آیت‌ الله احمد مبلغی، عضو مجلس خبرگان رهبری و استاد فقه محیط زیست در مؤسسه عالی فقه و علوم اسلامی در گفتگویی اظهار کرد:اگر از فقه سنتی سؤال کنند که چنانچه فردی زباله خودش را که محتوی پلاستیک است، در کوچه یا خیابان یا بیابان یا ساحل دریا بیندازد، حرام است؟ 
خیلی سخت است که بگوید حرام است؛ و می‌گوید: این چه ضرری دارد؟! پلاستیک چه ضرری دارد؟ 

وی ادامه داد:اما نگاه کاربردی سازی گزاره‌های فقهی می‌گوید: این ضرر، فرآیندی شده؛ یعنی اینجا ضرر این طور نیست که تک و موردی باشد؛ فرآیندی است؛ یعنی وقتی من پلاستیک را می‌اندازم و پلاستیک در جامعه به وفور در اختیار همه است و فرهنگ از روی همخوانی شکل می‌گیرد؛ یعنی دیگری می‌بیند من می‌اندازم او هم می‌اندازد؛ پس من با این عمل، بخشی از یک فرآیند إضرار به محیط زیست با ابعاد خطرناک هستم. 

عضو مجلس خبرگان رهبری افزود:وقتی شما ضرر را فرآیندی تعریف می‌کنید، می‌بینید که شما به عنوان یک عنصر فعال، در یک فرآیندی قرار می‌گیرید که دیگران را هم با این کارتان دعوت می‌کنید به این کار و ممکن است در یک زمان ده‌ها و صد‌ها نفر این کار را بکنند و شما هم بخشی از این فرآیند آسیب زدن به محیط زیست هستید. در این صورت، براساس قاعده فقهی لاضرر می‌توانید رها سازی پلاستیک در طبیعت را حرام شرعی به حساب بیاورید.