به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛  ادبیات آیینی، یکی از انواع ادبی است که در طول تاریخ ادبیات ایران نمونه های آن در شعر و داستان دیده می شود. پس از انقلاب اسلامی، شاعران و نویسندگان به این حوزه وارد شدند و مجموعه های شعری با مضامین آیینی خلق شد. یکی از این مجموعه شعرها؛ مجموعه شعر عباس براتی پور با عنوان «ارغوانی ها» است.

مجموعه شعر «ارغوانی ها» که در انتشارات سوره مهر منتشر شده، شامل غزل، رباعی، دوبیتی، قصیده و مثنوی کوتاهی می شود که همگی در یک مضمون سروده شده‌اند. ارغوانی ها را می توان به نوعی گزیده ای از غزل های این شاعر دانست. براتی پور از جمله شاعرانی است که بیشتر شعر آیینی می سراید.

گفتنی است؛ عباسعلی براتی‌پور که به عباس براتی‌پور شهرت یافته، متولد سال 1322 در تهران است. او علاقه به ادبیات و شعر را از اواخر دوران دبیرستان در خود یافت و متون ادبی و شعر را زیاد مطالعه می‌کرد. در سال 1338 که به عضویت کتابخانه مجلس شورای ملی درآمد، فرصتی یافت تا مطالعه کتاب‌های سودمند ادبی را در برنامه روزانه خود قرار دهد و در این مدت به سرودن شعر نیز بپردازد. حتی زمانی که این شاعر در خارج از کشور تحصیل می‌کرد، از سرودن شعر و تفکر درباره آن غافل نبود. وی در سال 1360 با حوزه هنری آشنا شد و  تاکنون با حوزه همکاری دارد. براتی‌پور اولین مجموعه شعرش را با عنوان «بهت نگاه» در سال 1369 منتشر کرده است.

از جمله فعالیت‌های ادبی براتی‌پور می‌توان به اداره جلسات نقد و بررسی شعر حوزه هنری از سال 68 تاکنون، کارشناس شعر و دبیرکانون شاعران بنیاد جانبازان به مدت شش سال (از سال 74 تا 80)، عضو شورای شعر وزارت ارشاد استان تهران، داور مسابقات شعر در سطح کشور و... اشاره کرد. «بهت نگاه»، «وعده دیدار»، «عطش عشق»، «داغ تشنگی»، «سوار مشرقی»، «در ساحل علقمه»، «ماه در فرات»، «بر جبین صبح» و ... تعدادی از آثار منتشر شده توسط اوست. عباس براتی پور سابقه همکاری با موسسه آفرینش های هنری آستان قدس رضوی در زمینه حضور در شب شعر  «خورشید ولایت» به مناسبت میلاد امام رضا علیه السلام را نیز دارد.

نمونه‌ای از اشعار منتشر شده در کتاب جدید براتی‌پور را در زیر می‌خوانید.

شال سبز بهاران را این شاعر برای حضرت موعود(عج) سروده است:

ای در هوای تو جاری عطر نسیم بهاران

آوای گرم کلامت پیچیده در کوچه‌ساران

در خانه‌های دل ما عشق تو مأوا گزیده‌ست

شوق وصال تو برده‌ست تاب از دل بی‌قراران

با مرغ غم همنواییم، در این کویر عطش‌خیز

ای ابر رحمت، به رقص آر شولای بشکوه باران

یاران عاشق گذشتند از مرز سرخ شهادت

بردند داغ فراقت تا وسعت لاله‌زاران

آهنگ ماندن نداریم، با این غم خانمان‌سوز

دوران به کام کلاغان، آتش به جان هزاران

تا چند باید نشستن در کُنج ویرانه غم!

تا چند باید ببینیم بر گنج‌ها نقش ماران!

خون دل از دیده جاری‌ست مستضعفان جهان را

بر سینه‌شان زخم کاری از خنجر نابکاران

بر عرصة خون و شمشیر چون پا نهی بهر پیکار

ریزند سر پیش پایت از بیمِ جان تک‌سواران

در این غروب غم‌‌انگیز، در غربت زرد پاییز

کِی می‌رسد دست‌هامان بر شال سبز بهاران؟

پیداست کز ره می‌آیی، غم‌ها ز دل می‌زدایی

آغوش خود می‌گشایی بر روی چشم‌انتظاران

در شعر عباس براتی پور که به عنوان نمونه شعر مجموعه « ارغوانی ها » ذکر کردیم مشاهده می کنیم شاعر زبان یکدستی دارد و به هیچ عنوان دوگانگی زبان در آثارش دیده نمی شود. وی دنبال مضمون آفرینی های غریب و دور از ذهن نیست، بلکه سعی می کند مضامین را با زبانی روان در شعرش بیان کند. آرایه های ادبی را جز به ضرورت در شعر خود به کار نبرده است و همین مسئله نشان می دهد با شاعری مواجه هستیم که بیش از آنکه به لفظ توجه کند، معنا برایش اهمیت دارد. این ویژگی در آثاری بسیاری از شاعران امروز دیده می شود. مثلا آثار فاضل نظری دارای این ویژگی است. شاید دلیل توجه براتی پور به معنا بیش از لفظ در اثرش، این باشد که اشعار آیینی می سراید. همین امر برای شاعر دقتی را در انتخاب واژه ایجاد می کند.

انتهای پیام/