شهر مقدس قم درسالروز شهادت هفتمین ستاره درخشان آسمان امامت و ولایت امام موسی کاظم (ع) به سوگ نشسته است.

در این روز حزن انگیز،شهر قم مملو از زائران دل سوخته‌ای است که با چشمانی اشکبار و دل‌هایی مالامال از غم و اندوه در کنار مرقد کریمه اهل بیت (س) دختر گرامی امام موسی کاظم (ع) با برپایی آیین‌های عزاداری و سوگواری عشق و علاقه خود را به هفتمین امام شیعیان جهان نشان  می دهند.

مراسم سوگواری سالروز شهادت حضرت امام موسی کاظم (ع) در مسجد مقدس جمکران و برخی بقاع متبرکه امامزادگان نیز با حضور گسترده زائران و مردم قم برپا شده و سخنرانان گوشه‌هایی از زندگانی گهربار آن امام همام را بیان می کنند.

شامگاه گذشته خادمان حرم بانوی کرامت پرچم گنبد را به نشانه عزای امام هفتم با پرچم سیاه تعویض کردند.

ابوالحسن حضرت موسی بن جعفر (ع) هفتمین امام شیعیان در هفتم صفر ۱۲۸ هجری قمری در ابواء محلی میان مکه و مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امام صادق (ع) ششمین امام و پیشوای مومنان و حمیده مادر ایشان از زنان پاکدامن و درستکار بود.

امام موسی کاظم (ع) به دلیل زهد و عبادتش در میان پیروانش به العبد الصالح مشهور شدند و به خاطر داشتن حلم، بردباری و فروبردن خشم خویش به کاظم شهرت یافتند. از لقب‌های دیگر ایشان می‌توان به «امین و صابر» اشاره کرد و کنیه‌های امام هفتم (ع) «ابوعلی، ابوالحسن، ابوابراهیم، ابواسماعیل و باب الحوائج» است.

این امام همام (ع) از چشمه دانش الهی و علم بیکران پدرش بهره‌های فراوانی بردند و با آموزه‌های اسلامی و برترین صفت‌های انسانی همچون پارسایی، تقوا و بخشندگی آشنا شدند و آن را توشه راه خود برای پیشوایی مسلمانان کردند.

دوره امامت موسی بن جعفر (ع) با حکومت جور خلیفه‌های بنی عباس همچون منصور دوانیقی، مهدی عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید همزمان بود، این امام معصوم (ع) با وجود تمام محدودیت‌ها و ظلم‌های حاکمان همواره تلاش خویش را برای انجام دادن رسالت سنگین امامت و هدایت مسلمانان به کار می‌بستند و با تربیت افرادی شایسته و ورود آن‌ها به دستگاه حکومتی، از وجود آنان در پیشبرد منافع و هدف‌های جامعه مسلمانان بهره می‌جستند.

بیشتر عمر امام موسی کاظم (ع) در تبعید و زندان گذشت و سالیان متمادی مورد آزار و اذیت دستگاه جور بنی عباس قرار گرفتند.

سرانجام هارون الرشید خلیفه ظالم عباسی، با دستور به سندی بن شاهک، امام هفتم (ع) را در ۲۵ رجب ۱۸۳ هجری قمری و در ۵۵ سالگی مسموم کرد و به شهادت رساند، پیکر پاک آن حضرت در مکانی به نام قریش که بعد‌ها کاظمین نامیدند به خاک سپرده شد.

چرا به امام موسی بن جعفر(ع) باب الحوائج می گویند؟

حجت الاسلام حسینی کارشناس مذهبی با بیان این که باب الحوائج بودن امام موسی کاظم (ع) یعنی دربی که همیشه باید به روی مستمندان و حاجتمندان باز باشد گفت: پس از حضرت (ع)، این موضوع به امامان پس از ایشان مانند امام رضا (ع) و... منتقل شد و در میان این امامان بزرگوار به صورت یک سنت درآمد که این درب را همیشه به روی مردم باز نگه دارند؛ دربی که بدون منت، مشکلات مردم را برطرف می‌کند و همین موضوع باعث شد که در طول تاریخ، در میان مردم محبوبیت بسیاری پیدا کنند و پس از اهل بیت (ع) هیچ کسی نتوانست در این سطح، به چنین محبوبیت‌هایی دست پیدا کند.ایشان را باب الحوائج لقب داده اند، زیرا هیچ نیازمندی نبود که به ایشان مراجعه کند و دست خالی برگردد.

وی ادامه داد: در منزلی که حضرت علیه السلام در شهر مدینه زندگی می کردند، دو درب برای ورود و خروج داشت، که درب پشتی مخصوص امور مردمی بود و در روز افراد بسیاری از آن درب رفت و آمد می کردند و حوائج خود را با حضرت موسی بن جعفر علیه السلام بیان می‌کردند، از این روی آن درب به باب الحوائج مشهور شد و خود امام علیه السلام به باب الحوائج معروف شدند.

کارشناس مذهبی عنوان کرد:روایات درباره کسب حاجت از این امام معصوم بسیار زیاد است. نذر برای موسی بن جعفر برای انواع حاجت بسیار مجرب است و روایت های متعددی درباره آن وجود دارد. باب الحوائج قرن هاست که حاجت می دهد.