به گزارش  گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، 11 سال از سفر بی‌بازگشت او می‌گذرد، اما هنوز هم رایحه محبت او را در وجود تمام کسانی که دل به کلام الهی‌اش می‌سپردند، می‌توان حس کرد. انگار همین دیروز بود که برای دیدن صورت خندان و مهربانش، لحظه‌شماری و رنج سفر طولانی را بر خود هموار می‌کردیم. برای آنان که مرحوم آیت‌ا... شیخ احمد مجتهدی تهرانی را می‌شناسند، آموزه‌های اخلاقی شریعت مقدس، رنگ و بوی دیگری دارد؛ نسخه او، همان نسخه اصلی بود، اما طعم و چاشنی آن را چنان انتخاب می‌کرد که با ذائقه تمام آدم‌ها جور در می‌آمد. مرحوم مجتهدی تهرانی، فقط به دنبال ارائه مفاهیم پیچیده فقهی و اخلاقی به شاگردان و مستمعانش نبود، می‌خواست آن ها حلاوت خوبی‌ها را بچشند و تلخی گناه و کژروی را حس کنند. او، با آن‌که در فقاهت و دیانت، مقامی بس والا داشت، اما کلام خود را تا حد فهم آدم‌های معمولی کوچه پس کوچه‌های شهر پایین می‌آورد؛ یک مبلغ دینی به معنای کامل کلمه؛ وارث همان مکتبی که امثال شیخ علی اکبر برهان، پیرو و مروج آن بودند.

بیشتربخوانید : خاطره جالب آیت الله مجتهدی تهرانی از حاج آقا قرائتی +فیلم

هنر هدایت کردن

هنر اصلی مرحوم آیت‌ا... شیخ احمد مجتهدی تهرانی، ترجمه مفاهیم و آموزه‌های والا و در عین حال دشوار دینی، برای همه بود. در جلسه درس او، نمی شد از طرح مسائل پیچیده و الفاظ سنگین متون فقه، اصول و فلسفه، سراغ گرفت؛ اما آن‌چه را به مستمعان خود عرضه می‌کرد، چکیده همه این مفاهیم دشوار بود. آن مرحوم درس‌های خود را با شیرینی حکایت‌ها در می‌آمیخت؛ حکایت‌هایی که گاه خود او قهرمان آن ها بود؛ خاطراتی ناب و نشاط‌آور از دوران جوانی و طلبگی؛ روایت‌هایی که هم آموزنده بودند و هم فضای جلسه را تغییر می‌دادند و سرشار از انرژی مثبتش می‌کردند. در مجلس درس مرحوم مجتهدی، همه محترم بودند؛ نگاه‌های مهربان او به یک یا چند نفر اختصاص پیدا نمی‌کرد. در مجلس درس اخلاق او، اصل اول، پس از توجه به مفاهیم دینی و ایمان به پروردگار، امید بود و امیدواری به رحمت و بخشایش الهی.

طعم خوش اخلاق‌ورزی

محال بود پای درس آیت‌ا... مجتهدی تهرانی بنشینی و وقتی بیرون می‌آیی، انرژی مثبتی را که ناشی از تزریق امید به روح و روانت بود، حس نکنی.

استاد به دنبال ناامید کردن جوان‌ها نبود؛ همیشه می‌گفت که کار آن ها برای طی کردن منازل معرفت و بندگی خدا، بسیار ساده‌تر از پیرمردهاست! حتی حدیث‌هایی که برای خواندن در جلسه، انتخاب می‌کرد، طعم و رنگ امید داشت. شاگردانی که به مدرسه مرحوم مجتهدی راه می‌یافتند، همان مدرسه‌ای که جایگاه پرورش گروهی از استادان برجسته حوزه‌های علمیه بود، صرف نظر از ویژگی‌های علمی و توانایی‌های تحصیلی، باید از زیر نگاه باطن‌بین آن معلم محبوب اخلاق نیز می‌گذشتند و او، مهربانانه به آن ها می‌گفت که آیا ظرفیت طلبگی و به دست آوردن جایگاه یک مبلغ دینی را دارند یا نه؟

مهربان باهمه

در چهره دوست داشتنی او، چیزی وجود داشت که برای هر انسانی جذاب و خوشایند بود. خیلی‌ها، فقط برای آن‌که با استاد دقایقی هم صحبت شوند، به طرح سوالاتی از وی می‌پرداختند که شاید، در نگاه دیگران، پیش پا افتاده و غیرقابل طرح بود؛ اما مرحوم مجتهدی تهرانی، با حوصله‌ای خارج از حد تصور و لبخندی که همیشه بر لب داشت، به آن پرسش‌ها پاسخ می‌داد و سوال کننده را، راضی از جوابی که دریافت کرده بود، روانه می‌کرد. بی‌تردید، باید آیت‌ا... شیخ احمد مجتهدی تهرانی را، الگوی کم‌نظیر تبلیغ آموزه‌های دینی و استاد نامدار تربیت اسلامی در دوران معاصر بنامیم؛ الگویی که می تواند برای تمام مبلغان دلسوز در مسیر اهداف عالی آن ها راه گشا و تاثیرگذار باشد. روحش شاد و با اولیا و صلحا محشور باد.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/