محققان معتقدند این ناتوانی یک مرحله صوتی مبهم ایجاد می‌کند و تمرکز مغز را روی یک نوع صدا مانند کلمات گفتاری، در حالی که صدای اطراف را فیلتر کند، دشوار خواهد کرد.

اگرچه دانشمندان مدت‌ها است که کاهش شنوایی اجتناب‌ناپذیر مرتبط با افزایش سن را با تخریب سلول‌های مویی در گوش داخلی مرتبط می‌دانند، این مطالعه جدید نشان می‌دهد مغز نقش زیادی در این وضعیت دارد. بنابراین ممکن است بتوان این نوع کم‌شنوایی را درمان کرد.

محققان فعالیت ۸۰۷۸ نورون را از قشر شنوایی ۱۲ موش مسن و ۱۰ موش جوان ثبت کردند. تجزیه‌ و تحلیل‌ها نشان داده اند در شرایط عادی و زمانی که مغز در حضور سر و صدای محیط به درستی عمل می‌کند (زمانی که موش‌ها صدا را می‌شنیدند) برخی از فعالیت‌های عصبی افزایش می‌یابند؛ در حالی که سایر نورون‌ها محدود می‌شوند.

با این حال در موش‌های مسن‌تر، به‌ طور کلی فعالیت عصبی بیشتری وجود داشت و نورون‌هایی که قرار بود هنگام پخش صدا در حضور نویز محیط خاموش شوند، نتوانستند این کار را انجام دهدد.

علاوه بر این درست قبل از نشانه شنوایی تا ۲ برابر بیشتر فعالیت عصبی در موش‌های پیر وجود داشت که این موضوع نشان می‌دهد مغز آن‌ها ممکن است طوری رفتار کند که گویی صدایی وجود دارد؛ در حالی که وجود ندارد.

محققان اظهار کردند: در حیوانات مسن‌تر به نظر می‌رسد سر و صدای محیط فعالیت نورون‌ها را مبهم‌تر و توانایی تشخیص صداهای فردی را مختل می‌کند. خوشبختانه به دلیل ظرفیت یادگیری منعطف می‌توان به مغز پستانداران آموزش داد تا به این ابهام شنوایی در افراد مسن‌تر رسیدگی کند.

منبع:ارث