به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گیتی خامنه، مجری محبوب و قدیمی برنامه‌های كودك تلویزیون، هم‌زمان با برگزاری نمایشگاه بین‌المللی كتاب در زمینه فرهنگ و مطالعه و همچنین لزوم اهل مطالعه بودن اقشار هنرمند نیز یادداشتی برای حوزه هنری ارسال كرد.
به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، یادداشت ارسالی این مجری پیش‌كسوت كودك را در زیر می‌خوانید:  
 
«دوستان همیشه، سلام
 
چقدر برایتان اتفاق افتاده كه نا آگاهی، باعث بروز مشكلات جدی در زندگی‌تان شده باشد و به دنبال آن احساس، حس ناخوشایند پشیمانی!!!؟
 
من بارها با چنین احساسی مواجه شدم و عكس آن هم صادق است!

آگاهی كه مانع بروز خطاها می‌شود و حس مطبوع و خوشایند درست عمل كردن را به همراه می آورد و حالا اگر من قرار است با طیف وسیعی از همنوعانم در ارتباط باشم و برای مخاطبینی كه من را می‌بینند، می شنوند و آثار من را می خوانند؛ بگویم، بنویسم، فیلم بسازم و ...
 
به چه میزان، به نو كردن دانسته‌هایم در این زمانه ظهور و بروز تازه‌های گاه سخت غافلگیر كننده نیازمندم!؟  بسیاری از سیستم‌های فكری امروز دنیا، نه با نیروی نظامی كه با منظومه‌ای از اندیشه‌ها، به مبارزه و غلبه بر مخالفا‌ن شان، اقدام می‌كنند و در این زمانه پیشرفت‌های تكنولوژیك اعجاب برانگیز، تمهیدات فراوانی به كمك آنهایی می‌آید كه به جای یاری انسان به غنی‌تر شدن از درون و حظ بردن از درونمایه فربه معنوی‌اش، او را به سمت تقلید از اكثریت در دنبال كردن جریانات چشم پر كن، ترغیب میكنند، به گونه‌ای كه انسان امروز، از این هم بیشتر از خودش فاصله بگیرد و از تنها شدن با خودش بیمناك باشد و به دنبال محلی برای خلوت كردن با خود بگردد و هنر مثل هر ابزار قدرتمندی كه می‌تواند نقش شمشیر دو لبه را بازی كند، می تواند در جهت دور كردن انسان از خودش، با سخیف ترین شكل ممكن، قرین توفیق شود و یا بالعكس در قالب ماندگارترین و تأثیر گذارترین پیام ها، موفق باشد.

و هنرمندان ما می توانند اگر آگاه باشند و توانمند و دلسوز، چنین آثاری را به دنیا هدیه كنند، مانند تمام  فیلم ها، سروده ها و ... كه ماندگارند، چرا كه پیامشان جهانی است.
 
منِ كمترین شخص، با گذشت هر روز و هر لحظه از زندگی‌ام  بیش از پیش  دچار آونگ‌های روحی غریبی می‌شوم كه من را با این سوال سخت دشوار و تحیرزا روبرو می‌كند كه آیا براستی من آنگونه كه باید، در زندگی‌ام، متولد شده‌ام یا هنوز نه!؟
 
چرا كه به باور من، انسان جدای از تولد فیزیكی‌اش، زمانی متولد می‌شود كه بی پرده بخشی از دنیای اطراف را تجربه می‌كند.
 
در كتاب تنهایی پر هیاهو آمده: اگر زمان منتظر ما می‌ایستاد تا ما به بلوغ برسیم، قطعا زندگی با نقص‌های كمتری را تجربه می‌كردیم. نمی‌دانم زندگی بدون واژه‌ی «افسوس» چه شكلی خواهد بود! شیرین‌تر است یا مزه‌ی یكنواختی دارد!؟
 
به بیان دیگر حجم ناآگاهی‌ها را آنچنان عظیم و فرصت باقی مانده را آنچنان اندك می‌یابم كه جز تلاش روز افزون بی‌وقفه برای آگاه تر شدن، چاره‌ای باقی نمی‌ماند و كتاب، مطالعه و كسب دانش و در نوردیدن افق‌های جدید، تنها چاره فائق آمدن بر این حس است.
 
اگر شما هم به دنبال شادی ورای شادی ها و غم های متعارف زندگی می گردید، در دنیایی كه هر لحظه حجم خبرهای ناخوشایند، انسان را دستخوش زیر و بم های عظیم می كند و نیازمند یاری به بهبود بخشیدن به اوضاع، می توانید به كتاب به عنوان یك رفیق همراه و آگاه، به عنوان یكی از اولین گزینه ها، فكر كنید! انسان اگر از درون غنی‌تر باشد، نیازش به داده‌های عالم بیرون كمتر می‌شود و این غنی از ماندگارترین نوع داشته‌هاست.
 
از آن نوع دارایی هایی كه گذشت زمان و هجمه‌های روزگار، قادر به ستاندن آن از ما نیست و چه انتخابی هوشمندانه‌تر از كسب این دارایی!»