به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره قیامت هفتاد و پنجمین سوره قرآن است و در جزء بیست و نهم آن قرار دارد.

این سوره را به این مناسبت «قیامت» می‌نامند که با سوگند خداوند به روز قیامت آغاز می‌شود.

سوره قیامت از حتمیت وقوع معاد و احوال آن روز سخن می‌گوید و انسان‌ها را در قیامت به دو گروه شاد و نورانی و غمگین و ترشرو توصیف می‌کند و بر این نکته تأکید دارد که انسان بر نفس خود بصیر و بر کردارش داناست.

از آیات مشهور این سوره آیه ۳ و ۴ است که می‌گوید خداوند نه تنها قادر است استخوان‌های پوسیده را در قیامت بازسازی کند؛ بلکه تواناست سرانگشتان را دوباره بیافریند؛ آیه‌ای که گفته شده اشاره به اثر انگشت و شناخت هر فرد با آن دارد.

در فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر (ص) نقل شده: هر کس سوره قیامت را بخواند، من و جبرئیل برای او در روز قیامت گواهی می‌دهیم که به آن روز ایمان داشته و آن روز صورتش از دیگر آفریدگان درخشنده‌تر است.

از امام باقر (ع) نیز آمده: هر کس بر قرائت سوره قیامت مداومت داشته باشد و به آیات آن عمل کند، خداوند او را به بهترین شکل با پیامبر (ص) محشور می‌کند، در حالی که چهره‌اش شاد و خندان است تا اینکه از پل صراط و میزان می‌گذرد. در تفسیر برهان برای این سوره خواصی چون افزایش روزی و امنیت و محبوبیت در بین مردم، تقویت عفاف و پاکدامنی و همچنین رفع ضعف و ناتوانی ذکر شده است.

فایل صوتی تلاوت آیات ۱ تا ۴۰ سوره قیامت با صدای رحیم خاکی

متن آیاتی از سوره قیامت همراه با ترجمه 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ ﴿١﴾

سوگند به روز قیامت، (۱)

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾

 و سوگند به (نفس لوّامه و) وجدان بیدار و ملامتگر (که رستاخیز حقّ است)! (۲)

أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿٣﴾

آیا انسان مى‌پندارد که هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم کرد؟! (۳)

بَلَىٰ قَادِرِ‌ینَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿٤﴾

 آرى قادریم که (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتّب کنیم! (۴)

بَلْ یُرِ‌یدُ الْإِنسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿٥﴾

 (انسان شک در معاد ندارد) بلکه او مى‌خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه کند! (۵)

یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ﴿٦﴾

(از این‌رو) مى‌پرسد: «قیامت کى خواهد بود»! (۶)

فَإِذَا بَرِ‌قَ الْبَصَرُ ﴿٧﴾

 (بگو:) در آن هنگام که چشم‌ها از شدّت وحشت به گردش در آید، (۷)

وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿٨﴾

و ماه بى‌نور گردد، (۸)

وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿٩﴾

و خورشید و ماه یک جا جمع شوند، (۹)

یَقُولُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿١٠﴾

آن روز انسان مى‌گوید: «راه فرار کجاست؟!» (۱۰)

کَلَّا لَا وَزَرَ ﴿١١﴾

هرگز چنین نیست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد! (۱۱)

إِلَىٰ رَ‌بِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾

آن روز قرارگاه نهایى تنها بسوى پروردگار تو است؛ (۱۲)

یُنَبَّأُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾

 و در آن روز انسان را از تمام کارهایى که از پیش یا پس فرستاده آگاه مى‌کنند! (۱۳)

بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِیرَ‌ةٌ ﴿١٤﴾

 بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است، (۱۴)

وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِیرَ‌هُ ﴿١٥﴾

هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهایى بتراشد! (۱۵)

لَا تُحَرِّ‌کْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿١٦﴾

 زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن [قرآن]حرکت مده، (۱۶)

إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْ‌آنَهُ ﴿١٧﴾

چرا که جمع‌کردن و خواندن آن بر عهده ماست! (۱۷)

فَإِذَا قَرَ‌أْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْ‌آنَهُ ﴿١٨﴾

 پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروى کن! (۱۸)

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿١٩﴾

 سپس بیان (و توضیح) آن (نیز) بر عهده ماست! (۱۹)

کَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾

 چنین نیست که شما مى‌پندارید (و دلایل معاد را کافى نمى‌دانید)؛ بلکه شما دنیاى زودگذر را دوست دارید (و هوسرانى بى‌قید و شرط را)! (۲۰)

وَتَذَرُ‌ونَ الْآخِرَ‌ةَ ﴿٢١﴾

 و آخرت را رها مى‌کنید! (۲۱)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاضِرَ‌ةٌ ﴿٢٢﴾

 (آرى) در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است، (۲۲)

إِلَىٰ رَ‌بِّهَا نَاظِرَ‌ةٌ ﴿٢٣﴾

 و به پروردگارش مى‌نگرد! (۲۳)

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَ‌ةٌ ﴿٢٤﴾

 و در آن روز صورتهایى عبوس و در هم کشیده است، (۲۴)

تَظُنُّ أَن یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَ‌ةٌ ﴿٢٥﴾

زیرا مى‌داند عذابى در پیش دارد که پشت را در هم مى‌شکند! (۲۵)

کَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَ‌اقِیَ ﴿٢٦﴾

چنین نیست (که انسان مى‌پندارد! او ایمان نمى‌آورد) تا موقعى که جان به گلوگاهش رسد، (۲۶)

وَقِیلَ مَنْ ۜ رَ‌اقٍ ﴿٢٧﴾

و گفته شود: «آیا کسى هست که (این بیمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (۲۷)

وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَ‌اقُ ﴿٢٨﴾

 و به جدائى از دنیا یقین پیدا کند، (۲۸)

وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿٢٩﴾

و ساق پا‌ها (از سختى جان دادن) به هم بپیچد! (۲۹)

إِلَىٰ رَ‌بِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾

(آرى) در آن روز مسیر همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود! (۳۰)

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾

(در آن روز گفته مى‌شود:) او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند، (۳۱)

وَلَـٰکِن کَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾

 بلکه تکذیب کرد و روى‌گردان شد، (۳۲)

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ یَتَمَطَّىٰ ﴿٣٣﴾

سپس بسوى خانواده خود باز گشت در حالى که متکبّرانه قدم برمى‌داشت! (۳۳)

أَوْلَىٰ لَکَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٤﴾

(با این اعمال) عذاب الهى براى تو شایسته‌تر است، شایسته‌تر! (۳۴)

ثُمَّ أَوْلَىٰ لَکَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٥﴾

 سپس عذاب الهى براى تو شایسته‌تر است، شایسته‌تر! (۳۵)

أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن یُتْرَ‌کَ سُدًى ﴿٣٦﴾

 آیا انسان گمان مى‌کند بى‌هدف رها مى‌شود؟! (۳۶)

أَلَمْ یَکُ نُطْفَةً مِّن مَّنِیٍّ یُمْنَىٰ ﴿٣٧﴾

 آیا او نطفه‌اى از منى که در رحم ریخته مى‌شود نبود؟! (۳۷)

ثُمَّ کَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾

سپس بصورت خون‌بسته در آمد، و خداوند او را آفرید و موزون ساخت، (۳۸)

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَالْأُنثَىٰ ﴿٣٩﴾

 و از او دو زوج مرد و زن آفرید! (۳۹)

أَلَیْسَ ذَٰلِکَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن یُحْیِیَ الْمَوْتَىٰ ﴿٤٠﴾

آیا چنین کسى قادر نیست که مردگان را زنده کند؟! (۴۰)

انتهای پیام/