به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  محمود غزنوی  ۱۷ بار به هندوستان لشکر کشید و غنایم زیادی را با خود به پایتختش، یعنی غزنه آورد. محمود نخستین حکمرانی بود که در ایران به خود لقب سلطان داد و خلیفه عباسی را واداشت القاب متعددی را، از جمله غازی، سیف‌الدوله، فهیم‌الدوله و ... به وی اعطا کند. محمود حدود ۳۱ سال بر شرق ایران فرمان راند و در اواخر عمر، توسعه قلمرو خود را در غرب آغاز کرد که به دلیل فعالیت بقایای آل‌بویه، نتوانست تا پایان حیاتش کاری از پیش ببرد. یکی از مناطقی که محمود غزنوی سودای تسلط بر آن را داشت، شهر ری، مرکز حکومت یکی از وابستگان خاندان آل‌بویه بود.

در آن زمان، این شهر تحت فرمانروایی مجدالدوله دیلمی قرار داشت؛ کودکی ۹ ساله که قادر به اداره امور نبود و مادرش سیده ملک‌خاتون به نیابت از وی حکومت می‌کرد. ملک‌خاتون را نخستین فرمانروای زن در ایران پس از اسلام می‌دانند.

او بانویی دانشمند و سیاستمدار بود. محمود غزنوی در نامه‌ای به وی نوشت که باید در ری به نام وی خطبه بخواند و این شهر و مناطق همجوار آن را متعلق به غزنویان بداند؛ در غیر این صورت، سپاه محمود غزنوی به ری خواهد آمد و خاک این شهر را به توبره خواهد کشید. سیده ملک‌خاتون در پاسخ به محمود غزنوی نامه‌ای نوشت که باعث شد سلطان دم فروبندد و از خیر فتح ری بگذرد. ملک‌خاتون نوشت: اگر سلطان بر ری مسلط شود، گویند که بر زنی پیروزی یافته و شمشیر کشیده است و این، فتحی برای وی به شمار نمی‌رود؛ اما اگر از سپاهیان ری شکست بخورد، گویند محمود غزنوی، از زنی شکست خورد و آبروی او رفت! این استدلال محمود را از حمله به ری بازداشت و تا سیده ملک‌خاتون زنده بود، سپاه غزنوی به سوی ری حرکت نکرد.

منبع: خراسان

انتهای پیام/