در دهه 30 میلادی، ایده ساخت یک خودرو انقلابی با طرحی آیرودینامیک به ذهن راست هاینز رسید. این مهندس آمریکایی که از خانواده ثروتمند و سرمایه دار هاینز بود (که بیشتر با سس گوجه شناخته می شود!) تصمیم، گرفت ایده خود را عملی کند. در نهایت طرح او با نام فانتوم کورسیر و براساس پلت فرم دگرگون شده کورد 810 که خود نیز خودرویی جلوتر از زمانیش بود (چراغ های مخفی و دیفرانسیل جلو) ساخته شد.

 

نکات مهمی در طراحی فانتوم گنجانده شده بود که ضریب پسااندک، ترکیب سپرها و چراغ ها در خطوط بدنه و برقی بودن قفل مرکزی، درها و شیشه ها از جمله آنها بودند. در نهایت هزینه بالای ساخت در کنار فوت ناگهانی راست هاینز سبب شد تا این خودرو هیچگاه به تولید انبوه نرسد.

 

 

 

 

پرستن تاکر آمریکایی در دوران پس از جنگ تصمیم گرفت تا ایده های خود برای ساخت خودرو آینده را عملی کند. وی با انبوهی از ایده های نوآورانه برای افزایش کارایی، ایمنی، سرعت و کاهش قیمت خودرو مواجه بود که در نهایت مجبور شد تنها بخشی از آنها را در طرح نهایی که با نام تاکر تورپیدو (یا 48) در سال 1948 معرفی کند. وی پیش از معرفی نمونه تولیدی، خودرو را پیش فروش کرد و با پول آن توانست یک کارخانه تعطیل شده خودروسازی را خریداری و تجهیز کند.

 

با این حال مشکلات مالی در کنار قیمت نهایی بالا تاکر سبب شد تا این خودرو شکست خورده، تنها 51 دستگاه از آن ساخته شود. تغییر زاویه چراغ ها با گردش فرمان، ضریب پسا بسیار کم، اسکلت طراحی شده برای افزایش ایمنی اتاق و طراحی ارگونومیک کابین از نکات جالب این خودرو هستند.

 

 

 

 

استودبیکر در اواخر دهه 50 میلادی وضعیت مالی مناسبی نداشت، اما به لطف ایده های استثنایی طراح مشهورش یعنی ریموند لووی در زمینه طراحی پیشتاز بود. در این میان آخرین محصول استودبیکر از نظر بسیاری جهان خودروهای اسپرت را به طور کلی تغییر داد. دماغه بسیار پایین با جلوپنجره ای که زیر دماغه قرار داشت، بدنه فایبرگلاس، ترمزهای دیسکی در هر چهارچرخ و طراحی تایرهایی به طور اختصاصی برای این خودرو از جمله نکات بارز آن بودند. با این حال وضعیت اقتصادی نامناسب استودبیکر، تبلیغات ناکافی و از آن مهم تر قیمت آن که بالاتر از رقبایی همانند کوروت و تاندربرد بود سبب شد تا آوانتی موفق ظاهر نشود. پس از تعطیلی استودبیکر در سال 1964 اما یکی از نمایندگی های این شرکت خط تولید را خریداری کرد و تولید آن را تحت عنوان آوانتی ادامه داد.

 

 

 

خودروهای اسپرت همواره به عنوان بخشی سودآور و جدایی ناپذیر از بازار خودرو شناخته می شوند و طراحان و مخترعان زیادی سعی در دگرگونی ساختارشان دارند. مالکوم بریکلین کانادایی که صاحب نمایندگی سوبارو در آمریکای شمالی بود، سودای ساخت خودرویی اسپرت و آینده نگر را در سر داشت، در نهایت با کمک تیمی از طراحان و مهندسان کار خود را در اوایل دهه 70 میلادی به پایان رساند.

 

در سال 1974 محصول نهایی با نام SV-1 راهی بازار شد. طراحی خودرو با محوریت ایمنی و آینده نگر بودن طراحی شده بود و درهای گالوینگ نیز مهم ترین مشخصه آن بودند. با این حال مشکلات اساسی کارخانه بریکلین و عدم توانایی ساخت تعداد کافی برای سوددهی سبب شد تا بریکلین ورشکست شده، خودرو رویاهایش نیز به تاریخ بپیوندد. بعدها جان دلورین نیز با خودرو دلورین DMC-12 با ایده ای مشابه شکست خورد.

 

 

---

 

قانونگذاران کالیفرنیایی قصد داشتند تا تمام خودروسازان حاضر در بازار این ایالت را مجبور کنند تا درصدی از تولیدات خود را به خودروهای الکتریکی اختصاص دهند.

 

این قانون تازه خودرو سازانی همانند تویوتا و جنرال موتورز را شدیدا دچار مشکل می ساخت. در نهایت جنرال موتورز دست به کار شد و پروژه ساخت اولین خودرو تولید انبوه الکتریکی را کلید زد. محصول نهایی با نام EV-1 در میانه دهه 90 میلادی معرفی شد. عملکرد فنی استثنایی، ظاهر آینده نگر، کابین جادار، ضریب پسا بسیار پایین و برد بسیار مناسب از نکاتی بودند که EV-1 را خودرویی استثنایی کردند.

 

از همه مهم تری این که جنرال موتورز ایستگاه های شارژ متعددی برای آن هم در سطح ایالت در نظر گرفت. در نهایت اما به دلیل نامعلوم، جنرال موتورز تمامی EV-1ها را خریداری و منحل کرد. هیچگاه علت این امر به طور واقعی مشخص نشد اما بیشتر متخصصان از لابی گری بزرگان نفتی آمریکا خبر می دهند.

 

 

 

در اواسط دهه 60 همه نگاه ها به پیشرانه وانکل روتاری بود و کمپانی NSU نیز اولین خودروسازی بود که این نوع پیشرانه را به طور انبوه در محصولاتش ارائه کرد. در این میان مدل Ro80 با کوهی از نوآوری و این پیشرانه راهی بازار شد. کابین بسیار ارگونومیک، ضریب پسا بسیار اندک، استفاده از حداکثر شیشه در طراحی کابین و پیشرانه روتاری در کنار گیربکس نیمه اتوماتیک از جمله مواردی بودند که Ro80 را به عنوان خودرو سال اروپا مطرح کردند. اما مشکلات NSU با موتور وانکل از همان زمان عرضه Ro80 آغاز شد. مصرف سوخت بالا در کنار خرابی های متعدد و نشتی روغن و در نهایت روغن سوزی در کنار مواردی همانند هزینه بالا تعمیر و نگهداری آن را به یک سرطان متحرک بدل ساختند.

 

 

 

خودروسازان آمریکایی در میانه دهه 50 استفاده از پیشرانه توربینی جت را در کنار رآکتور اتمی در دستور کار قرار دادند. در این میان اما کرایسلر ایده خودرو با پیشرانه جت را بیش از سایرین جدی گرفت و یک خودرو کاملا ارگونومیک و با قابلیت سواری در شهر را عرضه کرد.

 

این خودرو در ابتدای دهه 60 در اختیار تعدادی از خانواده های داوطلب آمریکایی قرار گرفت و توانست از آزمایش های مختلف سربلند بیرون بیاید. اما به یک باره کرایسلر به این نتیجه رسید که این پروژه صرفه اقتصادی نداشته، ممکن است از نظر ایمنی و دوام نیز بعدها دردسرساز شود. بدین ترتیب ایده خودرو توربینی نیز همانند بسیاری دیگر از ایده ها به تاریخ پیوست.

 

 

 

 

منبع: هفته نامه خودرو امروز

انتهای پیام/