با وجود برتری فنی و شناختی که بشر را در طول پنج قرن گذشته همراهی کرده، ماه تا پایان دهه شصت قرن گذشته، زمانی که فضاپیمای آمریکایی ایگل به عنوان بخشی از ماموریت آپولو ۱۱ بر روی آن فرود آمد، این قمر برای انسان غیرقابل دسترس باقی ماند.

این مأموریت تاریخی، در تعیین محل فرود. خود تصادفی عمل نکرد؛ بلکه مطالعات گسترده‌ای برای تعیین موقعیت‌های جغرافیایی مناسب بر روی سطح ماه برای ایجاد اولین تماس مستقیم انجام شد و همین امر در مورد بقیه پنج ماموریت بعدی انتخاب بر روی دشت‌های نسبتا کم ارتفاع و مسطح صدق می‌کند. 

با توجه به خشن بودن محیط قمری، با نبود تمام ملزومات زندگی مانند نبود جو و مگنتوسفر که به عنوان سپر موثر در برابر پرتو‌های مرگبار خورشیدی و کیهانی عمل می‌کنند، کل مدت اقامت فضانوردان با وجود کار طولانی و سختی که قبل از این ماموریت‌ها انجام شده است، روی سطح ماه تقریباً تنها ۱۲ روز و ۱۴ ساعت است.

با برنامه‌ریزی برای بازگرداندن انسان‌ها به ماه پس از بیش از ۵۰ سال وقفه، دانشمندان در حال مطالعه همه گزینه‌های ارائه‌شده و مناسب‌ترین برای ساختن اولین مستعمره انسانی هستند که این بار آن ها را برای همیشه روی ماه نگه می‌دارد. واضح است که با توجه به کشف مقادیر فراوان آب یخ زده در آن منطقه فضایی، هر دو قطب ماه نامزد‌های قدرتمندی برای مقصد بعدی خواهند بود.

اما آنچه اخیراً توسط یک تیم بین‌المللی از دانشمندان در مجله Nature Astronomy اعلام شد، مبنی بر این که آن ها شواهدی از وجود غار‌ها و ترانشه‌ها در زیر سطح ماه پیدا کردند، ممکن است ستاره‌شناسان را وادار کند تا امکان استفاده از این غار‌های کشف‌شده در زیر ماه را به عنوان مراکز و نقاط استقرار فضانوردان در آینده مورد بازنگری قرار دهند.

انسان مدرن و بازگشت به غار

با تجزیه و تحلیل مجدد داده‌های راداری جمع‌آوری‌شده توسط ابزار «فرکانس رادیویی مینیاتوری» در ماهواره ناسا، غاری را در ۳۷۰ کیلومتری شمال شرقی محل فرود آپولو ۱۱ در ماه پیدا کردند و دانشمندان دقیقاً از عمق غار اطلاعی ندارند؛ اما مطمئن هستند که عمق آن از ۱۳۰ متر بیشتر است.

دانشمند مسئول این پروژه، نوح پترو، در بیانیه مطبوعاتی آژانس اشاره کرد که تکنیک‌های مدرن در تجزیه و تحلیل امواج رادیویی که به سطح ماه نفوذ می‌کنند، ابعاد بیشتری به شناخت وسعت این غار‌ها داده است.

 زمانی که جریان گدازه به پایان می‌رسد و کاملا خنک می‌شود، لوله‌ها در زیر زمین توخالی می‌شوند.

این احتمال وجود دارد که این غار‌ها یا تونل‌های عمیق نشان دهنده پناهگاهی در آینده باشند که به فضانوردان در برابر پرتو‌های مرگبار کیهانی و طوفان‌های خورشیدی محافظت کافی می‌دهد و حتی از آن ها در برابر شهاب سنگ‌هایی محافظت می‌کنند که به دلیل کامل بودن دائماً روی سطح ماه با اندازه‌ها و سرعت‌های مختلف طنین انداز می‌کنند. 

تحقیقات و اکتشافات بیشتر در داخل این غار‌ها ممکن است به یافتن آب در حالت یخ زده کمک کند؛ زیرا به دلیل عدم وجود کامل نور خورشید در داخل، امکان آن وجود دارد. بهره مندی از وجود آب یخ زده تنها به تولید آب آشامیدنی محدود نمی‌شود، بلکه در تولید اکسیژن لازم برای بقای فضانوردان نیز نقش دارد.

منبع: الجزیره،