به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از پایگاه خبری دیلی میل، تب خندق برای اولین بار در سال ۱۹۱۵ هنگامی که ۵۰۰ هزار سرباز انگلیسی به این بیماری مبتلا شدند، شناسایی شد. اما شواهد جدید نشان می‌دهد سابقه این بیماری به صد‌ها سال قبل باز می‌گردد.

باستان شناسان دانشگاه فلوریدای جنوبی عامل تب خندق را در دندان ۳۴ اسکلت متعلق به رومیان باستان که حدود دو هزار سال قبل زندگی می‌کردند، کشف کرده اند.

از آنجا که این بیماری از شپش نشات می‌گیرد، محققان معتقدند این افراد غیرنظامی بودند و در شرایط غیربهداشتی زندگی می‌کردند. این یافته علاوه بر وجود بیماری تب خندق در قرون ۳ و ۴، جزئیاتی از زندگی غیربهداشتی در آن دوره را نمایان می‌سازد.

این یافته‌ها همچنین نشان می‌دهد که بیماری‌ها قادرند هزاران سال پس از مرگ فرد، باکتری را در DNA انسان ادغام کنند. باستان شناسان با مقایسه دندان‌های اسکلت‌های دوره باستان و بقایای سربازان در جنگ جهانی دوم که به این بیماری مبتلا شده بودند به این یافته رسیدند که بیماری با دی ان‌ای آن‌ها ادغام شده است.

در ابتدا گفته شد که تب خندق در طول جنگ جهانی اول آغاز شده است.

این بیماری توسط شپش‌های بدن از طریق نیرو‌های اعزامی انگلیس، که در شرایط مرطوب در سنگر‌ها زندگی می‌کردند، گسترش یافت.

کارشناسان تخمین می‌زنند که حدود ۳۸۰ هزار تا ۵۲۰ هزار تن از اعضای ارتش با این بیماری روبرو شده اند، که باعث اثرات ناتوان کننده‌ای شده و تعدادی از سربازان را از حضور درمیدان جنگ بازداشت.

این علائم شامل تب، درد‌های عضلانی و مفصلی، درد در پشت چشم، سردرد، بثورات پوستی و بزرگ شدن کبد و طحال است - که همه آن‌ها در دوره‌های پنج روزه عود می‌کنند.

انتهای پیام/