقدامات حیاتی در صنعت هسته‌ای کشور خوش درخشید و در میان اهل فن به چهره‌ای شناخته شده تبدیل شد. همین باعث شد آن‌هایی که فناوری صلح آمیز هسته‌ای را از ایران دریغ می‌کردند برای حذف دانشمندی که از چهره‌های شاخص بومی کردن این فناوری در کشور بود دست به جنایت زدند. ۸ آذر ۱۳۸۹ بود که در بزرگراه ارتش یک موتور سیکلت به ماشینی که دکتر شهریاری در آن بوده نزدیک شده و بمب را به خودروی او متصل می‌کند و  دکتر شهریاری را به شهادت می‌رساند.

داریوش رضایی‌نژاد؛ سومین شهید هسته‌ای

داریوش رضایی‌نژاد ۲۹ بهمن ۱۳۵۵ در ایلام متولد شد، به محض فارغ‌التحصیلی به عنوان پژوهشگر در مراکز مهم تحقیقاتی و علمی کشور مشغول به کار شد. در همان سال‌ها در آزمون کارشناسی ارشد سال ۱۳۷۸ در رشته مهندسی برق، گرایش قدرت و مشغول به ادامه تحصیل شد و مقطع دکترا را در رشته مهندسی برق دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی گذراند. طرح‌های تحقیقاتی که در دست داشت، او را به سوژه‌ای خوب برای ترور توسط دشمن تبدیل کرد، سرانجام او در یک مرداد ۱۳۹۰ مقابل منزلش و در خودروی خود مورد هدف گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.

شهید متولد انقلاب

به نقل از مادر شهید مصطفی احمدی روشن در دی ماه سال ۱۳۵۸، یازده ماه پس از انقلاب به دنیا آمد، کودکی اش را دوران اوج انقلاب و بحبحه جنگ گذراند. مصطفی احمدی روشن دانش آموخته‌ رشته‌ مهندسی شیمی از دانشگاه شریف که با ورود به سازمان انرژی اتمی به یکی از چهره‌های این صنعت تبدیل شد. به عنوان خط شکن اولین غنی سازی که منجر به تولید اورانیوم با غنای ۳.۵ تا ۵ درصد شد را پایه گذاری کرد. این درخشش در کانون توجه دشمن قرار می‌گیرد و آن‌ها ۲۱ دی ماه ۱۳۹۰ نقشه ترور او را عملیاتی می‌کنند. پس از خروجش از منزل در ساعت ۸:۳۰ صبح توسط یک موتورسیکلت سوار با چسباندن یک بمب مغناطیسی در خیابان گل نبی تهران به شهادت می‌رسد.

سازنده واکسن ایرانی کرونا

شهید محسن فخری زاده، در سال ۱۳۳۶، در قم متولد شد، تحصیلاتش کارشناسی ارشد مهندسی هسته‌ای و پیش از ورود به برنامه اتمی ایران سابقه همکاری با شهید حسن تهرانی مقدم را داشت. به گفته علیرضا جعفرزاده، فخری‌زاده از سال ۱۹۹۱ (۱۳۶۹–۱۳۷۰ شمسی) عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) بوده و در اوایل سال ۲۰۰۰ (۱۳۷۸ شمسی)، یک مرکز مطالعات بیولوژیکی ابتکاری را به عنوان جانشین مرکز تحقیقات فیزیک (PHRC) رهبری کرد. در کنار اقدامات ارزشمند او در در حوزه هسته ای، به گفته رئیس سازمان انرژی اتمی شهید فخری زاده در سازمان پژوهش و نوآوری وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح فعالیت‌های گسترده‌ای در زمینه پدافند هسته‌ای داشته است و توانسته زیر ساخت این نوع پدافند را به نحو احسن ایجاد کند.

در کنار این‌ها او و مجموعه سازمان پژوهش و نوآوری وزارت دفاع در زمان شیوع کرونا توانستند با تولید اولین کیت ایرانی تشخیص کرونا که از نظر کیفی و فناوری در سطح استاندارد‌های روز دنیا قرار دارد به کمک کادر پزشکی کشور بیایند. البته میراث دیگری هم از او باقی مانده که آن هم ساخت واکسن ایرانی کروناست که تلاش شبانه روزی او و همکارانش به مرحله آزمایشات انسانی رسیده است. حالا با این همه دستاورد طبیعی است که دشمن چشم دیدن او را هم نداشته باشد و برای همین هم او را در عصر ۷ آذر ۱۳۹۹ در شهر آبسرد، شهرستان دماوند ترور کردند.

همه‌ این ترور‌ها با هدف توقف پیشرفت ایران در دانش هسته‌ای انجام شد، هدفی که البته تاریخ نشان می‌دهد نه تنها محقق نشده بلکه ایران را برای پیشروی بیشتر در دانش هسته‌ای مصمم‌تر هم کرده است.

انتهای پیام/