حجت‌الاسلام‌والمسلمین تقوایی، کارشناس مذهبی درباره امام رضا(ع) گفت: بنابر نظر مشهور مورّخان امام رضا(ع) در یازدهم ذی القعده سال ۱۴۸ هـ. ق، در مدینه منوّره متولد شد.دوران کودکی و جوانی را تا سال ۲۰۱ هجری قمری در مدینه طیّبه که مهبط وحی بود در خدمت پدر بزرگوارش سپری کرد و مستقیماً تحت تعلیم و تربیت امام هفتم(ع) قرار گرفت و علوم و معارف و اخلاق و تربیتی را که امام کاظم(ع) از پدرانش به ارث برده بود، به او آموخت. 

این کارشناس مذهبی ادامه داد: زمانی که امام رضا(ع)‌به عنوان ولیعهد در خراسان زندگی می‌کرد، موقعیت سیاسی مهمی داشت و مورد احترام خاص و عام بود. ایشان به عنوان جانشین خلیفه وقت شناخته می‌شد و طبیعی بود که مردم، به آن حضرت احترام می‌گذاشتند. علاوه بر آن عظمت حضرت، تنها به دلیل ولیعهدی نبود که به طور معمول در چشم مردم اعتباری دارد، بلکه به عنوان سرآمد خاندان پیامبر (ص) و بزرگ سادات و امامی عالم از میان اهل بیت، این موقعیت را داشت که در هر لحظه می‌توانست صد‌ها بلکه هزاران نفر را در اطراف خود گرد آورد.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین تقوایی می‌گوید: مردم او را زبده‌ترین فردی می‌دانستند که از نسل رسول اکرم (ص) باقی مانده است. شاهدش، همان اتفاقی است که در وقت ورود به نیشابور به شهر رخ داد، و عالم و عامی برای دیدن حضرت صف کشیدند و قلم به دست نشسته و ایستاده منتظر بودند که روایتی از زبان حضرت بشنوند، و شاهد دیگرش آن که قرن‌ها پس از رحلت آن بزرگوار، خراسانیان شیعه وسنی از عالم و عادی به زیارتش می‌شتافتند.

وی افزود: امام رضا (ع) پس از شهادت پدر، امامت بر مردم را در مدینه بر عهده گرفت و به رسیدگی امور پرداخت، پس از هفده سال سکونت در مدینه و تبلیغ دین و ارشاد مردم، با نقشه و حیله مأمون عباسی، راه خراسان را در پیش گرفت. آن حضرت پس از قبول اجباری ولایت عهدی مأمون و گذشت سه سال، در ۵۵ سالگی به دست این خلیفۀ عباسی به شهادت رسید.

او تصریح کرد: امامت و وصایت حضرت رضا(ع) بارها توسط رسول خدا(ص)، پدر بزرگوار و اجداد طاهرینشان(ع) اعلام شده بود. به ویژه امام کاظم(ع) بارها در حضور مردم، ایشان را به عنوان وصی و امام بعد از خویش معرّفی کرده بودند که به یک نمونه از آنها اشاره می شود.که شیخ مفید نیز قائل به مسمومیت امام بوده، و نوشته است. آن دو یعنی مامون و رضا  با همدیگر انگوری را تناول کردند سپس امام علیه‌السلام  بیمار شد و مامون نیز خود را به بیماری زد.

این کارشناس مذهبی در پایان گفت: در نهایت رأفت حضرت بر زائرانش در عاقبت نیک آنان تاثیر دارد و جایگاه زائران حضرت بهشت و از آن مهم‌تر حرام شدن بدن آنان بر آتش جهنم است چرا که عاقبت همه محبان اهل بیت علیهم السلام بهشت است، اما ممکن است در اثر گناهان و آلودگی‌های مرتکب شده مدتی هم در آتش جهنم بسوزند که از این رو نسوختن در آتش از ورود به بهشت مهم‌تر بنظر می‌رسد.