اين معناى سخن خداوند است كه: و اگر مردمِ آبادى‌ها ايمان مى‌آوردند و تقوا پيشه مى‌كردند، بركت‌ها را از آسمان و زمين به روى آنان مى‌گشوديم، ليكن تكذيب كردند.
همانا حسن و حسین که پدر و مادرشان در بهشت است ..و خود آن دو نیز در بهشت هستند و هرکس آن دو را دوست بدارد در بهشت است و هرکس دوستداران آن دو را دوست بدارد در بهشت است.
هر مومنی به خاطر مصیبت ما اذیتی به او رسد تا اشک او بر گونه‌هایش جاری شود، خدای سبحان اذیت‌ها را از صورتش بر طرف سازد و او را در روز قیامت از عذاب خویش و آتش جهنم امان دهد.
مسعده بن صدقه از امام صادق (ع) نقل كرد، روزى در مسجد كوفه شخصى به على(ع) گفت خدا را آنگونه توصيف كن كه گويا با چشم سر او را ديده ايم، امام به خطابه برخاست، مسجد پر از مردم شد.
چنان از ياد رفتند گويا که از آبادكنندگان دنيا نبودند و آخرت همواره خانه شان بود، آن چه را وطن خود مى دانستند از آن رميدند، و از آنجا كه مى رميدند، آرام گرفتند.
آنچه را بر من وارد آوردهاى، آسان و گوارايم ساز و مرا از آلودگىهايى كه پيشتر انجام دادهام، پاك بدار و بدىهايى را كه پيش فرستادهام، بزداى، و شيرينى عافيت و خُنَكاى سلامت را به من بچشان.