به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، خبر‌های خوش و مهمی که طی روز‌های اخیر توسط فرماندهان نیروی دریایی ارتش بیان شد نشان داده جمهوری اسلامی ایران اگرچه دقیقا ۱۰ سال پیش توانست ناو جماران را در سال ۱۳۸۸ عملیاتی کند، اما به سرعت، خط تولید این محصول مهم دریایی را ساماندهی کرده است.

از زمانی که جماران به عنوان اولین شناور از خانواده سری موج به ایران و جهان معرفی شد، روند طراحی و تولید ناو‌ها در صنایع دفاعی کشورمان به جایگاه قابل تحسینی رسیده و در سال‌های بعد و تا به امروز که فقط حدود ۱۰ سال از ورود به خدمت جماران می‌گذرد اعضای جدیدی از این خانواده در مراحل مختلف ساخت و عملیاتی شدن قرار دارد. اما علاوه بر سرعت گرفتن تولید، مسئله مهم‌تر در این جا تغییرات بسیار مهم و سطح بالایی است که در اعضای جدید سری موج ایجاد شده و اصولا دیگر شباهت زیادی با جماران وجود ندارد و همین موضوع نشان می‌دهد در نیرو‌های مسلح ایران علاوه بر تولید، ارتقاء همزمان نیز مد نظر قرار دارد.

بیشتر بخوانید:هرآنچه باید از پهپاد جدید «پلیکان» با قابلیت عمود پرواز بدانید

به مناسبت فرارسیدن روز نیروی دریایی، در این گزارش سعی خواهیم کرد به این تفاوت‌ها بپردازیم.

پایه طراحی کلاس موج به شناور‌های کلاس الوند بازمی گردد که قبل از پیروزی انقلاب و در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط انگلستان برای نیروی دریایی ایران طراحی و ساخته شد. ایران ۴ فروند از این ناو‌ها را تحویل گرفت که یکی از آن‌ها در جریان نبردی نابرابر با آمریکا در سال ۶۷ در خلیج فارس جاودانه شد. انتخاب این طرح قدیمی برای پایه کلاس سری موج نشان می‌دهد که طراحان نیروی دریایی ارتش و سازمان صنایع دریایی وزارت دفاع در گام اول برای این طرح مهم، انتخابی محافظه کارانه و مرسوم داشتند.

یکی از ناو‌های سری کلاس الوند در خدمت نداجا

ناو جماران - اولین ناو از سری شناور‌های کلاس موج

ناو‌های سری موج در تناژ وزنی بین ۱۳۰۰ تا ۱۵۰۰ تن قرار دارند و طول آن‌ها نیز در حدود ۹۵ متر است. در این شناور‌ها از موشک‌های ضد کشتی کروز مثل سری نور یا قدر استفاده می‌شود و در بخش ضد هوایی نیز معمولا دو تیر موشک‌های سری محراب یا صیاد ۲ روی شناور‌ها نصب شده است. در بحث طراحی بدنه در ناو جماران و دماوند ۱ با طراحی نزدیک بدنه با شناور‌های گذشته رو به رو بودیم. در کل می‌توان ابتدای برنامه موج را امکان سنجی توان ساخت یک شناور رزمی در داخل برشمرد، اما کم کم نبوغ و خلاقیت مهندسان ایرانی در تغییرات سایر اعضای سری موج مشخص شد.

حادثه برای دماوند و درسی مهم در بخش پیشرانه

اواخر سال ۹۶ با حادثه‌ای غم بار برای نداجا همراه بود. ناو دماوند به عنوان اولین شناور کلاس موج در دریای خزر در ساحل بندر انزلی دچار حادثه شده و سازه این شناور دچار خسارت بسیار سنگین شد. بنا به توضیحات که اخیرا توسط فرمانده نداجا مطرح شده این حادثه تاثیر مهمی در سرعت بخشیدن به تغییر طراحی سری جدید ناو‌های کلاس موج خصوصا در بحث پیشرانه داشته است.

ناو دماوند حادثه دیده در بندر انزلی

فرمانده نیروی دریایی ارتش در این خصوص این گونه گفته است: "در ترمیم و تعمیر دوباره ناوشکن دماوند نگاه جدیدی به شناور‌های سنگین در دریای خزر داشتیم. دماوند جدید به لحاظ طراحی سازه کاملا جدید و متفاوت است و حتی ضخامت بدنه این سازه متناسب با شرایط جوی تغییر کرده، موتورخانه از یکی به ۲ عدد و موتور‌ها از ۲ به ۴ موتور پراکنده افزایش یافته و تعداد شناور‌ها هم بیشتر شده و قطر پروانه‌ها کوچکتر و قدرت حرکت تقویت شده است. "

بر اساس صحبت‌های رییس سازمان صنایع دریایی نیز ناو‌های کلاس موج از پیشران دیزلی با قدرت ۵ هزار اسب بخار نیرو می‌گیرند. البته باید دید در طرح افزایش تعداد موتور‌ها نیرو نهایی همان مقدار قبل بوده و در بین موتور‌های بیشتر تقسیم شده یا ۲ موتور جدید هر کدام توانی به اندازه دو موتور قبلی دارند که در این صورت شاهد افزایش بسیار زیاد در توان سیستم پیشران شناور‌های کلاس موج خواهیم بود.

تلاش برای سطح مقطع راداری در طراحی سازه ناو‌های موج

یکی از اصلی‌ترین مباحث در خصوص طراحی ناو‌های کلاس سری موج، طراحی سازه بیرونی و ظاهر این ناو بوده است در ناو‌های موج و دماوند ۱ شدیدا از طرح اولیه سری الوند الگو گرفته و جزو نسل‌های جدید موجود در دنیا محسوب نمی‌شدند، اما با انتشار تصاویر از سری جدید ناو‌های سری موج مشخص شد که تغییرات بسیار شدیدی در بحث طراحی بدنه انجام شده تا سطح مقطع راداری ناو‌های مورد نظر را کاهش دهد.

ناو سهند - به تغییرات در طراحی بدنه به نسبت جماران دقت کنید

ناو دماوند ۲ - محل دودکش با فلش مشخص شده- به طراحی متفاوت و مدرن‌تر بدنه در مقایسه با جماران دقت کنید

اگر به اعضای مختلف خانواده شناور موج خصوصا عضو جدید این سری یعنی سهند نگاهی داشته باشیم متوجه می‌شویم که از جماران تا سهند تغییرات خاصی در ساخت سازه شناور ایجاد شده و طراحان ایرانی به سمت طرح‌های با افزایش سطح پنهانکاری رفته اند. امروزه در جهان دریانوردی و در حوزه نظامی تقریبا تمام سازندگان عالی رتبه و اصلی شناور‌های رزمی در اکثر کلاس‌ها و وزن ها، به سمت طراحی پنهانکار رفته اند چراکه این طراحی پنهانکار باعث افزایش سطح بقاء پذیری شناور در میدان نبرد می‌شود.

البته ذکر این مسئله نیز بسیار مهم است که طراحی پنهانکار صرفا به سازه محدود نشده و نیاز دارد که در بخش‌های دیگر مثل کاهش حرارت خروجی گاز‌های سیستم پیشران و طراحی سامانه‌های تسلیحاتی و اپتیکی که بر روی بدنه نصب می‌شوند نیز مواردی لحاظ شوند.

در بحث کاهش حرارت نیز با نگاهی به تصاویر موجود از شناور جدیدی که برای ناوگان شمال کشور در کلاس موج در حال ساخت است، می‌بینیم که نیروی دریایی نیز به سمت طراحی دو دودکش کوچک‌تر رفته این در حالی است که در نسل اولیه مثل ناو جماران یک دودکش وجود داشت. افزایش تعداد دودکش‌ها و کوچک‌تر شدن باعث کاهش اثر حرارتی می‌شود در عین حال با اضافه شدن سیستم‌های خنک کننده می‌توان از سطح حرارت خروجی نیز کم کرد.

چشم عقاب جایگزین عصر می‌شود

یکی دیگر از بحث‌های مهم در هر شناور مدرن مسئله رادار و سیستم الکترونیکی و ارتباطی است. در شناور‌های سری موج اولیه از رادار عصر استفاده شده است. در چینش اولیه رادار برای شناور جماران، با یک رادار جستجوی سطحی و هوایی با ظاهری قدیمی رو به رو بودیم که از نظر ظاهری به رادار AWS-۱ ساخت انگلستان شباهت فراوانی داشت که یک رادار ۲ بعدی با بردی در حدود ۱۰۰ کیلومتر است.

اما خیلی طول نکشید تا جایگزین قدرتمند ایرانی این رادار به میدان پا بگذارد و در ۶ آذر سال ۱۳۹۲ از رادار آرایه فازی فعال و سه بعدی عصر ساخت ایران رونمایی شد.

ناو جماران با رادار اولیه

رادار عصر بر روی ناو جماران

این رادار نخستین رادار سه بُعدی آرایه فازی ایران بود و می‌تواند اهداف را تا شعاع ۲۰۰ کیلومتری کشف کند. از مهمترین ویژگی‌های این رادار، قابلیت کشف و رهگیری اهداف هوایی و سطحی، توانایی رهگیری ۱۰۰ هدف به صورت همزمان و مقابله با جنگ الکترونیک است.

ماکت رادار چشم عقاب

اما این رادار جوابگوی نیاز‌های رو به افزایش یک نبرد مدرن نبوده و نداجا با علم به این مهم، به دنبال طرحی جدید و پیشرفته رفته است. آذر ماه سال گذشته و در نمایشگاهی از دستاورد‌های نیروی دریایی، ماکتی از طرح رادار کنترل آتش آینده نیروی دریایی ارتش رونمایی شد که "چشم عقاب" نام دارد. این سیستم راداری یک سامانه هدایت تیر سه بعدی غیرچرخان است که با هدف کشف و رهگیری بیش از ۱۰۰ هدف سطحی و هوایی و انتقال اطلاعات آن‌ها به سامانه‌های موشکی و توپخانه نصب شده روی ناوها، طراحی شده است.

برد رادار مورد نظر در حدود ۲۰۰ کیلومتر بوده و ارتفاع کشف آن نیز در حدود ۳۰ کیلومتر است. این رادار در هر وجهه خود دارای ۱۰۰۰ المان بوده و هر وجه قادر به رهگیری همزمان ۳ هدف است. یعنی رادار چشم عقاب توان رهگیری ۱۲ هدف به صورت همزمان را نیز دارد. تعداد کل المان‌ها نیز با این حساب در "چشم عقاب"، ۴ هزار المان است که هر کدام از این المان ها، نقش مهم و اثرگذاری در کشف و شناسایی هدف ایفا می‌کنند.

چشم عقاب توانایی بروزرسانی وضعیت اهداف را در زیر ۱ ثانیه در هر نوبت داشته و امکان ارسال تصادفی پالس، تغییر سریع فرکانس و تجزیه و تحلیل سیگنال‌های اخلالگر را دارد که این توانایی‌ها جزو زیر مجموعه بحث مقابله بر علیه اقدامات متقابل الکترونیک یا ECCM قرار می‌گیرد. این رادار به نسبت مدل‌های قدیمی‌تر نیاز کمتری به تعمیر و نگهداری داشته و سطح مقطع راداری بدنه و سازه آن به دلیل ساختار و نوع طراحی آن به نسبت نمونه‌های قبلی بسیار کمتر است. این رادار می‌تواند اهداف بسیار متفاوتی مثل شناور، هواپیما، بالگرد، پهپاد و موشک کروز را کشف و تعقیب کند.

شکل ماکت و طراحی این رادار ایرانی نیز شبیه به یکی از پروژه‌های موفق و مشهور در دنیا یعنی طرح APAR از شرکت تالس که یک شرکت چند ملیتی با مرکزیت فرانسه است، می‌باشد و طبیعتا توانایی‌های آن نیز در حوزه دریایی و هوایی، همچون اینگونه رادارها، قابل اتکا و دلگرم کننده است. البته رادار عصر نیز بر اساس گفته فرمانده نیروی دریایی ارتش با ارتقاء در کنار چشم عقاب حفظ شده و وظیفه هشدار اولیه را خواهد داشت.

تسلیحات؛ از دفاع نقطه‌ای تا پرتابگر‌های عمودی

یکی از دیگر نقاط ضعف در سری اول شناور‌های کلاس موج، عدم وجود سیستم‌های دفاع نقطه‌ای بود که مشخصا در اعضای جدید این ضعف تا حد زیادی با حضور سامانه کمند پوشش داده شده است. این سامانه اولین بار بر روی شناور سهند دیده شده و بنا به گفته دریادار خانزادی توان شلیک ۴ هزار گلوله در دقیقه را دارد.

سامانه کمند بر روی ناو سهند

مسئله بسیار مهم و راهبردی در خصوص سامانه تسلیحاتی در ناو‌های سری موج جدید اضافه شدن پرتابگر‌های عمودی به آن‌ها است. این لانچر‌ها نقش بسیار ویژه در افزایش تعداد موشک‌های قابل حمل توسط شناور‌های رزمی و البته کاهش سطح مقطع راداری ناو‌ها خواهند داشت. به نظر می‌رسد ناو‌های دماوند ۲ و دنا به این سامانه مجهز خواهند شد. هنوز مشخص نیست که چه نوع موشک‌هایی از این پرتابگر‌ها شلیک خواهد شد. با توجه به صحبت‌های رییس سازمان صنایع دریایی مبنی بر تحویل ناو دنا تا پایان سال به نداجا به نظر به زودی به جزییات بیشتری در خصوص موشک‌های نصب شده روی ناو‌های جدید سری موج دست پیدا خواهیم کرد.

موشک‌ها به صورت معمول در شناور‌های قدیمی‌تر درون پرتابگر‌های جعبه‌ای و به صورت مایل قرار می‌گرفتند و این مسئله باعث جا گیری بسیار بالا در فضای ناو شده و عملا شناور‌ها با وجود این که توان حمل تعداد بیشتری از موشک‌ها را از نظر وزنی داشتند، ولی به دلیل کمبود فضا به داشتن تعداد کمی موشک بسنده می‌کردند. از دهه ۸۰ میلادی در شناور‌های غربی و شرقی پرتابگر‌های عمودی کم کم وارد کار شدند. این لانچر‌ها که در داخل بدنه شناور‌ها نصب می‌شوند این امکان را فراهم می‌کنند که توان حمل موشک شناور‌ها افزایش خاصی پیدا کند. در دنیا با دو نوع پرتابگر رو به رو هستیم که یکی سرد و دیگری گرم هستند و آنچه ایران با سامانه باور ۳۷۳ بدست آورده پرتابگر‌های عمودی از نوع پرتاب گرم است.

به صورت کلی باید گفت که در پرتابگر‌های سرد معمولا از یک منبع تولید هوای پرفشار استفاده می‌شود که موشک مورد نظر را به سمت بالا و به بیرون از آن فرستاده و سپس موتور موشک فعال می‌شود. سامانه‌هایی مثل اس ۳۰۰ یا تور که هر دو ساخته روسیه هستند و در سازمان رزم نیرو‌های مسلح ما نیز وجود دارند از سیستم پرتاب سرد بهره می‌برند.

اما در سیستم‌های پرتاب گرم، موشک مورد نظر در درون مخزن مورد نظر خود فعال شده و معمولا از طریق محل‌های خاصی که در اطراف آن در نظر گرفته شده حرارت خارج می‌شود و موشک حرکت عمودی خود را آغاز کرده و شروع به پرواز می‌کند. پرتابگر‌های عمودی از نوع گرم در جهان امروز، خصوصا در دنیای غرب از محبوبیت خاصی برخوردار هستند و خصوصا در اکثر نیرو‌های دریایی نزدیک به بلوک غرب از پرتابگر‌های عمودی با سیستم پرتاب گرم بهره گرفته می‌شود. بالاتر در بحث طراحی پنهانکار به بحث سیستم‌های تسلیحاتی نیز اشاره شده بود. نصب موشک‌ها در داخل بدنه شناور از جمله اقدامات مهمی است که باعث کاهش سطح مقطع راداری خواهد شد.

آنچه در بالا به آن اشاره شد روایتی فشرده از داستان سری موج بود که از شاید نزدیک به دو دهه پیش آغاز و امروز در حال رسیدن به اوج و کمال خود است. آغاز کار با یک طرح مرسوم که سال‌ها از عمر آن گذشته است و حالا رسیدن به طراحی‌هایی که مشخصا تجمیع آن‌ها در شناوری در وزن ۱۵۰۰ تن و طولی کمتر از ۱۰۰ متر نشان از پیشرفت خارق العاده تفکر طراحی و مهندسی دریایی در کشور ما دارد که تغییر در طراحی سازه، پیشرانه، رادار و سیستم سلاح آنهم فقط در یک دهه، اقدامی قابل تحسین و چشمگیر است.

طبیعتا تا پایان سال جاری و با رونمایی از حداقل یکی از اعضای جدید سری موج می‌توانیم تحلیل‌های دقیق تری از نسل جدید شناور‌های رزمی نداجا را به رشته تحریر در بیاوریم تا مشخص شود چرا نیرو‌های مسلح همواره با خلاقیت و ابتکار پیش می‌روند، اما برخی صنایع رانتی، مدام در حال در جا زدن و حتی عقبگرد هستند.

منبع: مشرق

انتهای پیام/