این مطالعه توسط یوژیا وی (Yuxia Wei) و همکارانش از موسسه پزشکی محیطی در استکهلم سوئد، انجام شده است.

به گفته محققان، پیشتر و در سال ۲۰۱۸، یک مطالعه پیشگام، پنج زیرگروه جدید دیابت بزرگسالان را شناسایی کرد که شامل دیابت خودایمنی شدید از جمله دیابت نوع ۱ و دیابت خودایمنی پنهان در بزرگسالان و چهار زیر گروه از دیابت نوع ۲ با کمبود شدید انسولین است که خود در بر گیرنده دیابت، دیابت شدید مقاوم به انسولین، دیابت مرتبط با چاقی خفیف و دیابت خفیف مرتبط با افزایش سن است.

این زیرگروه‌های دیابت از نظر ویژگی‌های بالینی، عوارض و زمینه‌های ژنتیکی متفاوت هستند و مشخص نیست که آیا آن‌ها در عوامل خطر قابل اصلاح نیز با هم تفاوت دارند یا خیر.

پژوهشگران توضیح می‌دهند که شیوع چاقی کودکان در سراسر جهان در حال افزایش است. چاقی دوران کودکی با چندین بیماری مزمن از جمله دیابت نوع ۱ و ۲ در کودکان مرتبط است. با این حال، هرگز در رابطه با زیرگروه‌های اخیر دیابت بزرگسالان مورد بررسی قرار نگرفته است. در این مطالعه، هدف پژوهشگران مقایسه اثرات اندازه بدن دوران کودکی بر خطر ابتلا به انواع مختلف دیابت در بزرگسالان بود.

برای این پژوهش، محققان آمار خلاصه‌ای را از ژنوم ۴۵۳ هزار و ۱۶۹شرکت کننده اروپایی استخراج کردند. این مطالعه بیش از ۲۰۰ جهش ژنتیکی را به عنوان شاخص اندازه بدن دوران کودکی ترکیب کرده و آن‌ها را با انواع دیابت مرتبط کرد.

نتایج مطالعات نشان داد که سطوح بالاتر چاقی دوران کودکی با افزایش ۶۲ درصدی خطر ابتلا به دیابت پنهان در بزرگسالان مرتبط است که این موضوع خطر را برای ابتلا به دیابت دو برابر، دیابت شدید مقاوم به انسولین سه برابر و افزایش خطر دیابت مرتبط با چاقی خفیف را هفت برابر می‌کند.

مطالعات قبلی نشان داده است که اندازه بدن دوران کودکی با دو برابر شدن خطر ابتلا به دیابت نوع ۱ و ۲ ارتباط نزدیک دارد. پژوهشگران می‌گویند: ما این یافته‌ها را با نشان دادن اینکه چاقی دوران کودکی یک عامل خطر برای چهار مورد از پنج زیرگروه دیابت است، به دست آورده ایم.

محققان اعلام کردند که مطالعه آن‌ها مکانیسم‌های بالقوه متفاوتی را نشان می‌دهد که چاقی دوران کودکی را با زیرگروه‌های مختلف دیابت مرتبط می‌کند. با توجه به اثرات نامطلوب چاقی بر حساسیت به انسولین، ارتباط زیادی بین اندازه بدن دوران کودکی و دیابت شدید مقاوم به انسولین وجود دارد.

جالب توجه است که کودکانی که سطح چاقی بالاتری داشتند، خطر بالاتری نسبت به ابتلا به دیابت خودایمنی پنهان در بزرگسالی داشتند که با کمبود انسولین مشخص می‌شود. این پدیده را می‌توان با این واقعیت توضیح داد که اختلال در ترشح انسولین به طور مشترک تحت تأثیر چربی اضافی در اطراف پانکراس و مقاومت به انسولین قرار می‌گیرد.

پژوهشگران در پایان نتیجه گیری می‌کنند که به جز دیابت خفیف مرتبط با افزایش سن، به نظر می‌رسد چاقی دوران کودکی یک عامل خطر برای ابتلا به همه انواع دیابت در بزرگسالان باشد و این امر بر اهمیت پیشگیری از چاقی در کودکان تاکید می‌کند.