به گزارش حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره نمل یا سوره سلیمان بیست و هفتمین سوره جزء نوزدهم و بیستم و از سوره‌های مکی قرآن است.

پرداختن به داستان مورچه ها و حضرت سلیمان (ع) دلیل نام‌گذاری این سوره به «نمل» است.

خداوند در این سوره با پرداختن به سرگذشت پنج پیامبر، موسی، داوود، سلیمان، صالح و لوط (ع)، به مومنان بشارت و به مشرکان بیم می‌دهد. در این سوره مطالبی درباره مسئله خداشناسی و نشانه‌های توحید و وقایع معاد آمده است.

آیه امَّن یجیب از آیات مشهور سوره نمل است که در روایات آن را درباره حضرت قائم(عج) دانسته‌اند. این آیه به عنوان دعا برای رفع گرفتاری و شفای مریضان خوانده می‌شود. آیه دیگر آیه ۸۳ است که برای اثبات رجعت از آن استفاده شده است.

در فضیلت تلاوت سوره «نمل» آمده است هر کس آن را بخواند خداوند به تعداد کسانی که حضرت سلیمان، هود، شعیب و صالح و ابراهیم را تصدیق یا تکذیب کردند ده حسنه به او می‌دهد و به هنگام قیامت که از قبرش بیرون می‌آید، ندای لا اله الا الله سر می‌دهد.

همچنین آمده است هرکس طواسین ثلاث (سوره‌های شعراء، نمل و قصص) را در شب جمعه بخواند از اولیای خدا خواهد بود و در جوار او و سایه لطف و حمایتش قرار می‌گیرد. در دنیا دچار بدبختی نمی‌شود و در آخرت از بهشت به او داده می‌شود تا راضی شود بلکه از رضایتش فراتر داده می‌شود و خداوند صد حور العین به ازدواج او درمی‌آورد.

فایل صوتی تلاوت آیات ۷ تا ۱۴ از سوره نمل با صدای منصور قصری زاده

متن آیاتی از سوره نمل همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهْلِهِ إِنِّی آنَسْتُ نَارً‌ا سَآتِیکُم مِّنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِیکُم بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَّعَلَّکُمْ تَصْطَلُونَ ﴿٧﴾

یادکن هنگامى را که موسى به خانواده خود گفت:من آتشى به نظرم رسید به زودى براى شما خبرى از آن خواهم آورد یا شعله آتشى براى شما مى‌آورم باشد که خود را گرم کنید(۷)

فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِیَ أَن بُورِ‌کَ مَن فِی النَّارِ وَ مَنْ حَوْلَهَا وَ سُبْحَانَ اللَّـهِ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٨﴾

 چون نزد آن آمد آوا رسید که:خجسته و مبارک گردید آنکه در کنار این آتش و آنکه پیرامون آن است و منزه است خدا، پروردگار جهانیان(۸)

یَا مُوسَىٰ إِنَّهُ أَنَا اللَّـهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٩﴾

 اى موسى این منم خداى عزیز حکیم(۹)

وَ أَلْقِ عَصَاکَ ۚ فَلَمَّا رَ‌آهَا تَهْتَزُّ کَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّىٰ مُدْبِرً‌ا وَ لَمْ یُعَقِّبْ ۚ یَا مُوسَىٰ لَا تَخَفْ إِنِّی لَا یَخَافُ لَدَیَّ الْمُرْ‌سَلُونَ ﴿١٠﴾

 و عصایت را بیفکن پس چون آن را همچون مارى دید که مى‌جنبد پشت گردانید و به عقب بازنگشت،اى موسى مترس که فرستادگان پیش من نمى‌ترسند(۱۰)

إِلَّا مَن ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّی غَفُورٌ رَّ‌حِیمٌ ﴿١١﴾

لیکن کسى که ستم کرده سپس بعد از بدى نیکى را جایگزین آن گردانیده، بداندکه من آمرزنده مهربانم(۱۱)

وَ أَدْخِلْ یَدَکَ فِی جَیْبِکَ تَخْرُ‌جْ بَیْضَاءَ مِنْ غَیْرِ سُوءٍ ۖ فِی تِسْعِ آیَاتٍ إِلَىٰ فِرْ‌عَوْنَ وَ قَوْمِهِ ۚ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ ﴿١٢﴾

 و دستت را در گریبانت کن تا سپید بى‌عیب بیرون آید اینها از جمله نشانه‌هاى نه‌گانه‌اى است که بایدبه سوى فرعون و قومش ببرى زیرا که آنان مردمى نافرمانند(۱۲)

فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آیَاتُنَا مُبْصِرَ‌ةً قَالُوا هَـٰذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿١٣﴾

 و هنگامى که آیات روشنگر ما به سویشان آمد گفتند:این سحرى آشکار است(۱۳)

وَ جَحَدُوا بِهَا وَ اسْتَیْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَ عُلُوًّا ۚ فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِینَ ﴿١٤﴾

و با آنکه دلهایشان بدان یقین داشت از روى ظلم و تکبر آن را انکار کردند پس ببین فرجام فسادگران چگونه بود(۱۴)

انتهای پیام/