راهکار‌های درمان لکنت زبان در کودکان
هنگامی که با کودک درباره لکنت زبان صحبت می‌کنید، سعی‌تان بر این باشد که مثال‌ها و نمونه‌هایی عینی از زندگی روزمره آشنای او برایش بیاورید تا نگرشی عادی، ملموس و قابل حل از آن در ذهنش داشته باشد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، کودکی که لکنت دارد تنها گفتارش قدری طولانی‌تر می‌شود، وگرنه تمامی خواسته‌ها و نیاز‌هایش مشابه سایر کودکان است.
او باید در وهله اول خود را عادی بداند، ارزش‌های اجتماعی، مسؤلیت‌های گوناگون و رفتار‌هایی که از سایر کودکان انتظار دارید، باید از او هم نیز انتظار داشته باشید، اختصاص دادن زمان کافی برای شنیدن صحبت‌های کودکی که مبتلا به لکنت است، سبب می‌شود تا احساس اعتماد به نفس کند و نظرات و گفته‌هایش را با ارزش بداند.
فراهم آوردن فرصت‌هایی برای شنیدن حرف‌های کودک تا حد زیادی می‌تواند لکنت او را کاهش دهد
با حوصله گوش دهید
اگر زمانی که کودک صحبت می‌کند احساس کند گفتارش قطع نمی‌شود، با آرامش و راحتی بیشتری صحبت خواهد کرد، و بالعکس چنانچه احساس کند کلامش از جانب والدین، خواهران، برادران و دیگر اعضای خانواده‌اش قطع خواهد شد، نمی‌تواند به سهولت و روان صحبت کند.
با کودکتان صحبت کنید
هنگامی که با کودک درباره لکنت زبان صحبت می‌کنید، سعی‌تان بر این باشد که مثال‌ها و نمونه‌هایی عینی از زندگی روزمره آشنای او برایش بیاورید تا نگرشی عادی، ملموس و قابل حل از آن در ذهنش داشته باشد.
با این کار اطرافیان کودک می‌توانند هم زمینه‌ای برای گفت و گویی راحت و صمیمانه با فرزندشان ایجاد کنند و هم به او کمک کنند تا به گونه‌ای مثبت درصدد حل مشکل خود برآید.
شرایط کودک را درک کنید
چنانچه والدین، مربیان و اعضای مؤثر خانواده بتوانند شرایطی را که موجب کاهش و یا افزایش لکنت زبان کودک می‌شود تشخیص دهند، می‌توانند نقش فعالانه‌ای در بهبودی کودک و درمان لکنت او ایفا کنند.
به کودکی که به لکنت مبتلاست، هیچگاه با اضطراب و نگرانی نگاه نکنید و هرگز ترس خود را از این که ممکن است کلمات کودک از گیر‌ها و تکرار‌ها خلاص نشود، ابراز نکنید.
به این نکات توجه کنید
* هنگام صحبت، سخنان یکدیگر را قطع نکنند.
* رعایت نوبت در صبحت کردن می‌تواند فشار و تنش‌های کودک را کاهش دهد.
* به جای یکدیگر صحبت نکنند (هرکس باید حرف خودش را بزند).
* انتظارات غیر معقول از کودک نداشته باشند.
* هنگام سخن گفتن و گفتگو با کودک رقابت نکنند.
* کودک را با سئوالات مکرر و گوناگون خود تحت فشار قرار ندهند.
* از کودک نخواهند تا بالاجبار جلوی جمع سخنرانی کند و یا شعر بخواند، بلکه او را تشویق کنند تا از صحبت کردن در جمع نهراسد و به تدریج احساس آرامش و راحتی کند.
* شرایطی که موجب ناراحتی، ضعف و ناتوانی کودک می‌شود، برایش ایجاد نکنند.
* سرعت و شتاب را از جریان زندگی کودک حذف کنند.
* هنگام صحبت کردن با کودک از جمله ساده و کوتاه استفاده کنند.
* وقتی با کودک صحبت می‌کنند، موضوع صحبت را پشت سر هم تغییر ندهند، زیرا ذهن کودک را خسته می‌کنند.
* لکنت پدید‌ه‌ای است که اغلب قطع و وصل می‌شود. اگر والدین و مربیان بتوانند در طول شرایطی که لکنت در آن شروع می‌شود را پیدا کنند، می‌توانند برای قطع آن به کودک کمک کنند.
* زمانی که کودک می‌خواهد صحبت کند، شهامت و جرأت او را از بین نبرند.
* کودک را تشویق کنند تا در مورد ترس‌ها، هیجانات و اضطراب هایش صحبت کند.
* اگر کودک ترجیح می‌دهد درباره لکنتش صحبت نکند، افراد خانواده هم عکس‌العمل خاصی نشان ندهند.
* هنگامی که برای کودک داستانی می‌خوانند، با صدایی بلند و شمرده بخوانند. در صورت تمایل کودک، اجازه دهند که او هم داستان را تعریف کند.
* در مواردی با تقویت اعتماد به نفس کودک، میزان لکنت او کاهش می‌یابد، بنابراین والدین و اعضاء مؤثر خانواده می‌توانند با مهم نشان دادن توانایی‌های کودک و کم اهمیت نشان دادن لکنت او، عزت نفس او را تقویت کنند (نقاط قوتش را تشویق کنند و کمک کنند تا به هدف هایش هر چند کوچک و ناچیز، برسد).
* هیچگاه با کودک با خشم و عصبانیت صحبت نکنند.
* حداقل روزی ۱۰ ـ ۵ دقیقه با کودک آرام صبحت کنند.
علاقه و محبت خود را با روش‌های گوناگون به کودک نشان دهند و حس اعتماد به نفس و ارزشمندی را در او تقویت کنند.
منبع : زندگی آنلاین
انتهای پیام/
