به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، منقول است که شخصیت مدفون در این بقعه امامزاده عبدالله بن موسی بن جعفر (علیه السلام) برادر امام رضا (علیه السلام) و فرزند بلافصل امام هفتم (علیه السلام) است، طبق اشعاری که در سردر بقعه نصب شده، امامزاده عبدالله بن موسی (علیه السلام) ملقب به ظهیرالدین بوده که در محاوره مردم نیز به این لقب شناخته میشود.

درباره شخصیت مدفون در این بقعه، سه نقل قول وجود دارد که از میان آن‌ها قوی‌ترین قول بدین شرح است که از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و با واقعیت نیز نزدیک‌تر و با داستان شهادت امامزاده عبدالله همخوانی دارد، او را از نوادگان امام هفتم (علیه السلام) و نسب شریف وی را با چهار واسطه به این صورت «سیدعبدالله بن حمزه بن احمدبن ابراهیم المجاب بن محمدالعابد بن امام موسی کاظم (علیه السلام)» نقل میکند که سیدی جلیل‌القدر، عظیم الشأن و بسیار بزرگوار است.

پدرش سیدحمزه، همچون اکثر سادات موسوی از نسل ابراهیم المجاب در سیرجان کرمان سکونت داشته و در روستای تکیه چهارگنبد دارای گنبد و بارگاه عظیمی و امام زاده‌ای بسیار مورد احترام و مطاف و زیارتگاه مردم محل و اهالی یزد و کرمان به شمار می‌رود.

مورخان بنای اولیه امامزاده عبدالله بافق را متعلق به قرن پنجم هجری می‌دانند و از زیبایی و شکوه گنبد آن ستایش می‌کنند این زیارتگاه بقعه‌ای بسیار زیبا و باشکوه و گنبدی عظیم دارد که کاشی‌کاری و نیز تزئینات داخلی آن قابل توجه بوده و علاوه بر آن تزئینات داخلی این بنا از کار‌های ملاحسن نقاش باشی بافقی و گرد بودن گنبد امامزاده عبدالله بافق از نظر معماری در دنیا کم نظیر است.

از ویژگی‌های این بقعه، گنبد بلند، کاشیکاری‌های داخلی و خارجی آن و نیز چراغ‌های کوچک گلی با لعاب فیروزه‌ای است که از قدیم خارج گنبد را روشن می‌کرده، امامزاده عبدالله (ع) بافق محلی است که بسیار مورد احترام محل و اهالی یزد و کرمان است و دارای بقعه‌ای زیبا و باشکوه و گنبدی عظیم بوده که ساخت بنای بقعه در سال ۲۲۴ هجری پایان یافته است.

بیشتر بخوانید

• دیار امامزادگان ایران کجاست؟

ساختمان بنا از نظر معماری، مربوط به قرن ۵ هجری و با شواهد موجود تا قرن هفتم هجری سبقه دارد که از نظر مکان در بهترین مرکز شهر واقع شده و شب‌های جمعه محل رفت‌وآمد مؤمنینی است که به زیارت امامزاده و قبور شهدای شهرستان بافق می‎آیند البته ساختمان و نوع معماری این زیارتگاه، تزئینات داخل و بیرون آن، وجود سنگ قبر‌هایی از بزرگان که برخی از آن‌ها به قرن ششم هجری قمری می‌رسد نیز حکایت از منزلت و جایگاه امامزاده نزد مردم دارد.

بر سر در ورودی این امامزاده، دوکتیبه آجری هم اندازه (ابعادی بین آجر خطایی و نظامی) دیده می‌شود و در میان هر یک، یک قطعه سنگ تاریخی نصب شده و اشعاری به خط نستعلیق روی آن‌ها حک شده، سنگ تراشیده شده وسط، دارای خط نسخ است و در آخر آن تاریخ رجب‌المرجب سنه ۱۲۲۴ ه‍جری قمری دیده می‌شود.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/