حجت الاسلام قاسمی نژاد گفت: سیره معصومین این بوده که از سرزنش به عنوان یک ابزار تربیتی برای اصلاح و بهبود اشخاص خطاکار و گنهکار بهره‌مند می‌شدند و با این حال همیشه و هرجا به سرزنش‌کردن دیگران نمی‌پرداختند، بلکه در صورت ضروری بودن این ابزار تربیتی و نیز پس از شناخت اشخاص و همچنین بعد از آماده شدن شرایط لازم، برای سرزنش کردن اقدام می‌کردند.
وی افزود: شرایطی، چون شخصیت فرد خاطی، میزان خطا، شرایط سنی خطاکار، زمان، مکان، میزان تأثیرگذاری و تأثیرپذیری باید قبل از سرزنش‌کردن مورد لحاظ قرار بگیرد در غیر این صورت ممکن است سرزنش نه تنها هیچ نقش تربیتی جهت اصلاح شخص نداشته، بلکه تأثیر عکس نیز بگذارد.
حجت الاسلام قاسمی نژاد اضافه کرد: پس با توجه به اینکه سرزنش تنها جایگاه تربیتی آن مد نظر است، باید این نکته را که سرزنش همیشه و هرجایی مورد تأیید نیست را مورد توجه قرار داد و چه بسا به جای سرزنش، تشویق‌کردن و با لطافت و مهربانی سخن‌گفتن با شخص خطاکار، تأثیر بیشتری جهت بهبود و اصلاح وی ایفا کند.
بیشتر بخوانید
وی گفت: با این حساب با نگاه به روایات باید این مسأله را حائز اهمیت قرار داد که شناخت اسباب و عوامل سرزنش در زندگی می‌تواند یک سبک و معیار مناسب، جهت به کارگیری این مسئله در هنگام مواجه شدن با آن به اشخاص بدهد، تا همگان بدانند دین در کجا و چه هنگام سرزنش را روا دانسته است.
حجت الاسلام قاسمی نژاد بیان داشت: آنچه بعد از شناخت عوامل و اسباب سرزنش برای به کارگیری آنها اهمیت پیدا کرده این است که، در هنگام ضرورت سرزنش، انجام آن باید بر اساس آداب و شرایطی انجام گیرد، تا نتیجه مطلوب خود، که همان اصلاح و تربیت اشخاص خطاکار است را نتیجه دهد، که رعایت این آداب و شرایط بر عهده سرزنش کننده و هم بر عهده سرزنش شونده است تا به نتیجه‌ای مطلوب ختم شود.
وی ادامه داد: کتاب بازخوانی ابعاد سرزنش از دیدگاه متون اسلامی به قلم دکتر رضا قاسمی نژاد استادیار گروه معارف دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد و مصطفی حسنی ساطحی، گردآوری و به همت شعبه انتشارات جهاد دانشگاهی واحد چهارمحال و بختیاری در ۲۲۱ صفحه و ۵۰۰ نسخه منتشر شد.
