به گزارش حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره شمس نود و یکمین سوره قرآن وجزء سی ام و از سوره‌های مکی است این سوره را به این دلیل شمس (خورشید) نامیده‌اند که در آغاز آن به خورشید سوگند یاد شده است و بر موضوع اخلاقی تزکیه و تهذیب نفس تاکید دارد و به داستان صالح (ع) و ناقه صالح و پی شدن آن به دست قوم ثمود و سرنوشت این قوم اشاره می‌کند.

در فضیلت تلاوت سوره شمس نقل شده است؛ هر کس سوره شمس را قرائت کند مانند آن است که به‌اندازه آنچه خورشید و ماه بر آن تابیده، صدقه داده است همچنین نقل است پیامبر (ص) به اصحابش سفارش می‌کرد در نماز‌های مختلف سوره شمس را قرائت کنند از امام صادق (ع) نیز روایت است: هر کس سوره شمس را قرائت کند در روز قیامت تمامی اعضای بدن او و اشیای کنار او به سود او گواهی می‌دهند و خداوند می‌فرماید: شهادت شما در مورد بنده‌ام را می‌پذیرم و به او پاداش می‌دهم او را تا بهشت همراهی کنید تا هر آنچه که دوست دارد برگزیند نعمت‌های بهشتی بر او گوارا باشد.

قرائت سوره شمس در رکعت دوم و به قول برخى در رکعت اول نماز عید فطر و عید قربان مستحب است چنان که مستحب است در روز دَحوُ الاَرض (۲۵ ذیقعده)، فرد هنگام بالا آمدن خورشید دو رکعت نماز بگذارد و در هر رکعت پس از حمد پنج بار سوره شمس را بخواند.

فایل صوتی تلاوت آیات ۱ تا آخر سوره شمس با صدای هاشم روغنی

متن سوره شمس همراه با ترجمه 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾

سوگند به خورشید و تابندگى‌اش، (۱)

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾

 سوگند به مه، چون پى [خورشید]رود. (۲)

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾

 سوگند به روز، چون [زمین را]روشن گرداند، (۳)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿٤﴾

 سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد، (۴)

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾

 سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت، (۵)

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾

 سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد، (۶)

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾

سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد؛ (۷)

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾

 سپس پلیدکارى و پرهیزگارى‌اش را به آن الهام کرد، (۸)

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿٩﴾

 که هر کس آن را پاک گردانید، قطعاً رستگار شد، (۹)

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾

 و هر که آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت. (۱۰)

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾

[قوم]ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند. (۱۱)

إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾

آنگاه که شقى‌ترینشان بر [پا]خاست. (۱۲)

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّـهِ نَاقَةَ اللَّـهِ وَسُقْیَاهَا ﴿١٣﴾

 پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده‌شتر خدا و [نوبت]آب‌خوردنش را [حرمت نهید]». (۱۳)

فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾

و [لى]دروغزنش خواندند و آن [ماده‌شتر]را پى کردند، و پروردگارشان به [سزاى]گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد. (۱۴)

وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾

و از پیامد کار خویش، بیمى به خود راه نداد. (۱۵)

انتهای پیام/