منطقه ای به قدمت مادها در ملایر

به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از همدان؛ مطالعه پیشینه تاریخی آن مشخص می دارد که قدمتی برابر با تاریخ کهن ملایر فعلی داشته و به زمان حکومت مادها در این سرزمین می رسد، سران زندیه در زمان صفویه در این قلعه ساکن بوده اند، این منطقه و نواحی اطراف آن محل تاخت و تاز ایلات آن زمان از جمله ایل زند بوده و لشگردر از زمان کریم خان زند بر این ناحیه مانده است.

منطقه حفاظت شده لشگردر با وسعت 16 هزار هکتار و با ارتفاع 2758 متر از سطح دریا در استان همدان واقع شده و به لحاظ طبیعت مساعد از نظر آب، پوشش گیاهی و شرایط اقلیمی همواره زیستگاه مناسبی برای جانوران و پرندگان بوده است.

راههای دسترسی:

منطقه لشگردر در شرق وجنوب شرقی شهر ملایرو در 90 کیلومتری شهر همدان با مساحتی بالغ بر 24326 هکتار در محاصره 14 روستای مجاور قرار دارد، که از مهمترین آنها می توان به جوزان، مانیزان، فروز، ازناوله، زنگنه و احمد روغنی اشاره کرد.

راههای دسترسی منطقه لشگردر در مجموع شامل جاده های اصلی آسفالت و شوسه و نیز راههای فرعی خاکی است. جاده اصلی و آسفالته منطقه که در واقع ارتباط با ملایر را تامین می کند، در سراسر جنوب و غرب لشگردر امتداد دارد و جزیی از محور ملایر-اراک به حساب می آید.

جاده فرعی و آسفالته ای که در بخش مرکزی منطقه وجود دارد با عبور از حوالی پاسگاه محیط زیست به جوزان می رسد و درواقع دسترسی جوزان را با جاده اصلی برقرار می سازد.

وضعیت اقلیمی:

این منطقه دارای آب و هوای نیمه خشک و سرد و معتدل بوده و رژیم بارندگی آن از تیپ اقلیم مدیترانه ای است. متوسط میزان بارندگی منطقه فوق معادل 289 میلی متر در سال و میانگین درجه حرارت سالیانه معادل 14 درجه سانتیگراد می باشد. گرمترین ماههای سال تیر و سرد ترین ماه سال دی می باشد. در این منطقه سالانه بیش از 4 ماه یخبندان وجود دارد که عمدتا که در ماههای دی و بهمن اتفق می افتد.

به رغم کم بودن میزان نزولات جوی (حدود 300 میلیمتر میانگین سالیانه) و محدودیت منابع آبی و استقرار اکوسیستم خشک و سرد، این منطقه از نظر تنوع زیستی به ویژه پوشش گیاهی بسیار غنی بوده و از این رو رشد و تکثیر حیات وحش آن درخور توجه است. لشگردر از لحاظ شرایط و توان اکولوژیکی با وجود چشمه های آب دائمی،زیستگاه های مختلف کوهستانی، ارتفاعات، صخره ها و دره های متعدد،محل مناسبی برای زیست انواع پستانداران، خزندگان و پرندگان است، که در منطقه در توازن و تعادل زیستی به سر می برند.

همچنین وضعیت توپوگرافی و شرایط طبیعی موجود این زیستگاه، از جمله عوامل پایداری و تعادل منطقه و حفظ حیات وحش به شمار می آید.

مشخصات جغرافیایی-ارتفاعات و دره های مهم منطقه لشگردر:

منطقه حفاظت شده لشگردر در نقاط پست 1750 متر و در نقاط مرتفع 2928 متر ارتفاع دارد.

لشگردر از دو رشته کوه نسبتا بزرگ با رگه های سنگی تشکیل شده است. ارتفاعات منطقه عبارتند از:کوه سرده با جهت تقریبا شمالی-جنوبی در شمال غرب منطقه با ارتفاع 2758 متر، کوه آهنگران با ارتفاع 2832 متر در جنوب منطقه لشگردر و ارتفاعات موسوم به شیر و پلنگ با ارتفاع 2532 متر و کوه هولارسون کله بید با ارتفاع 2605 متر ارتفاع.

منطقه شامل دره های متعدد است که هر یک با پوشش و ویژگی های خاص خود به زیبائی و غنای منطقه افزوده اند. دره اول و دوم، و صخره شیر و پلنگ رویشگاه درختانی چون انجیر و بادام وحشی است. دره ریواس واقع در قسمت شمالی منطقه، دره های سماق، دره معدن و دره غار بین ارتفاعات آهنگران با داشتن درختان سماق از دیگر دره های منطقه هستند.

منابع آبی منطقه لشگردر:

منابع آبی منطقه را چشمه های دائمی و فصلی تشکیل می دهند. چشمه های دائمی منطقه از قبیل چشمه اوضامن، چشمه دره سلطان آباد، چشمه سی یک، چشمه غار و چشمه بید، عمده ترین منابع آب منطقه و تامین کننده یکی دیگر از نیازها و فاکتورهای زیستی محسوب می شوند.

غنی ترین این چشمه ها، چشمه اوضامن است که مجاور پادگان امام علی (ع) واقع شده است.

امکانات منطقه:

منطقه مزبور دارای دو پاسگاه محیط بانی در روستاهای مجاور منطقه (ازناوله و سلطان آباد) می باشد.

پاسگاه سلطان آباد با داشتن تمامی امکانات رفاهی همه ساله پذیرای تعداد زیادی از دانشجویان،اساتید و گردشگران داخلی و خارجی می باشد. پاسگاه ازناوله نیز که محل اصلی استقرار غیر دائمی گارد منطقه می باشد؛ با داشتن تمامی امکانات اقامتی،خودرو و موتور سیکلت در راستای اهداف حفاظتی نقش تعیین کننده ای را در منطقه ایفا می نماید.

پوشش گیاهی منطقه لشگردر:

منطقه حفظت شده لشگردر دارای گیاهان متنوعی از تیپ گیاهان کوهستانی است، بطوریکه اکثر ذخائر گیاهی استان همدان در آن دیده می شود. پوشش گیاهی در ارتفاعات ضعیف تر از دامنه ها است و در اطراف چشمه ها و جویبارها، گیاهان علوفه ای غالب هستند. در حالیکه در ارتفاعات گیاهان درختچه ای به ویژه گونه گون و کلاه میر حسن فراوان دیده می شود، در دامنه ها گونه های متعددی از گندمیان و تیره نعناعیان به فراوانی می روید. در این منطقه انجیر وبادام کوهی نیز مشاهده می شود.

در مجموع، کلاه میر حسن،گون،گل گندم، بروموس،علف بادبزنی،نخود وحشی،پیچک صحرایی،خاکشیر،میخک،کنگر،علف چای،زنیق وحشی،کاکوتی،اسپند،چوبک یا گلکه،شکر تیغال،آلوچه وحشی،زالزالک وحشی،رز و بید وحشی،انجیر کوهی،بادام کوهی،یونجه وحشی و لاله واژگون از عمده ترین گیاهان منطقه لشگردر هستند.

از گیاهان دارویی منطقه می توان به: کنگر،کاسنی،ریواس،کاکوتی،شیرین بیان،بارهنگ،پون،پنیرک و شمعدانی اشاره کرد.

جاذبه های جانوری منطقه لشگردر؛عمده ترین وحوش موجود در منطقه لشگردر،کل و بز، قوچ و میش است،و ارتفاعات منطقه جایگاه مناسبی برای رشد و تکثیر این جانوران بشمار می آید.

با وجود پوشش گیاهی مناسب و نیز منابع آب کافی علاوه بر پستانداران ذکر شده گوشتخورانی نظیر گرگ،روباه،شغال و کفتار نیزدر منطقه پراکنده اند. تشی،گورکن و خرگوش نیز از گونه های جانوری موجود در این منطقه هستند.

در منطقه لشگردر علاوه بر وحوش ذکر شده تعداد زیادی از پرندگان چه بصورت فصلی و چه بصورت بومی وجود دارد. که از مهمترین آنها می توان به عقاب طلایی،دلیجه،کبک نوک سرخ، تیهو، جغد، کمرکولی،سسک، فاخته،زرد بره،دارکوب،پری شاهرخ و ... اشاره کرد.

انتهای پیام/