به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ نشست رسانه‌ای نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» امروز سه‌شنبه مورخ ۲۶ تیرماه سال ۹۶ با حضور عوامل کارنمایش، مسعود فروتن، سپیده علیزاده و خانم دانشور از فعالان عرصه آسیب اجتماعی، ابراهیم حقیقی، طراح پوستر و اهالی رسانه در سالن استاد امیرخانی خانه هنرمندان برگزار شد.

در ابتدا شهرام گیل‌آبادی کارگردان نمایش«یک دقیقه و سیزده ثانیه»، در خصوص هدف از اجرای این نمایش گفت: این نمایش یک پژوهش دو ساله برای آن انجام شده است. ما داستان زندگی ۵۳ زن کارتن‌خواب را بررسی کردیم و از میان آنها چهار قصه را که بسیار به زندگی افراد نزدیک‌تر بود و تاثیرگذاری بسیاری داشت را اجرا کردیم. هدف از اجرای این نمایش آشنایی با زندگی این افراد است.

وی ادامه داد: وقتی داستان زندگی این زنان را از زبان خودشان می‌شنیدم، یک شرم اجتماعی بسیاری داشتم. ما از بین این ۵۳ قصه، چهار مورد را برای اجرا بر روی صحنه تئاتر انتخاب کردیم و یک قصه را برای تولید یک فیلم بلند در نظر گرفتیم  که مقدمات آن هم در حال انجام است. همچنین، 26 فیلم مستند از داستان زندگی زنان کارتن‌خواب تهیه شده است. پس از اینکه کار اولیه آماده شد، محمد چرم‌شیر نویسنده نمایش، کارهای نهایی را بر روی متن اصلی انجام داد و آماده اجرا کرد.

تئاتر فضایی، فاصله میان تماشاگر و بازیگر را کم می‌کند

این کارگردان افزود: تئاتر فضایی، یک سبک جدید در تئاتر است و هدفش این است که صحنه و تماشاگر تئاتر را به هم نزدیک کند و حداقل فاصله‌ای که بین این دو وجود دارد را از بین ببرد و جذابیت این سبک هم در همین است.

گیل‌آبادی در خصوص ملاک انتخاب بازیگران اثر اظهار داشت: این بازیگران از اهالی تئاتر هستند و ما در دهه ۷۰ همگی با یکدیگر کار کردیم و از طرف دیگر، یک کارگردان می‌تواند بر اساس تفکر و اندیشه خود، بازیگر مناسب را انتخاب کند؛ هر چند که این بازیگران از محبوبیت بسیاری در نزد مخاطبان برخوردارند. علاوه بر این موارد، اقتصاد هنر، بخشی از هنر است که باید تامین شود.

وی ادامه داد؛ سیاه‌نمایی در کار از نظر من هیچ مفهومی ندارد و از دیدگاه من، این روش فرار از مشکلات و مسئولیتی است که بر عهده افراد قرار دارد. من از زمانی که فعالیت هنری‌ام را آغاز کردم سعی کردم که نقش اصلی در پیشبرد اهداف جامعه داشته باشم. چرا که کار هنرمند همین است و زمانی که به این مسائل اهمیت داده نشود، در جامعه بحران به وجود می‌آید.

این کارگردان بیان کرد:  زخمی که از آسیب اجتماعی بر صورت ما است قبل از همه زخمی بر صورت دیانت است. با نگاه دینی، انسانی و فرهنگی، باید وظیفه انسانی خودمان را انجام بدهیم به این معنی که کاری کنیم که نیازهای دیگران هم برطرف شود. کسانی که متهم به سیاه‌نمایی می‌کنند، از مسئله‌ای فرار می‌کنند که از روبرو شدن با آن می‌ترسند.

گیل‌آبادی تصریح کرد: ما باید عناصر درام را هم ببینیم. سبکی که ما برای نمایش انتخاب کردیم، یک سبک تازه در درام دنیا است که در فضاهای هنری دیگر از آن استفاده می‌شود. تلاش ما این است که مخاطبان را با دغدغه این مشکلات از صحنه خارج کنیم.

وی سه حوزه‌ای را که در نمایش به آن پرداخته است، این گونه توضیح داد: یک حوزه، حوزه شخصی است که در نظام آموزشی ما توانایی توانمند ساختن افراد وجود ندارد. حوزه دوم، بحث احتماعی است که ما در فضاهای اجتماعی خودنگر هستیم و سومین حوزه، حوزه سیاست‌گذاری و مدیریت است یعنی ما دچار کاستی‌هایی در مدیریت هستیم که از آن فرار می‌کنیم.

گیل‌آبادی افزود: ما قصد داریم حدود 300 نفر از زنان کارتن‌خواب را برای دیدن نمایش دعوت کنیم. چرا که؛ حق طبیعی آنها است تا این نمایش را ببینند. ما حتی در تلاش هستیم تا اجراهای ویژه بانوان هم داشته باشیم. یعنی بانوان بیایند، کار را ببینند و در حین کار حرف‌های خود را مطرح کنند و مشارکت فعال داشته باشند.

درد دل فعالان حوزه آسیب‌های اجتماعی

در ادامه سپیده علیزاده به عنوان فعال عرصه اجتماعی گفت: من همیشه فکر می‌کنم کمک به یک زن کارتن‌خواب یعنی برای او شریک زندگی بشویم، این اتفاقی است که برای بسیاری از مددجوهای ما می‌افتد.

فاطمه دانشور هم به عنوان فعال عرصه آسیب اجتماعی گفت: علت اصلی آسیب‌های اجتماعی در هر حوزه‌ای نداشتن سیاست است و ما زمانی که موضوع عمق پیدا می‌کند، به دنبال راه‌حل برای آن هستیم. ما حتی در برنامه توسعه ششم هم موضوع آسیب‌های اجتماعی را مطرح نکرده‌ایم و این مسئله به نوبه خود اعتراض‌هایی را در پی داشته است. غفلت باعث شده است که این پدیده رشد کند و به یک سبک زندگی تبدیل شود که تغییر آن هم بسیار سخت است.

وی بیان کرد: زنان کارتن‌خواب خودشان باید برای تغییر سبک زندگی‌شان رضایت داشته باشند و خودشان بخواهند که  تغییر کنند. باید بدانیم که در بسیاری از شهرستان‌ها ما همچنان زیر ساخت‌های قوی نداریم و تعویض‌های پی‌درپی مدیریتی در حوزه‌های آسیب‌های اجتماعی و نبود افراد متخصص برای اداره کارها، باعث شد بر روی این موضوعات پیگیری نشود. حتی سازمان‌های مردم‌نهادی هم که در حوزه آسیب‌های اجتماعی عمل می‌کنند تعددشان کم است و البته در راه خیر هم فعالیت نمی‌کنند، بلکه پول می‌گیرند.  ما برای رسیدن به اصل ۲۹ قانون اساسی که از رفاه اجتماعی سخن می‌گوید، باید وزارت رفاه اجتماعی داشته باشیم.

در پایان هم ابراهیم حقیقی طراح پوستر این نمایش گفت؛  نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» درباره یک معضل اجتماعی حرف می‌زند. آدم‌ها هنر را دوست دارند تا حرف‌هایشان را به زبانی بزنند که دیگران متوجه بشوند. در پایان هم از پوستر نمایش رونمایی شد.

انتهای پیام/