مینو خانی، منتقد و پژوهشگر سینما در ویژه برنامه «کافه رادیو» رادیو جوان که از پردیس سینمایی ملت پوشش چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر را به عهده دارد، درباره فیلم «چرا گریه نمی‌کنی؟» گفت: در فیلم «چرا گریه نمی‌کنی؟» برخلاف فیلم «رضا» که فضای عاشقانه و ملودرام داشت، «چرا گریه نمی‌کنی؟» از آن فضا پرهیز کرد. 

خانی ادامه داد: فردی که یک روزی احساس مسئولیت در قبال برادرش داشت و او را از دست داده، به پوچی رسیده است. این فرد دلش نمی‌خواهد به هیچ کس و هیچ چیز وابسته شود. در نتیجه، می‌خواهد این رها بودن را در همه ارتباطش اعمال کند. من حتی احساس کردم این فیلم می‌تواند به جامعه در حال گذار ایران شبیه باشد. نسل جوانی که دوست ندارد به چیزی و کسی تعلق داشته باشد، در عین حال می‌خواهد آدم‌های اطرافش داشته باشد. 

امیریل ارجمند، بازیگر و کارشناس سینما در نقد فیلم «چرا گریه نمی‌کنی؟» گفت: از همان ابتدا «چرا گریه نمی‌کنی؟» برای من فیلم غافلگیر‌کننده‌ای بود. یک فیلم سینمایی وقتی می‌خواهد خودش را نشان دهد، با تیتراژ و شروع فیلم با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند. این اتفاق در این فیلم افتاد و در آن پنج شش دقیقه ابتدایی حداقل با من ارتباط برقرار کرد. 

ارجمند ادامه داد: آدمی که با فلسفه خاص به دنبال حقیقت زندگی حرکت می‌کند و خودش را از همه فلسفه‌های اطرافش دور می‌کند، سعی می‌کند به‌گونه‌ای تنهایی‌اش را پر کند که ناخودآگاه حالت دلسوزی به آدم دست دهد. فکر می‌کنم از این آدم‌ها زیاد در جامعه داریم. فیلم، کارگردانی و بازی خیلی خوب آقای معتمدی را دوست داشتم و باورم نمی‌شد که او بتواند انقدر خوب در دو نقش بازی کند. فیلم «چرا گریه نمی‌کنی؟» خوش ریتم دیدم. این فیلم پر بازیگر بود و آقای معتمدی از بقیه بازیگر‌ها پررنگ‌تر بود. 

این کارشناس سینما افزود: خیلی از اتفاقات قابلیت حذف شدن داشت. پایان فیلم هم دوست داشتم. پایانی در زمین تنیس که مرا به یاد یکی از فیلم‌های بزرگ سینما به نام بلو آپ مینداخت.