باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - بر اساس یک مطالعه تازه، پیدایش هومو ساپینس یک استثنای نادر نبوده، بلکه نتیجه طبیعی همسویی عوامل محیطی در زمان مناسب برای حمایت از حیات پیچیده بود.

زیر سوال بردن نظریه گام‌های سخت

این مطالعه در مجله Science Advances منتشر شد و توسط دان میلز از دانشگاه مونیخ، به همراه جنیفر مک آلدی از دانشگاه پنسیلوانیا و آدام فرانک و جیسون رایت، که هر دو اخترفیزیکدان هستند انجام شد. این مطالعه مدل «گام‌های سخت» پیشنهاد شده توسط فیزیکدان استرالیایی براندون کارتر را بازبینی می‌کند که فرض می‌کند توسعه حیات هوشمند نیازمند غلبه بر تعداد زیادی از موانع تکاملی نادر است.

پنج مرحله اصلی در تکامل زندگی شناسایی شده است که عبارتند از:

• ظهور سلول‌های یوکاریوتی
• اکسیژن رسانی هوا
• تکامل موجودات چند سلولی
• تا زمان ظهور هومو ساپینس

محققان پیشنهاد کردند که این مراحل به طور تصادفی رخ نداده‌اند، بلکه نتیجه مستقیم تغییرات محیطی است که زمین از سر گذرانده است.

محققان توضیح می‌دهند که چگونه اکسیژن‌رسانی تاخیری جو شواهدی است که نشان می‌دهد تکامل تصادفی نبوده، بلکه با آمادگی محیطی مرتبط است. به عنوان مثال، سیانوباکتری‌ها نقش اساسی در تولید اکسیژن داشتند، اما شرایط برای ظهور آن ها تا ۲.۴ میلیارد سال پیش مساعد نبود. همچنین سطح اکسیژن مناسب برای پیدایش حیات پیچیده تا حدود ۴۰۰ میلیون سال پیش در دسترس نبود که با ظهور موجودات هوشمند بعدا مطابقت دارد.

بر اساس گزارش‌ها، دانشمندان بر این باورند که این یافته‌ها ممکن است در مورد سیارات دیگر نیز صدق کند، زیرا عوامل محیطی می‌توانند بر زمان ظهور حیات در سایر نقاط جهان تأثیر بگذارند. بنابراین، سوال دیگر این نیست که آیا زندگی در سیارات دیگر نادر است؛ بلکه سوال این است که محیط‌های سیاره‌ای چگونه پتانسیل ظهور خود را کنترل می‌کنند؟ 

آیا تکامل هوشمند در جهان رایج است؟

اگرچه این مطالعه افق‌های جدیدی را در مورد چگونگی پیدایش حیات می‌گشاید، اما سؤالاتی در مورد منشأ حیات و این که آیا تکامل آن از یک الگوی منحصر‌به‌فرد پیروی کرده است یا این که ممکن است به روش‌های مشابه در سایر نقاط جهان رخ دهد، باز می‌گذارد.

منبع: youm7