کوچه شهید برادران منتظری در محله هرندی در سال‌های دور به کوچه سیاه‌ها معروف بود، اما کوچه سیاه‌ها یک نقطه روشن داشت و آن هم وجود رجبعلی خیاط، کاسب درستکاری بود که روایت‌های نابی درباره سلوک و سبک زندگی‌اش نقل می‌شود. خانه رجبعلی خیاط در میانه کوچه واقع شده و در آن سال‌ها محل کار شیخ هم بوده است. این خانه قدیمی در یک طبقه ساخته شده بود و داستان اضافه شدن یک طبقه دیگر خواندنی است.

بعد از درگذشت رجبعلی خیاط در سال ۱۳۴۰ فردی به نام حبیب سبزی‌فروش، خانه شیخ را از ورثه خرید و چند سال بعد به دو نفر دیگر فروخت. خانه‌ای که نزدیک به دو دهه محل رفت‌وآمد خیّران محلی و عارفان تهرانی بود، ماه‌ها و سال‌های آرامی را سپری کرد و مدت نسبتاً زیادی متروکه مانده بود تا اینکه محمود، تنها پسر شیخ که زنده مانده بود، روایت می‌کند پدرش در خواب به نوه‌اش سفارش کرده که خانه‌اش را از صاحبان قانونی بخرند و به حسینیه تبدیل کنند. محمود نکوگویان در اواخر دهه ۶۰ به خواسته پدرش جامه عمل پوشاند و این خانه را خرید و به حسینیه تبدیل کرد.

شیخ رجبعلی خیاط یکی از مردان خوشنام زمانه خودش بود و خبر به حسینیه تبدیل شدن خانه قدیمی‌اش در محله دروازه غار در کمترین زمان ممکن در پایتخت پیچید. خیلی طول نکشید که خیّران و مؤمنان جنوب شهر وارد میدان شدند و قرار شد برای توسعه حسینیه رجبعلی خیاط یک طبقه دیگر به آن اضافه کنند.

علیرضا زمانی، تهران‌پژوه، درباره سیر تبدیل خانه شیخ رجبعلی خیاط به حسینیه می‌گوید: «طبقه دوم ساختمان که به بخش زنانه اختصاص پیدا کرده در سال‌های اخیر ساخته شد و مشرف به حیاط است. خانه شیخ رجبعلی خیاط به لحاظ تاریخی هم باارزش است، چراکه بنای آن به دوره قاجار تعلق دارد و قبل از شیخ رجبعلی خیاط محل زندگی پدرش بوده است.»

نکته‌ای که حسینیه شیخ رجبعلی خیاط را از سایر حسینیه‌های محله هرندی متمایز می‌کند این است که یکی از بانوان محله به نام معصومه عبداللهی به‌عنوان کلیددار انتخاب می‌شود و به امور حسینیه رسیدگی می‌کند.

علیرضا زمانی خانه شیخ رجبعلی خیاط را میعادگاه مؤمنان جنوب شهر می‌داند و می‌گوید: «سال‌ها است علاوه بر مراسم خاص عزا و اعیاد، هر شب جمعه مراسم دعای کمیل در این حسینیه برپا می‌شود و با آبگوشت و گاهی آبگوشت بزباش از مردم پذیرایی می‌شود.»

منبع: همشهری آنلاین