سمانه قهرمان پوری متخصص طب فیزیکی و توانبخشی و درمان غیر جراحی بیماری های عضلانی اسکلتی و ستون فقرات، در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: به تنگ شدن کانال نخاعی یا سوراخ بین مهره‌ای که محل خروج ریشه‌های عصبی است، تنگی کانال نخاعی کمر، گفته می‌شود.

قهرمان پوری افزود: قطر کانال نخاعی به طور طبیعی، بیش از ۱۳ میلیمتر است. به قطر کانال نخاعی بین ۱۰ تا ۱۳ میلیمتر، تنگی نخاعی نسبی گفته می‌شود و به قطر کانال نخاعی کمری کمتر از ۱۰ میلیمتر تنگی نخاعی مطلق می‌گویند که اغلب، علامت دار است. تعداد قابل توجهی از مردم عادی ممکن است تنگی کانال نخاعی آناتومیک و بدون علامت داشته باشند. ۲۰ تا ۲۵ درصد افراد بالای ۴۰ سال بدون علامت تنگی کانال نخاعی کمری قابل توجه دارند. پس تنها در مواقعی که تنگی کانال نخاعی کمری باعث فشار بر روی سیستم عصبی شود، علامت‌دار محسوب می‌شود.

او ادامه داد: در کمتر از ۹ درصد افراد، تنگی کانال نخاعی مادرزادی دیده می‌شود. شایع‌ترین علت تنگی کانال نخاعی کمری بیماری‌های دژنراتیو مهره ستون فقرات است. اولین نشانه بیماری دژنراتیو ستون فقرات، از بین رفتن آب دیسک بین‌مهره‌ای و کاهش ارتفاع دیسک محسوب می‌شود و افراد با تنگی کانال نخاعی کمری اغلب بین ۵۰ تا ۶۰ سال سن دارند. شایع‌ترین علامت در تنگی کانال نخاعی کمری، کمر درد با انتشار به پا (در صورت درگیری ریشه‌های عصبی) بوده و درد در پا اغلب از درد کمر شدید‌تر است و بسته به اینکه چه میزان و در چه سطحی درگیری داشته باشیم.

این متخصص طب فیزیکی و توانبخشی بیان کرد: در تنگی کانال نخاعی، درد در ناحیه باسن، پشت ران و ساق پا است که با راه رفتن و ایستادن و خم شدن به سمت عقب تشدید و با نشستن و خم شدن به سمت جلو یا دراز کشیدن بهبود می‌یابد و به آن لنگیدن کاذب یا (لنگیدن نوروژنیک) می‌گویند. همچنین در این عارضه، درد در حالت چمباتمه زدن، بهبود می‌یابد. در این بیماران علاوه بر درد، کرامپی، بی حسی و گزگز، احساس سنگینی و اسپاسم عضلات هم دیده می‌شود.

قهرمان پوری در مورد علائم این عارضه گفت: علائم بالینی که حساسیت بسیار بالایی برای تشخیص تنگی کانال نخاعی کمری دارند شامل سن بالای ۶۵ سال، درد در پشت باسن، درد تیر کشنده به پا، درد بدتر شونده با ایستادن و راه رفتن و درد بهبود یابنده با نشستن و خم شدن به سمت جلو است.

درمان تنگی کانال نخاعی

این متخصص طب فیزیکی و توانبخشی گفت: خط اول درمان تنگی کانال نخاعی کمر دارو‌های ضد درد خوراکی مانند استامینوفن، NSAID، شل کننده‌های عضلانی و دارو‌های ضد درد نوروپاتیک و نهایتاً ترامادول و اپوئید هاست. در توانبخشی بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی کمری استراحت نسبی، (یعنی پرهیز از انجام فعالیت‌هایی که باعث تشدید درد می‌شود) توصیه خواهد شد. ورزشی تجویزی در این بیماران بر پایه ورزش‌های خم شدن به سمت جلو است و از خم شدن به سمت عقب پرهیز می‌شود. مدالیته‌های فیزیوتراپی مانند سرما، گرما، التراسوند، یونوفرز، TENS,IF، نیز می‌تواند برای این بیماران مفید باشد. راه رفتن در آب نیز به کاهش درد بیماران، کمک قابل توجهی می‌کند.

او در ادامه افزود: روش‌های مداخله غیر جراحی مانند تزریق استروئید اپیدورال به وسیله فلوروسکوپ می‌تواند برای کنترل کوتاه مدت و دراز مدت درد در بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاع کمری موثر باشد. مطالعات نشان می‌دهد تزریق اپیدورال استروئید زیر گاید فلوروسکوپ می‌تواند جراحی را ۱۳ تا ۲۸ ماه به عقب بیندازد. این تزریق، روش بی خطر و قابل تکراری است که اغلب قبل از جراحی توصیه می‌شود. عوارض تزریق اپیدورال استروئید بین سه دهم تا سه درصد است که شامل سردرد گذرا، گرگرفتگی صورت، افزایش کمردرد، تحریک رفلکس وازوواگال، افزایش قند خون در افراد مبتلا به دیابت و افزایش فشار خون حین تزریق است.

قهرمان پوری تاکید کرد: جراحی در مواردی که بیمار به تمام روش‌های غیرجراحی پاسخ نداده، توصیه می‌شود. دو معیار مهم در انتخاب بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاع کمری برای جراحی وجود دارد؛ یکی اطمینان از درگیری ریشه‌های عصبی به عنوان منشا درد و دیگری اطمینان از عدم ابتلای بیمار به افسردگی.

او افزود: مطالعات نشان می‌دهد افراد مبتلا به افسردگی، پاسخ ضعیف تری به درمان جراحی می‌دهند و تنها نیم تا سه درصد افراد دچار عوارض جراحی می‌شوند. هماتوم اپیدورال و آسیب عروقی، آمبولی ریه، پارگی دورال، آسیب عصب نخاعی و ... جزو عوارض نادر جراحی تنگی کانال نخاعی کمر هستند. 

بیشتر بخوانید 

• ورزش‌های مناسب جهت درمان تنگی کانال نخایی+ تصویر

انتهای پیام /