از دوره جوانی به سمت ورزش رفتم و در کشتی، به‌اصطلاح ره صد ساله را یک شبه طی کردم. آنقدر قدرت بدنی‌ام زیاد بود که از هرکس زیر می‌گرفتم، در یک آن، یک خم و دو خم می‌کردم و می‌بردمش بالای سرم. یادش بخیر، مرحوم آقای «بهمنش»، گزارشگر و مفسر کشتی، همیشه از قدرت مچ دست و پایم تعریف می‌کرد. هیچ‌کس خبر نداشت این قدرت بدنی، حاصل رنج و ریاضت‌هایی است که در بچگی‌هایم کشیده‌ام. آنقدر از ۷ سالگی، آن گاری سنگین را دنبال خودم کشیده‌بودم که دست‌ها و بدنم ورزیده شده‌بود. از نظر عقلی و فکری هم خیلی تیز بودم. همه رقبایم را زیر نظر می‌گرفتم و نقاط ضعف و قوتش را درمی‌آوردم و رویش کار می‌کردم. خلاصه خیلی زود در ورزش کشتی مطرح شدم و به تیم ملی رسیدم. دیگر کسی نبود که در زمین کشتی شکستش نداده باشم، اما یک مشکل وجود داشت. من خیلی از قهرمانان آن زمان را به لحاظ فنی روی تشک کشتی شکست می‌دادم، اما داوران، مسابقه را مساوی اعلام می‌کردند!

*چرا؟! چه دلیلی برای این نامهربانی و بی‌عدالتی وجود داشت؟

-، چون من زیر چتر آن‌ها نمی‌رفتم. آن موقع، می‌گفتیم: «هرکس دستمال ابریشم دستش باشه، این‌ها بهش راه میدن. اما هرکس روی پای خودش بند باشه، این‌ها ازش می‌ترسن. می‌ترسن یک روز اسم و رسم پیدا کنه و جلوی دستگاه بایسته.» اگر تشخیص می‌دادند فردی چنین روحیه‌ای دارد، از همان اول او را سرکوب می‌کردند. من همیشه درمقابل ظلم، اعتراض می‌کردم. دیگران، حقشان هم خورده می‌شد، چیزی نمی‌گفتند. در ورزش هم همینطور بودم و آن‌ها هم خوب فهمیده‌بودند که من اهل سازش با آن‌ها نیستم. این روحیه را از پدرم به ارث برده‌بودم. یک کاسب ساده بود، اما اگر می‌دید کسی دارد به دیگری ظلم می‌کند، از پشت دخل مغازه‌اش می‌رفت یقه آن ظالم را می‌گرفت.

آخرین مورد از این بی‌عدالتی‌ها که جانم را به لبم رساند و طاقتم را طاق کرد، در مسابقات انتخابی جهانی «تولیدو» سال ۱۹۷۰ (مصادف با سال ۱۳۴۷) اتفاق افتاد. در آن مرحله، قرار بود من، «سیدعباسی» و «طالبی» دو به دو با هم مسابقه بدهیم تا تکلیف منتخب وزن ۶۲ کیلو معلوم شود. برنامه اینطور شد که اول من با طالبی کشتی بگیرم و بعد استراحت کنم. مرحله بعد، طالبی با سیدعباسی کشتی بگیرد؛ و بعدش، من با سیدعباسی رقابت کنم. شرایط امتیاز من از آن‌ها بهتر بود، چون من فقط یک پوئن بد داشتم و هر دوی آن‌ها ۲ پوئن بد. خودم هم حسابی آماده بودم، اما روی تشک کشتی نقره‌داغم کردند...

 

*یعنی باز هم مسابقه را مساوی اعلام کردند؟

- بدتر. در مسابقه با طالبی، جلوی چشم آن همه تماشاچی، حق مسلم مرا خوردند. آن روز، شاپور غلامرضا، تیمسار خسروانی (رییس تربیت بدنی) و تیمسار امجد (رییس فدراسیون کشتی) هم در جایگاه نشسته‌بودند. تمام نقشه‌هایی که کشیده‌بودم، در یک لحظه نقش بر آب شد. به حساب خودم، طالبی را که می‌بردم. از آن طرف، سیدعباسی هم در مبارزه با طالبی، خسته می‌شد و راحت او را شکست می‌دادم و انتقام دفعه قبل که او را برده بودم، اما مسابقه را مساوی اعلام کرده‌بودند را هم می‌گرفتم. اما یکدفعه داور، دست طالبی را به‌عنوان برنده بالا برد!

مات و مبهوت مانده بودم. بدتر از من، تماشاگران بودند. در چند فریم عکسی که از آن مسابقه باقی مانده، بهت و حیرت تماشاگران حاضر در سالن کاملاً مشخص است. خواستم داد بزنم و اعتراض کنم که تمام امتیازات را من گرفتم، چرا رقیبم را برنده اعلام کردید؟ اما خودم را کنترل کردم و پیش خودم گفتم: «نه، من یک کشتی دیگه دارم. اون مسابقه، سرنوشت این وزن رو تعیین می‌کنه.» سرم را پایین انداختم و خواستم از تشک خارج شوم که صدای تماشاگران بلند شد. آن‌ها همانطور که میوه و اشیاء مختلف روانه تشک کشتی می‌کردند، می‌گفتند: «این حق‌کُشیه...» از آن طرف، مرحوم برادرم و چند نفر از رفقا هم که در سالن بودند، آمدند پایین و گفتند: «کجا داری میری؟ برو حقت را بگیر...» و همین حرف‌ها کافی بود که آتش زیر خاکستر خشم من شعله‌ور شود.

برگشتم وسط تشک و فریاد کشیدم. تمام بی‌عدالتی‌هایی که از بچگی تا آن روز دلم را خون کرده‌بود، برایم زنده شد. چشم‌هایم را بستم و هرچه دلم می‌خواست، گفتم. از قضا، مسابقه هم داشت به‌صورت زنده از تلویزیون و رادیو پخش می‌شد و اینطور بود که همه مردم ایران حرف‌های مرا شنیدند. نمی‌دانم، انگار کار خدا بود و ناظر پخش هم با من همدل بود که اصلاً پخش زنده را قطع نکرد. رو به جایگاه فریاد می‌زدم: «چقدر حق‌کشی؟ چقدر بی‌عدالتی؟ چرا اینقدر ظلم می‌کنید...» در همان اثنا، چشمم به داور وسط افتاد؛ همان کسی که در روز روشن، حق را ناحق کرده‌بود. در یک لحظه، صندلی کنار تشک را برداشتم تا روی سرش بکوبم که در آن بلبشو صندلی به دست آقای بهمنش خورد. ایشان خیلی به من علاقه داشت. گفت: آخ خ خ... صدای دردآلود آقای بهمنش را که شنیدم، انگار یک سطل آب سرد روی سرم ریختند. تمام آن نیرو و قدرتی که از خشم درونی‌ام برای حق‌طلبی می‌جوشید، یک‌دفعه فرو نشست.

*با آن اعتراض شدید در حضور مقامات حکومتی، چه بلایی سرتان آمد؟

- همان جا مرا دستگیر کردند و به کلانتری بردند. قرار بود شب مرا همان‌جا نگه‌دارند، اما یک سرهنگ «ایزدپناه» آنجا بود که به دادم رسید. از قضا، کلانتری کنار مغازه پدرم بود. جناب سرهنگ هم رابطه خوبی با پدرم داشت و هر شب می‌رفت یک چای با او در مغازه‌اش می‌خورد. با وساطت جناب سرهنگ، شب آزادم کردند، اما از من قول گرفت ۷ صبح فردا آنجا حاضر باشم. سفارش هم کرد آن شب خودم را به کسی نشان ندهم. خلاصه فردا رفتم کلانتری و آنجا از سازمان اطلاعات آمدند و مرا به کمیته ضد خرابکاری در میدان توپخانه بردند! آنجا هم مستقیم مرا بردند پیش تیمسار جعفری، رییس آن کمیته.

روبه‌رویش که نشستم، از یادآوری ظلم‌هایی که از طرف حکومت در تمام سال‌های عمرم در حق مردم دیده‌بودم، از شدت خشم گلویم خشک شده‌بود. اما با آرامش شروع کردم به حرف زدن. با زیرکی هم همه‌چیز را بردم سمت کشتی و مسائل فنی. گفتم: فیلم مسابقه ما موجوده. من به خرج خودم، از خارج از کشور داور دعوت می‌کنم. فیلم را بگذارند و رأی بدهند من برنده شدم یا رقیبم؟ آقا! یک پای من در هواپیما بود برای مسابقات جهانی که این بساط را درست کردند... وقتی هم از آن فریاد‌ها و اعتراض‌ها پرسید، گفتم: جناب! من ۶کیلو وزن کم کرده‌بودم. در شرایط مسابقه، خیلی تحت‌فشار بودم. اصلاً در حالت عادی نبودم. اگر فریاد زدم، می‌خواستم از حقم روی تشک کشتی دفاع کنم، چون خودم را برنده می‌دانستم.

خلاصه پرونده را امضا کرد و ارجاع داد به دادگستری. از قضا، بازپرس پرونده هم از آن انسان‌های درست بود. برایم یک قرار التزام ۵۰ هزار تومانی صادر کرد. خودم هم ضامن خودم شدم! دیگر هم برای آن پرونده، مرا نخواستند. به لطف خدا از حکم سنگینی که می‌توانستند برایم صادر کنند، نجات پیدا کردم، اما آن ماجرا، مسیر زندگی‌ام را کاملاً عوض کرد...

لات‌بازی، حسرت دوباره کشتی گرفتن را به دلم گذاشت