شِکِرلَلِه یا نیشکر گیاهی است که حدود ۴ تا ۷ سال عمر می‌کند و اگرچه بسیاری تصور می‌کنند این گیاه در مناطق جنوبی و خوزستان کشت می‌شود اما کشت آن در برخی مناطق مازندران از جمله بابلسر، بهنمیر، قائم شهر و بابل رواج دارد و کشاورزان زیادی در این بخش فعال هستند.

بر اساس برخی منابع تاریخی نیشکر برای نخستین بار در زمان شاه‌عباس صفویه از هندوستان به مازندران آورده و در برخی مناطق مستعد استان کشت شد و به مرور آنقدر رونق گرفت که اکنون مازندران بعد از خوزستان رتبه دوم کشور را در تولید این محصول دارد.

نیشکر اکنون در ۲۴۰ هکتار از زمین‌های مازندران کشت و با استحصال ساقه‌های آن حدود ۱۵۰۰ تن شکر سرخ بدست می‌آید.

برای تهیه شکر سرخ یا شکر لَلِه، نی‌ها را که بلندی آن به ۲ تا ۶ متر می‌رسد با دستگاه خرد کن آبگیری می‌کنند، سپس آب نیشکر را در دیگ‌های مخصوص پخته و بعد از چند ساعت دو محصول شیرین، شامل شکر قرمز و کف نیشکر از آن بدست می‌آید که مصارف خوراکی و دارویی دارد.

به گفته پزشکان طب سنتی شکر قرمز برای تصفیه خون، کاهش درد‌های شکمی، استحکام بخشیدن به استخوان ها، رفع گرفتگی صدا، برطرف کردن سرد مزاجی و حلق و ریه خشک مفید است.

شکر قرمز که برخی‌ها بجای قند از آن برای نوشیدن چای استفاده می‌کنند سوغات زمستانه مازندران است و هر بسته یک کیلوگرمی آن ۱۰۰ هزار تومان قیمت دارد.

برخی تولید کنندگان شیرینی‌های محلی مازندران نیز چند سالی است برای طعم دار کردن شیرینی‌های خود از شکر قرمز استفاده می‌کنند.