شکوفه اویار حسینی کارشناس ارشد مشاوره خانواده در گفت و گو با خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اظهار کرد: کودکان در سنین سه تا 6 سالگی وقتی بازی می‌کنند با صدای بلند با خودشان صحبت می‌کنند. به عبارتی کودکان در این سنین افکارشان را به زبان می‌آورند و خودگویی درونی ندارند.

وی بیان کرد: با ورود افراد به دبستان و از حدود ۱۲ سالگی خودگویی‌های بیرونی به خودگویی‌های درونی یا افکار تبدیل می‌شوند. اشخاصی که در دوران کودکی ضربه‌های روحی عمیق مانند طلاق یا مرگ والدینشان را تجربه کرده و شخصیت آن‌ها به طور کامل شکل نگرفته باشند در موقعیت‌های اضطرابی با صدای بلند با خودشان صحبت می‌کنند.

این کارشناس ارشد مشاوره خانواده درباره افرادی که در بزرگسالی با صدای بلند با خود صحبت می‌کنند، افزود: این اشخاص به اختلال شخصیت دچار و نسبت به درمان مقاوم هستند. در اين اختلال شخصیتى مهارت‌های ارتباطی بین فردی  با مشکل مواجه می‌شود.

اویارحسینی تاکید کرد: اشخاصی که در بزرگسالی با صدای بلند با خود صحبت می‌کنند به علت بی‌اعتمادی که به دنیا دارند نسبت به مراجعه به مراکز درمانی مقاومت می‌کنند. این افراد برای درمان باید پیش درمانگران حاذق بروند.

وی تصریح کرد: در اختلال پس از سانحه (PTSD) نیز فرآیند تفکر افراد آسیب می‌بیند. در این اختلال اتفاق ناگواری برای خود شخص یا یکی از اقوام و نزدیکانش رخ می‌دهد به طوریکه پس از اتمام حادثه صحنه‌های آن همچنان در ذهن فرد مجسم می‌شود.

این کارشناس ارشد مشاوره خانواده توصیه کرد: افرادی که به اختلال پس از سانحه دچار هستند باید با مراجعه به درمانگر و از طریق نوشتن، گفتن و هنردرمانی اطلاعات مغزشان را پردازش کنند. مبتلایان به PTSD اغلب علائم اضطرابی شدیدی همچون مشکلات تنفسی، تپش قلب و احساس خفگی شدید را تجربه می‌کنند.

اویارحسینی یادآور شد: درمانگر باید به افرادی که دچار اختلال پس از سانحه هستند، کمک کرده که صحبت کنند.

انتهای پیام/

نشانه های خودگویی در افراد