حجت الاسلام و المسلمین محمدجواد مهریار کارشناس مذهبی، در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: امام حسن مجتبی (ع)، چهارمین نفر از اصحاب کساء، شخصیتی آسمانی است که صاحب مقام و منزلتی رفیع نزد پروردگار است. علاوه بر علمای شیعه، بزرگان اهل سنت نیز به مقام شامخ امام مجتبی (ع) اقرار کرده‌اند. بخاری، محدث مشهور در کتاب صحیح خود، که نزد اهل سنت جایگاه خاصی دارد، به نقل از براء می‌نویسد: رسول خدا (ص) را دیدم در حالی‌که حسن بن علی (علیهما‌السلام) روی شانه‌هایش بود و می‌فرمود: خدایا! من حسن را دوست دارم، پس تو نیز او را دوست داشته باش.

وی افزود: تاریخ گواهی می‌دهد که اولیای خدا همواره مورد ظلم طاغوت زمان قرار گرفته‌اند؛ از جمله کسانی‌ که به خاندان اهل بیت پیامبر (ص) آشکارا ظلم کرد، معاویه است. او با حیله‌گری و عوام‌فریبی در دو جنگ پی‌درپی، هر آن‌چه توان داشت در مقابل اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به کار گرفت تا مانع اساسی برای رسیدن پرتو نور اوصیای رسول خدا (ص) به مسلمانان باشد. معاویه در نبرد صفین، ابتدا با امیرالمؤمنین (ع) به جنگ پرداخت و بعد از شهادت ایشان، به سرکشی و گستاخی خود ادامه داد و با امام مجتبی (ع) نیز به نبرد پرداخت.

بیشتر بخوانید

• حفظ وحدت بزرگترین خواسته امام حسن مجتبی (ع) بود

این کارشناس مذهبی ادامه داد: شجاعت امام حسن (ع) و رشادت‌های ایشان در جنگ‌های امیرالمومنین (ع) با منافقین و خوارج بر هیچ کسی پوشیده نیست. علاوه بر مورخین بزرگ شیعه، مورخین مشهور اهل سنت نیز به فرماندهی امام دوم شیعیان در جنگ‌ها و نبرد‌هایی که بر امیرالمومنین (ع) تحمیل شد، پرداخته‌اند. به عنوان مثال ابن‌عساکر، عالم مشهور اهل سنت، با اشاره به شجاعت امام مجتبی (ع) در کتاب تاریخ مدینه دمشق می‌نویسد: «ابوعبیده می‌گوید: امیرالمومنین در جنگ جمل، فرزندش حسن را به عنوان فرمانده جناح چپ لشکر که از اهالی کوفه و بصره بودند، قرار داد».

حجت الاسلام مهریار تصریح کرد: آن‌چه که به عنوان حرف ناگفته در بین کتب مورخین اهل سنت باقی‌مانده، علت صلح امام مجتبی (ع) با معاویه است؛ باید گفت اگر امام حسن (ع) برای صلح راضی نمی‌شدند، معاویه قصد داشت تا در صورت عدم رسیدنش به پادشاهی، اقدام به قتل عام مسلمانان و بی‌حرمت کردن آنان و از بین بردن دارایی و سرقت اموال آنان بپردازد. تاریخ، شاهد است که یزید با مردم مدینه و مکه چگونه برخورد کرد و اگر امام مجتبی (ع)، راضی به صلح نشده بودند، همانند قتل‌عام مردم مکه و مدینه، در زمان حیات ایشان به دست معاویه اتفاق می‌افتاد.

وی افزود: امام حسن (ع) که با توجه به کمی اصحاب و یاوران خود و هم‌چنین با توجه به حیله‌ها و خدعه‌های معاویه که با سکه‌های طلا، بسیاری از بزرگان جامعه اسلامی را فریب داده و خریده بود، راضی به صلح مشروط شدند. ابن‌حبان، عالم پرآوازه اهل‌سنت، در کتاب خود با اشاره به حیله‌گری و فریب‌کاری معاویه می‌نویسد: «معاویه با حیله و نیرنگ در برخورد با حسن بن علی، کارش را به سرانجام رساند. معاویه به حسن تحمیل کرد که اگر خلافت را به من تسلیم نکنی، خون مسلمانان را می‌ریزم و حرمت آنان را از بین می‌برم و اموالشان را می‌دزدم. حسن بن علی تسلیم قضا و قدر الهی شد و حکومت را به معاویه سپرد».

این پژوهشگر مذهبی اظهار کرد: باید علل اصلی صلح امام مجتبی (ع) با معاویه را در نبودن یار و مدافع برای حکومت الهی و هم‌چنین حفظ ظاهر اسلام و جلوگیری از فروپاشی چهارچوب اصلی دین و بالاخص، حفظ جان مردم مسلمان دانست.  ابونعیم اصفهانی، به خطبه امام مجتبی (ع) اشاره می‌کند و می‌نویسد: «شعبی می‌گوید: حسن بن علی را هنگام صلح با معاویه دیدم. معاویه به او گفت: مردم را از امری که به من سپرده‌ای، آگاه کن. حسن بن علی از جای خود برخاست و شکر خدا به جای آوردند و فرمودند: موضوعی که با معاویه در آن به اختلاف رسیده‌ایم یعنی خلافت، یا آن‌که حق اوست و یا آن‌که حق من است. پس من خلافت را به خاطر اصلاح امت و آن که خونی از مسلمانان ریخته نشود، ترک کردم و در حالی‌که می‌دانم برای شما فتنه و آزمایش است؛ هر چند برای مدتی کوتاه آرامشی به‌دست آورید».

حجت الاسلام مهریار ادامه داد: یقیناً دشمنی با امام مجتبی (ع) به منزله دشمنی با رسول خدا (ص) است و این در حالی است که بر اساس مستندات تاریخی، معاویه در دشمنی با اهل بیت پیامبر (ص) لحظه‌ای کوتاهی و دریغ نکرده است. زمخشری مفسر و مورخ مشهور اهل‌سنت دراین‌باره می‌نویسد: «هنگامی‌که خبر رحلت حسن بن علی به معاویه رسید، معاویه و کسانی‌که در اطرافش بودند، سجده شکر به‌جای آوردند.»

وی در پایان گفت: در همین رابطه ابن‌ماجه، در کتابش که به عنوان یکی از صحاح شش‌گانه اهل سنت شمرده می‌شود، به نقل از ابوهریره می‌نویسد: «رسول خدا (ص) فرمودند: هر که حسن و حسین را دوست بدارد مرا دوست دارد و هر که با آن دو دشمنی کند، با من دشمنی کرده است.» در نهایت باید از این نقل تاریخی نتیجه گرفت دشمن امام مجتبی (ع)، همان دشمن رسول خدا (ص) است.

انتهای پیام/